Στην εποχή μας για να μπορέσεις ν’ αντεπεξέλθεις στις ανάγκες τις κοινωνίας καλύπτοντας ταυτοχρόνως τις δικές σου. χρειάζονται σχεδόν υπερδυνάμεις. Όσο το μέλλον γίνεται πιο αβέβαιο, ο κόσμος νιώθει περισσότερη ανασφάλεια, άρα περισσότερο αδιαφορεί για το να λάβει τα εφόδια που χρειάζεται και ν’ αγαπήσει όσα κάνει. Κι αυτό, όσο κι αν δεν το βλέπουμε, περνάει και στα παιδιά μας, τα οποία περιμένουμε να αγαπάνε όσα κάνουν, και πιο συγκεκριμένα το σχολείο, όταν εμείς τους εμπνέουμε διαρκώς το αντίθετο. Γονείς κι εκπαιδευτικοί, ίσως πρέπει να το δούμε -τελείως- διαφορετικά.
1. Μίλησέ του για το πόσο σημαντικό είναι
Έχουμε την κακή συνήθεια να θεωρούμε ότι τα παιδιά –ειδικά σε μικρή ηλικία- δεν καταλαβαίνουν αυτό που τους λέμε οπότε δεν κάνουμε τον κόπο να τους εξηγήσουμε κι απλώς προσπαθούμε να επιβάλλουμε τη δική μας άποψη. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική αφού το παιδί, σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκεται, μπορεί εύκολα να καταλάβει και να σκεφτεί αυτό που του λες, αρκεί να το εξηγήσεις με απλά λόγια, ήρεμα και κατανοητά. Εξήγησέ του τους λόγους για τους οποίους πρέπει να πηγαίνει σχολείο, μίλησε του για όσα θα κερδίσει από αυτή την εμπειρία κι ότι είναι ο μόνος τρόπος να εκπληρώσει τους στόχους του.
2. Μη χρησιμοποιείς τη λέξη «πρέπει»
Όλοι μισούν το πρωινό ξύπνημα, τις εργασίες για το σπίτι και τα πολλά φροντιστήρια, όμως «πρέπει». Με το που ακούσει κάποιο παιδί αυτή τη λέξη είναι σαν να του χτυπά καμπανάκι ότι κάποιος το περιορίζει και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποφύγει την καταπίεση που του ασκείται. Μην του λες «πρέπει» να διαβάσεις, πες «καλό είναι να ολοκληρώσεις τα μαθήματά σου». Η θετική συμπεριφορά φέρνει και θετική αντίδραση. Όταν αρχίσει να βλέπει ότι δεν το πιέζεις ούτε του το επιβάλεις, θα δεις ότι θα το κάνει από μόνο του.
3. Διασκεδάστε μαζί του το διάβασμά του
Καμία γνώση ή εργασία δεν είναι βαρετή και δύσκολη αν την κάνεις να φανεί σαν παιχνίδι. Κάθισε κοντά του και διασκεδάστε με τη θεωρία, σπάστε πλάκα με την ιστορία, τα αρχαία, τα μαθηματικά, τη γλώσσα. Κάνε αναπαράσταση, αλλάξτε τις φωνές σας, παίξτε παντομίμα. Όταν η μάθηση γίνει παιχνίδι, τότε το σχολείο γίνεται χώρος διασκέδασης. Θα θέλει να πηγαίνει, να μαθαίνει νέα πράγματα ώστε να παίξετε μετά στο σπίτι.
4. Δώσε στο παιδί εκπαιδευτικά παιχνίδια, λογοτεχνικά βιβλία
Τα περισσότερα παιδιά έχουν συνδυάσει τη μάθηση με την τιμωρία που συνεπάγεται της ασυνέπειας. Αν του δείξεις ότι δεν είναι όλα αναγκαστικά, αλλά μπορεί και μόνο του να διαλέξει τι θα διαβάσει και πότε θα το διαβάσει, του δίνεις αυτομάτως την ελευθερία που χρειάζεται για να καταλάβει ότι το εμπιστεύεσαι. Το παιδί θα διαλέξει κάτι που του εξάπτει το ενδιαφέρον και θα το διαβάσει με χαρά. Ίσως το πρώτο που θα διαλέξει να μην είναι κάτι κλασικό, αλλά κόμικς. Μην το αποπάρεις λέγοντας ότι είναι βλακεία, άσ’ το να διαβάσει ό,τι θέλει κι όταν έρθει να σου μιλήσει γι’ αυτό, άκουσέ το με ενδιαφέρον. Δώσ’ του το έναυσμα να ξεκινήσει το ταξίδι στον κόσμο των βιβλίων μ’ ελευθερία.
5. Μην το φορτώνεις με πολλά
Έχουμε την τάση να γεμίζουμε τα παιδιά με φροντιστήρια, δραστηριότητες και χίλια δυο επιπλέον πράγματα προκειμένου να τα κάνουμε όσο πιο καταρτισμένα μπορούμε, να μην τους λείψει τίποτα στη ζωή τους- να είναι σαν βόλτα σε πάρκο χωρίς καμία δυσκολία κι εμπόδιο. Λογικό; Λογικότατο. Κουράζονται όμως κι είναι κι αυτό λογικό. Άσε το παιδί ν’ ανεβαίνει σκαλοπάτια σιγά-σιγά με τους δικούς του ρυθμούς. Αν το πιέσεις πολύ, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα παρατήσει όλα και να μισήσει για πάντα το σχολείο κι όλες τις διδακτικές μεθόδους. Δώσε στο παιδί χρόνο και χώρο ν’ αναπνεύσει και να βρει τον τρόπο να μάθει όπως αυτό θέλει στηρίζοντάς το.
Το παιδί, όταν δε θέλει να κάνει κάτι, δε φταίει. Αν δε μαθαίνει, δε φταίει. Αν δεν του αρέσει το σχολείο, δε φταίει. Το παιδί δε φταίει γιατί εμείς οι «μεγάλοι» δεν του μάθαμε ν’ αγαπά το σχολείο, ν’ αγαπά τη μάθηση και να την αναζητά όπου μπορεί. Δεν το αφήσαμε να βρει τι του αρέσει στη ζωή και να καταλάβει ότι κάθε μέρα διδασκόμαστε κάτι καινούργιο, ότι όσο ζούμε χρωστάμε στον εαυτό μας να διδασκόμαστε πράγματα. Δεν εμπιστευτήκαμε το παιδί όταν μας είπε «θα κάνω αυτή την άσκηση την επόμενη φορά, τώρα νιώθω κουρασμέν@». Δεν το εμπιστευτήκαμε, βάλαμε τις φωνές και το αναγκάσαμε να λύσει την άσκηση εκείνη τη στιγμή. Έτσι, είδε με απέχθεια το σχολείο κι αυτό είναι κάτι που πρέπει ν’ αλλάξουμε. Το σχολείο αξίζει να είναι χώρος χαράς κι η μάθηση απόλαυση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
