«Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» λένε εδώ και χρόνια. Άραγε πώς το εννοεί ο καθένας τους; Κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό να μην κάνει το βήμα παραπέρα. Κάποιοι το φοβούνται πραγματικά αυτό το μόνιμο που μπορεί να μείνει. Κάποιοι προσπαθούν να πείσουν τους δικούς τους να μην πάρουν ένα ρίσκο σκεφτόμενοι ότι σε τρία χρόνια θα ‘ναι πίσω όπως λέει το συμβόλαιο…
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί γονείς το χρησιμοποιούν στα παιδιά τους όταν αυτά τους ανακοινώνουν ότι τώρα που τελειώνουν οι σπουδές θα μείνουν ένα δυο χρόνια εκεί έξω για δουλειά. «Μιας και έμαθα αυτή την χώρα και τους ρυθμούς της θα ψάξω πρώτα εδώ δουλειά ρε μάνα και μετά θα έρθω. Θα είμαι πιο έμπειρος, θα αρέσω σε περισσότερες εταιρείες μετά εκεί!». Και άντε τι να του πεις τώρα, μεγάλωσε, παίρνει τις αποφάσεις του πρέπει να τον αφήσεις ελεύθερο. Ο άνθρωπος όμως συχνά αν ξεκινήσει να στήνει κάπου τη ζωή του ριζώνει εκεί.
Όταν βλέπεις αυτή την ευκαιρία με ένα συμβόλαιο για δουλειά ξεχνάς τα πάντα. Ξεχνάς ότι δε θα έχεις φοιτητικό σπίτι, αλλά κανονικό σπίτι και κάτσε να το αποχωριστείς μετά. Είναι το λιγότερο θα μου πεις. Αλλά ξεχνάς να δώσεις σημασία στο κάτω μέρος που λέει 20 μέρες άδεια το χρόνο. Μα τι σημαίνει 20 μέρες σκέφτηκες; Σκέφτηκες ότι ναι μεν υπάρχουν πολύ συχνές πτήσεις για την πατρίδα σου αλλά δε σημαίνει πάντα ότι είναι κι εύκολες οι ώρες για κάποιο που θα δουλεύει σταθερό οκτάωρο. Δε σημαίνει ότι θα φας όλη την άδεια σε πτήσεις και τρένα για να δεις τους δικούς σου. Και βέβαια δεν έχουν όλοι οι λαοί Πάσχα την ίδια περίοδο, όπως δεν έχουν και δεκαπεντάυγουστο.
Οι νέοι πάντα έφευγαν και θα φεύγουν στο εξωτερικό, είτε λόγω πολέμων, είτε λόγω οικονομικών κρίσεων. Οι παλιοί το λένε ακόμα ξενιτιά. Οι άνθρωποι φαίνονται αλλιώτικα, μιλούν αλλιώτικα, τρώνε αλλιώτικα, μαγειρεύουν αλλιώτικα!
Όσο κι αν βοήθησε η τεχνολογία τον κόσμο σήμερα, πάλι όταν είσαι μακριά δεν παύει να σημαίνει το ίδιο. Ξέρεις, κάποτε η τεχνολογία δυσκολεύει την κατάσταση. Δηλαδή μαζεύονται όλοι για μια γιορτή και σε καλούν για βίντεο κλήση. Τους βλέπεις, γελάς, χαζεύεις με τα αστεία τους, περνάς καλά, αλλά… «άντε ξαδερφάκι ήρθε η ώρα για φαγητό, θα τα πούμε, να προσέχεις!» και τσουπ με ένα κουμπάκι κλείνει η σύνδεση. Και μετά; Και τώρα; Τώρα τι γίνεται; Για πες σ’ αυτούς που ευχαριστούν την τεχνολογία να σε δουν αυτά τα επόμενα λεπτά που τερμάτισες την κλήση. Φώναξε τους πόσο πονάει να κλείνει η κλήση και να φεύγουν όλοι δια μαγείας. Πες τους πόσο άσχημο είναι να λείπεις στις χαρές και στις λύπες.
Tα θετικά ωστόσο μιας τέτοιας απόφασης είναι πολλά κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αν δεν ήταν δε θα το επέλεγαν και πολλοί. Ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης, πιο αξιοκρατικές νοοτροπίες, επιλογές σε διασκέδαση και κοινωνική ζωή. Υπάρχουν πράγματα για να δει και να ζήσει ένας νέος άνθρωπος που θέλει να ρουφήξει τη ζωή.
Αξίζει όμως ν’ αναλογιστεί ο ίδιος ποιες είναι τελικά οι προτεραιότητες. Τι νέο ξεκινά και τι παλιό αφήνει πίσω. Και στα σίγουρα οφείλει να μην παραμυθιαστεί πως πρόκειται για μια επιλογή με ημερομηνία λήξης, γιατί όταν μια καθημερινότητα στρωθεί, είναι δύσκολο μετά ν’ ανατραπεί.
Με λίγα λόγια, δεν θέλω να στο χαλάσω αλλά ρε παιδάκι μου «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» ξανά και ξανά!
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
