Το απολαμβάνεις περισσότερο τη δεύτερη φορά

Ερχόμαστε σε τούτο τον κόσμο αμαθείς, αμόλυντοι, με μια ακόρεστη δίψα για ζωή. Αυτή η δίψα γεννιέται μαζί μας και πεθαίνει μετά από εμάς. Τόσο μεγάλη είναι που δε χωράει μέσα μας. Μας οδηγεί σε δικά της μονοπάτια, μονοπάτια με λακούβες και νάρκες. Ο καθένας έχει ένα μονοπάτι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία δε βγαίνουμε καθαροί, όχι όπως μπήκαμε τουλάχιστον. Και άλλωστε ποιος θέλει να γυρίσει στο τότε; Τότε δεν ήξερες κι η άγνοια πονά, πονά πολύ.

Σκέψου μια μέρα που δεν έχεις φάει καθόλου. Η πείνα σε έχει χτυπήσει στο κεφάλι για τα καλά, το σώμα δε λειτουργεί κανονικά. Η μόνη σκέψη στο νου το φαγητό. Ήρθε η ώρα σου και πέφτεις με τα μούτρα κυριολεκτικά να φας. Αρχικά, σε περιβάλλει το συναίσθημα της ικανοποίησης, νιώθεις πως το απολαμβάνεις, όλα τα κύτταρα σου ενεργοποιούνται στο μέγιστο. Μισό λεπτό. Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί τώρα. Ένας «οξύς» πόνος, ανεξήγητος. Μα, μόλις έφαγες. Ο πόνος δε σταματά κι εσύ γονατίζεις.

Έφαγες πολύ γρήγορα μάτια μου. Γι’αυτό πονάς. Έπρεπε να συμβεί για να γνωριστείτε, εσύ κι εκείνος. Ειδάλλως, δε θα ήξερες ότι έχει ύπαρξη. Έτσι συμβαίνει και με τις σχέσεις, ιδιαίτερα με την πρώτη.

Είναι εκείνη η στιγμή που η πόρτα ανοίγει στη ζωή σου και ξεχύνονται τα συναισθήματα σαν χίμαιρα, η δίψα που προανέφερα σε ωθεί να τα ακολουθήσεις. Δεν έχεις επίγνωση, βαδίζεις με τα βλέφαρά σου κλειστά. Προχωράς γρήγορα, ίσως και βιαστικά. Ο πόθος και η επιθυμία για εκείνο το πρόσωπο σε κάνουν ανίκητο. Διαπερνάς οτιδήποτε βρεθεί στο πέρασμά σου, αρκεί να είσαι πλάι του, αρκεί μονάχα να το κοιτάς στα μάτια. Και ύστερα πέφτεις στα βαθιά, το ζεις λαίμαργα, δεν αφήνεις τίποτα να σου ξεφύγει. Το ρουφάς σαν τσιγάρο μέχρι η κάφτρα του να φτάσει στο τέλος. Νιώθεις ηδονή και τη δίψα να μεγαλώνει.

Πρωτόγνωρο και μοναδικό. Δυνατό και ζωτικό. Αληθινό κι ανιδιοτελές. Αυτά είναι για σένα. Είσαι σίγουρος. Δεν μπορεί να είναι ψέμα. Ο σφυγμός κάτω από τις φλέβες σου το επιβεβαιώνει. Μόνο που σου είπα, η άγνοια πονά. Πέφτεις, κατηφορίζεις γρήγορα, με την ίδια ταχύτητα με την οποία ανέβηκες. Και τότε τον νιώθεις. Ήρθε αυτός ο «οξύς» πόνος και δε θα είναι όσο βιαστικός ήσουν εσύ.

Περνάει ο καιρός, πάντα περνάει. Καθώς συνέρχεσαι και μαζεύεις τα κομμάτια σου συνειδητοποιείς αυτό. Το απολαμβάνεις,τελικά, περισσότερο τη δεύτερη φορά. Το ζεις υγιεινά, δομημένα. Και αυτό γιατί τώρα γνωρίζεις πως, όπως και το φαγητό, για να το απολαύσεις πραγματικά πρέπει να το φας αργά και να το μασήσεις καλά για να καταλάβεις τις διαφορετικές γεύσεις του.

Τα βλέφαρά σου είναι ορθάνοιχτα. Η δίψα κι η χίμαιρα υπάρχουν φυσικά, όμως έχεις βρει έναν τρόπο να τις διαχειριστείς. Μπορεί να είναι λανθασμένος αλλά ξεκίνησες από κάπου. Έχεις μια εικόνα στο τι θέλεις, στο τι ζητάς. Αναγνώρισες τα λάθη του παρελθόντος και κλείνοντας την πόρτα του, είσαι έτοιμος για μια καινούργια και καθαρή αρχή. Δε φοβάσαι, είσαι εφοδιασμένος με γνώση και αυτή είναι που σου δίνει δύναμη. Ό,τι προκύψει θα το αντιμετωπίσεις, θα συλλέξεις κι άλλα σφάλματα στη διαδρομή που θα σε διαφωτίσουν.

Πάντα θα υπάρχει ο πόνος, δεν μπορείς να τον αποφύγεις. Μπορείς όμως να τον αφοπλίζεις, ένα βήμα τη φορά. Σαν τότε, σαν εκείνη την πρώτη φορά δε θα είναι. Γι’ αυτό ζήσε ό,τι έρχεται χωρίς φόβο, αφέσου στα συναισθήματά σου,δεν υπάρχει κάτι ομορφότερο. Καν΄το όμως με συνείδηση, με γνώση και δύναμη. Το «κλειδάκι» της ευτυχίας σου.

Το κέρδισες. Μην το χάσεις.