Στο τρίτο έτος συνειδητοποιείς σε ποια σχολή είσαι

Πανελλαδικές εξετάσεις. Χιλιάδες νέοι επιλέγουν να βαδίσουν σε αυτό το πρωτόγνωρο μονοπάτι. Αδιαμφισβήτητα, μια δυσδιάβατη διαδρομή. Αν το έχεις περάσει, δεν μπορεί να μην το θυμάσαι. Αν το περνάς τώρα, δεν μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει. Διαδρομή γεμάτη κακουχίες, άγχος για το μέλλον, κόπωση, θυσίες. Έχεις μόνιμα έναν κόμπο στο στομάχι. Ορισμένες φορές είναι βαρύς, σε ρίχνει. Έρχονται άμεσα σκέψεις απαισιοδοξίας και ματαιότητας. Αρκετά εμπόδια μα κάποια στιγμή τον σηκώνεις και προχωράς αγέρωχα έως τον τερματισμό.

Το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Φοιτητική ζωή εμπρός σου κι ο ενθουσιασμός να κόβει βόλτες στο αίμα σου. Περνώντας σε κάποια άλλη πόλη από αυτή της μόνιμης κατοικίας σου σε περιμένει ένας καινούργιος κόσμος. Μοιάζει μεγαλύτερος έως ότου τον μάθεις για τα καλά. Νέες παρέες και στέκια, σοκάκια για να περιπλανηθείς.

Σίγουρα δε θα μοιάζει με τίποτα απ’ ό,τι έχεις ζήσει μέχρι τώρα. Ακόμη και στην πόλη σου να μείνεις, το «φοιτητικό» αεράκι θα περάσει κι από σένα, μη μου αγχώνεσαι. Δε θα είναι το ίδιο, κακά τα ψέματα, αλλά απ’ το τίποτα λίγες τζούρες φοιτητικής ζωής είναι πάντα ευπρόσδεκτες.

Βιώνοντας μια τέτοια επίπονη εμπειρία, όταν έρχεται ο καιρός της αποδέσμευσης μετατρέπεσαι σε αυτό που λέμε “party animal”. Δε δύει η μέρα αν δε ξεφαντώσεις στο έπακρο. Πυροδοτείται η δίψα για διασκέδαση, καλοπέραση και χαλάρωμα. Ειδικά το πρώτο έτος. Παραδέξου το. Πήγαινες μόνο για το καφεδάκι και τις δημόσιες σχέσεις, πού μυαλό για τα μαθήματα. Εντάξει, δεν αναφέρω το διάβασμα γιατί θα ακουστεί σαν ανέκδοτο. Λογικό αν λάβουμε υπόψιν τη μια χρονιά βασανιστηρίων που έζησες για να φτάσεις εδώ.

Ξημερώνει και το δεύτερο έτος. Ξεκινάς με μια απλή βόλτα που καταλήγει σε ένα ξέφρενο βράδυ. Οι παρέες ανακυκλώνονται και τα ερωτικά διλήμματα πάνε κι έρχονται. Πάρτι στο καινούργιο σου σπίτι, διανυκτερεύσεις σε σπίτι φίλου. Γενικά το ελεύθερο σπίτι σου δίνει μια διαφορετική ανεξαρτησία. Δεν έχει σημασία αν είναι δικό σου ή του φίλου σου. Κατά κάποιο τρόπο πάλι δικό σου είναι. Αρνείσαι να μαγειρέψεις το οτιδήποτε. Πρώτη σου επιλογή να παραγγείλεις. Υπάρχουν μέρες που επιστρέφεις σπίτι μόνο για να κοιμηθείς. Οι εξωτερικές δραστηριότητες σε προσελκύουν περισσότερο άλλωστε. Ζεις έντονα και το ευχαριστιέσαι πολύ.

Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Το ξέρεις κι εσύ. Περπατάς πάνω στο τρίτο έτος και τώρα είναι πραγματικά η στιγμή που συνειδητοποιείς σε τι ακριβώς σχολή βρίσκεσαι. Τρώγοντας με το κουτάλι όλα αυτά τα ατέλειωτα ξενύχτια και την άρνηση που σε διακατείχε, αλλάζοντας πολλές και διάφορες παρέες, ηρεμείς. Σαν να δαμάζεται η δίψα σου. Βλέπεις με άλλο μάτι τη σχολή. Πλησιάζεις στο τέλος και επιθυμείς να μαζέψεις όσα έχεις σκορπίσει.

Δεν κρύβεις το ενδιαφέρον σου για τα μαθήματα, παρακολουθείς τις διαλέξεις, κάνεις εργασίες και τις παραδίδεις στην ώρα τους. Ούτε εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις τον εαυτό σου. Όσο διαβάζεις κάθε μάθημα ανακαλύπτεις πόσο σου αρέσει τελικά. Ίσως και να παθιάζεσαι λίγο να μάθεις όσα περισσότερα γίνεται. Γνωρίζεις τους καθηγητές καλύτερα. Με κάποιους έχεις μια ιδιαίτερη οικειότητα γι’αυτό και δε λείπουν οι αστείες στιγμές κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στην εξεταστική, ούτε ο ήλιος σε βλέπει, ούτε το φεγγάρι. Είσαι αποφασισμένος κι επίμονος. Ατενίζεις το πτυχίο με λαχτάρα κι ανυπομονείς για τη στιγμή που θα ορκιστείς.

Πρέπει πρώτα να γευτείς τη φοιτητική ζωή για να μπεις ξανά στη διαδικασία του διαβάσματος. Χρειάζεσαι εκείνο το μεταβατικό στάδιο, σε ωριμάζει σε πολλά σημεία. Δημιουργείται το κίνητρο για να τερματίσεις αυτή τη διαδρομή που ήδη ξεκίνησες με ιδρώτα και κόπο.

Το πτυχίο είναι μόνο η αρχή, είναι το «βάπτισμα του πυρός» για την είσοδο σου στην απτή πραγματικότητα. Κρατήσου. Έπεται και συνέχεια.