Δώσε ένα τέλος να αρμόζει

Συνονθύλευμα. Ναι, αυτό είναι οι ζωές μας. Συνονθύλευμα ονείρων, καταστάσεων, σκέψεων, ιδεών και κυρίως ανθρώπων. Μπαίνουν, βγαίνουν με ασύλληπτες ταχύτητες. Χαράζουν το δικό τους δρόμο στην καρδιά σου. Μερικοί φτάνουν στον πυθμένα της ψυχής σου, τον ανακατεύουν και του δίνουν ζωή. Αν καταφέρουν κι εισχωρήσουν στο λαβύρινθο του μυαλού σου και τον διασχίσουν ως το τέλος τότε σε έχουν κερδίσει ολοκληρωτικά.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ήρθαν όλοι για να μείνουν πλάι σου. Ορισμένοι σε πλησίασαν είτε για να σε αγαπήσουν, είτε για να σε πληγώσουν, είτε για να σε προδώσουν, είτε ακόμη και για να σε μισήσουν. Και όλα αυτά μόνο για ένα σκοπό, να μάθεις από εκείνους, να απορροφήσεις όσες εμπειρίες καταφέρεις. Βέβαια, ξέρω τι σκέφτεσαι. Όσα διαβάζεις σε παραπέμπουν στη λογική, μα εσένα σε καθοδηγεί τις περισσότερες φορές το συναίσθημα του έρωτα, του πόθου, της αγάπης. Ανάμεσα στη σχέση αυτή πώς μπορεί να χωρέσει η λογική; Κι όμως μπορεί.

Θέλω να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένη σε αυτό το σημείο. Ας πάμε στις ερωτικές σχέσεις. Δυσχερής εποχή για συμβιβασμούς κι αληθινά αισθήματα. Κυκλοφορεί μια αόρατη σκιά παντού στην ατμόσφαιρα, αυτοδημιούργητη. Το λεπτό σημείο που σκοτεινιάζει η σχέση και κατρακυλάει κατηφορικά. Νιώθεις πως κάτι στη διαδρομή χάθηκε, έτσι απλά. Νιώθεις πως δεν είναι το ίδιο κι όταν είχες την ευκαιρία να το ανατρέψεις έπιασες τον εαυτό σου να μην αντιδράει, να το αφήνει ελεύθερο στη δική του ροή.

Γιατί όπως λέγεται «ό,τι αφήνεις σε αφήνει». Έτσι σε άφησε και εκείνο. Όταν πραγματοποιηθεί δεν μπορείς να το αντιστρέψεις μα ούτε και να το αποδεχτείς. Εθελοτυφλείς και βαθιά μέσα σου το γνωρίζεις. Οπότε αντιδράς σπασμωδικά. Το πιάνεις άτσαλα και το τραβάς με μανία από κάθε σημείο του. Πρέπει να κρατηθείς, να προσπαθήσεις. Αυτό φωνάζει η καρδιά σου. Μα απ’ το πολύ τράβηγμα ξεχείλωσε. Εκείνο που αντικρίζεις τώρα σίγουρα δε μοιάζει με αυτό που είχες. Σιωπηλός πια, περιμένεις να έρθει το τέλος.

Μην περιμένεις άλλο. Δώσε ένα τέλος να αρμόζει. Να αρμόζει σε όσα ζήσατε, σε όσα νιώσατε, σε όσα ήσασταν και σε όσα γίνατε. Μην ποδοπατάς ό,τι έχτισες από φόβο και δειλία. Μην κοροϊδεύεις άλλο τον άνθρωπό σου, είναι άδικο και για ‘κείνον και για σένα. Δώσε τέλος στο μέτριο που έφτασες, δε σας αξίζει. Σήκωσε το ανάστημά σου στην αθλιότητα, με αξιοπρέπεια και πυγμή παραμέρισέ την. Το τέλος απαιτεί σεβασμό και αποφασιστικότητα. Σου είπα, δεν ήρθαν όλοι για να μείνουν.

Είναι κι αυτό το συναίσθημα που οπλίζει το νου με λανθασμένες σκέψεις. Αντιστέκεται στην απομυθοποίηση και έτσι προβάλλεις μια ταινία μέσα στο κεφάλι σου για την ιδανική οπισθοχώρηση σου. Στην πραγματικότητα, τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ό,τι επιστρέφει απ’το χώρο του παρελθόντος είναι μολυσμένο πλέον και δε βρίσκει συμβατότητα στο παρόν. Καλύτερα να κλείσεις την ταινία που παρακολουθείς και να αυτοσυγκρατηθείς. Ακόμα κι η αγάπη θέλει όρια σε στιγμές που οι δρόμοι χωρίζονται. Καν΄το για σένα ή αν δε θέλεις καν’ το πρώτα για εκείνον που αγάπησες πολύ.

Δώσε το τέλος που αρμόζει και θα δεις εν καιρώ πως θα δικαιωθείς. Κι εσύ, κι εκείνος. Θα νοσταλγείς τα όσα βίωσες με χαμόγελο. Και που ξέρεις, ίσως όσα σας χώρισαν τότε μετά από αρκετό καιρό σας ενώσουν ξανά. Ίσως πάλι όχι. Θα το φυλάς όμως, ως ένα μικρό στολίδι στο δέντρο της ζωής σου.