Στην ερώτηση «πώς πάνε τα πράγματα;» απαντάς πάντα «όλα καλά» ακόμα κι αν δεν είναι, ακόμη κι αν εσύ δεν το πιστεύεις, όπως ακριβώς και στην ερώτηση «τι κάνεις;» που συνήθως μηχανικά απαντάς με περίσσια ευκολία «καλά είμαι, εσύ;».
Πολλές φορές θα θέλαμε να υποστηρίξουμε ότι όλα στη ζωή μας διέπονται από μια ξεχωριστή τελειότητα, ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, ελάχιστα είναι αυτά που μας ζορίζουν. Η αλήθεια είναι όμως ότι όσα μπορούσαν να μας λυγίσουν, δεν το έκαναν. Εδώ θα βρεις μια λίστα με 5 φάσεις της ζωής σου που ήσουν σίγουρος ότι δε θα άντεχες μα όχι μόνο άντεξες αλλά βγήκες και πιο δυνατός.
1. Όταν έπαθες την πρώτη κρίση άγχους
Όσοι το έχουμε ζήσει, καταλαβαίνουμε απόλυτα γιατί ένιωθες ότι δε θα μπορούσες ν’ αντέξεις κι ότι το τέλος είναι κοντά. Η ανάσα σου έγινε κοφτή, σαν να μην μπορούσε το οξυγόνο όλης της γης να σου χαρίσει την πολυπόθητη ανάσα που θα σε λύτρωνε και θα σου χάριζε μια στιγμή γαλήνης. Αν σε κάποια φάση της ζωής σου αντιμετωπίσεις πολλές στρεσογόνες καταστάσεις κι αυτές σου προκαλέσουν απανωτές κρίσεις άγχους, να θυμάσαι ότι άντεξες και ξεπέρασες την πρώτη κι έτσι θα ξεπεράσεις και τις υπόλοιπες. Καλά κι άσχημα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι όλα παροδικά∙ μην το ξεχνάς.
2. Όταν έχασες κάποιον δικό σου άνθρωπο
Η μεγαλύτερη απώλεια κι ίσως ο πιο δυσβάσταχτος πόνος σ’ αυτόν τον κόσμο είναι η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου. Νιώθεις αδύναμος και σε διακατέχει μια ματαίωση, καθώς δεν περνάει η κατάσταση από το χέρι σου και δεν μπορείς να την αλλάξεις. Σου φαίνεται αδιανόητο να συνεχίσεις κανονικά τη μέρα σου, ότι ο κόσμος προχωράει κανονικά ενώ κάτι τόσο συνταρακτικό συνέβη. Σκέφτηκες πολλές φορές ότι δε θ’ αντέξεις κι όμως κατάφερες και ξύπνησες το πρωί, σηκώθηκες, έπλυνες το κορμί σου, έφτιαξες καφέ, δούλεψες, γέλασες ξανά. Δεν ξέχασες, μα προχώρησες.
3. Όταν σε απέρριψε ο μεγάλος σου έρωτας
Ίσως λίγο ηττοπαθές, να λες πως σε λυγίζει ένας έρωτας, αλλά για πες, είναι όντως ψέμα ότι σε κάθε ηλικία νιώθουμε ότι δε θα το αντέξουμε; Ο ερωτευμένος φτιάχνει σενάρια και χτίζει κόσμους μέσα σε παραμύθια για το άτομο που του έχει κλέψει την καρδιά του, με αποτέλεσμα, όταν αυτά δεν πραγματοποιούνται, να απελπίζεται. Ίσως γιατί δεν πραγματοποιήθηκε η προσδοκία που τροφοδοτούσε τον εαυτό του. Κι όμως, έσφιξες τα δόντια, έγινες κάπως πιο προστατευτικός με τον εαυτό σου και τα κατάφερες να προχωρήσεις τη ζωή σου, στον επόμενο έρωτα.
4. Όταν σου φέρθηκαν άσχημα στο σχολείο ή τη δουλειά
Δεν ταιριάζουμε μ’ όλους τους ανθρώπους και κανονικά αυτό θα ‘πρεπε να είναι αποδεκτό και σεβαστό. Δε χρειάζεται ν’ αλλάξεις για να ταιριάξεις∙ καλό μάθημα αυτό να δοθεί σε μικρή ηλικία από τους γονείς για να καταλάβουν τα παιδιά ότι ακόμη κι αν δεν ταιριάζουμε με κάποιο άτομο, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να φερόμαστε όπως θέλουμε. Ένιωθες πως δεν αξίζεις τίποτα, πως η δουλειά σου δεν αναγνωρίζεται, πως η προσπάθειά σου πάει στα σκουπίδια, πως είσαι εκτός ομάδας. Πέρασαν όλα όμως κι εσύ είσαι ακόμη εδώ και προχωράς.
5. Όταν χώρισες μετά από καιρό
Είναι πραγματικά επώδυνο να πρέπει να ορίσεις τη ζωή σου από την αρχή, αφού έχει δημιουργηθεί σ΄ αυτή μια τεράστια τρύπα μιας σχέσης ζωής. Δεν πίστευες ότι θα το ξεπεράσεις, θεωρούσες δεδομένο ότι θα μείνεις μ’ αυτό το κενό να υπάρχει εντός σου σαν μόνιμη παρέα, για πάντα να σου θυμίζει τη χαμένη σου ευτυχία. Σου πήρε καιρό να δημιουργήσεις νέες συνθήκες και να ορίσεις εκ νέου την καθημερινότητά σου, αλλά κατάφερες να βγεις κι απ’ αυτό το τέλμα.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι φτιαγμένη με τέτοιον τρόπο ώστε να μας επιτρέπει ν’ αντέξουμε -σχεδόν- τα πάντα. Ισχύει ότι δεν ξέρεις πόση δύναμη διαθέτεις μέχρι το να βρεις τη δύναμή σου να είναι το μόνο που σου ‘χει απομείνει. Μπορεί να κοιμηθείς θέλοντας να παραιτηθείς από τα πάντα και να φύγεις μακριά. Ξυπνάς το πρωί όμως και παλεύεις με την κατάσταση. Γι’ αυτό τα έχουμε τα δόντια άλλωστε. Για να τα δείχνουμε όταν τα σφίγγουμε κι όταν χαμογελάμε. Α και για τρώμε κρέπα-σοκολάτα. Καθόλου ασήμαντο κι αυτό.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου