Δεν υπάρχει ανώδυνος αποχωρισμός

Αποχωρισμός. Οριστικός είτε προσωρινός. Κυριολεκτικός είτε μεταφορικός. Ο αποχωρισμός θα είναι πάντα ένα μονοπάτι που θα οδηγεί σε μια νεκρική σιγή, σε ένα άδειο δωμάτιο, σε μια νύχτα που δεν ξημέρωσε ποτέ καθώς άφησε την τελευταία της πνοή εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο κόμπος λύθηκε…

Λύθηκε έτσι απλά, τόσο εύκολα σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αυτή η άυλη δύναμη που τον κρατούσε ήταν η πνοή της ζωής. Άλλωστε, ας μη γελιόμαστε, εκείνη κάνει πάντα ό,τι θέλει χωρίς να ρωτήσει εμάς τους κοινούς θνητούς.

Ο θνητός φυλάει μέσα του πολλές αδυναμίες, μία από αυτές είναι ο πόνος του αποχωρισμού. Βέβαια δεν μπόρεσα ποτέ να προσδιορίσω ποιος αποχωρισμός είναι οριστικός και ποιος προσωρινός. Εκείνος που οδηγεί στο θάνατο ή μήπως εκείνος  που απλά αποχωρίζεσαι κάποιον μόνο απ’ τη ζωή σου;

Η περίπτωση του θανάτου, της ανθρώπινης απώλειας, πάντα πονάει μέχρι το κόκκαλο, μπαίνει μέσα σου θέλοντας να σε σπάσει σε χίλια κομμάτια. Σε ταρακουνάει, εισέρχεται στο νου σου και τον σκοτεινιάζει, του ρουφάει όλο το υπάρχον φως.

Χάνοντας τον άνθρωπό σου απ’ τη ζωή, όποιος και να είναι, ό,τι κι αν έχει κάνει, ό,τι κι αν ένιωθες γι’ αυτόν, όσο πιο νωρίς είναι ή ακόμα κι αργά να είναι, αυτό το τσούξιμο σαν χοντρό αλάτι στην πληγή, γεννιέται και πεθαίνει αυτόβουλο, λες και δε σκέφτεται κανέναν παρά μόνο τον ίδιο του τον εαυτό.

Η άλλη περίπτωση ίσως είναι πιο ανάλαφρη, εάν λάβουμε υπόψιν μας το μερίδιο της ανθρώπινης βούλησης, μιας κι η απομάκρυνση κι η μονιμότητά της σε αυτή την περίπτωση είναι καθαρή επιλογή. Μα όταν αγαπάς βαθιά, ειλικρινά, πρωτόγνωρα, αυτός  ο πόνος της απώλειας δε φεύγει ποτέ, είναι πάντα εκεί ακόμα και τότε που νομίζεις πως δεν είναι, ακόμα και τις στιγμές που πιστεύεις αφελώς πως τον ξεπέρασες. Μπορεί να μην έχει σθένος, όμως έχει ύπαρξη, κάποιες φορές τόση έντονη που καταλήγει αποπνικτική.  Μέσα σου ζει κι αναπνέει.

Επανέρχομαι λοιπόν στο αρχικό ερώτημά μου, πώς γίνεται ο θάνατος να είναι οριστικός αποχωρισμός ενώ ο άνθρωπός μας θα ζει μέσα από εμάς και πώς ο αποχωρισμός του ανθρώπου απ’ τη ζωής μας μπορεί να είναι προσωρινός  εφόσον η αγάπη χάραξε δική της πορεία γι’ αυτές τις δυο ψυχές;

Μήπως όλοι οι αποχωρισμοί έχουν ένα διαφορετικό χρώμα, αλλά η βάση τους είναι πάντα το λευκό; Μήπως  όλες αυτές οι κατηγορίες που θέλω να διατυπώσω απλά υπάρχει η μια μέσα στην άλλη και τα όριά τους διαφαίνονται αχνά;

Ο αποχωρισμός θα είναι πάντα αποχωρισμός. Εγώ είμαι σίγουρη, εσείς;