Παρέα με τη μοναξιά σου, αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος αυτή τη φορά, τι δεν έκανες σωστά, τι πρέπει να προσέξεις την επόμενη. «Επόμενη;», σκέφτεσαι και σβήνεις μονομιάς τη σκέψη από το μυαλό σου. Όχι δε θα υπάρξει επόμενη, δε θα περάσεις ξανά τα ίδια. «Η ελπίδα οδηγεί στην ατέρμονη απελπισία». Δε θυμάσαι ποιος το είπε αλλά σίγουρα μια ταύτιση τη νιώθεις, σαν να θέλεις να τρέξεις να πας να τον βρεις και να του κάνεις μια τεράστια αγκαλιά για να του δείξεις ότι εσύ τον καταλαβαίνεις, ότι νιώθεις τους λόγους για τους οποίους ήλπιζε και τελικά του χάρισαν το βαρύ κι ασήκωτο αίσθημα της απελπισίας.
Όλα τα συναισθήματα μπορεί να περνούν σχετικά εύκολα, να μπορούμε να τα διαχειριστούμε, να τα πνίξουμε μέσα μας ή να τα ζήσουμε στο έπακρο. Η απελπισία όμως είναι νιώθεις πως σαν επουλωθεί αφήνει πίσω της μια σχισμή. Αγκάθι η απελπισία στον έρωτα. Αγκάθι που δεν προήλθε από κάποιον άλλον αλλά από τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν απελπίζεσαι επειδή ο άλλος δεν ήταν αυτό που ήθελες αλλά επειδή άφησες τον εαυτό σου να δεθεί, να πιστέψει ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε όπως τα είχες στο μυαλό σου. Αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά γιατί το άτομο έδειξε ενδιαφέρον, είπε τα λόγια τα μεγάλα που μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθι, εκείνα που όλοι θέλουμε ν’ ακούσουμε και να πιστέψουμε.
Γκρεμίζουμε τους τοίχους νομίζοντας πως τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς, για να είμαστε σίγουροι ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά και θα τα καταφέρουμε. Θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τον έρωτα επειδή σε όλους αξίζει η ευτυχία στη ζωή τους. Οπότε γιατί όχι και σε εμάς; Νιώθουμε τόσο σίγουροι για το άτομο απέναντί μας που ρίχνουμε τις άμυνες. Διαλύουμε κάθε πετρούλα για να μπορεί να περάσει, να βρει τους δρόμους προς την καρδιά μας ανοιχτούς κι ίσως στρώνουμε και το κόκκινο χαλί για να καταλάβει πόσο σημαντικός είναι για μας, πόσο πιστεύουμε στην ιστορία που ίσως δεν υπάρχει καν σαν ιδέα στο δικό του το μυαλό αλλά έχει τελειοποιηθεί στο δικό μας.
Ξεπερνάμε όλα τα «εγώ ποτέ δε θα το ξανακάνω» για να δώσουμε στον εαυτό μας τη δικαιολογία του «εγώ προσπάθησα!». Ήταν η ανάγκη μας να πιστέψουμε τα λόγια τόσο μεγάλη που η λογική παραιτήθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο, ήταν η δίψα μας για έρωτα που δε μας άφησε να δούμε καν τη ρεαλιστική πλευρά των γεγονότων. Δεν προσπαθήσαμε να μας αλλάξουμε γνώμη για την κατεδάφιση των τοίχων θεωρώντας ότι αν τα παίξουμε όλα για όλα, αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά.
Μεγάλα λόγια από πλευρά του και δίψα για έρωτα από πλευρά μας‧ σίγουρη συνταγή για έναν έρωτα που δύσκολα θα κρατήσει. «Μα, δε γίνεται. Ήσουν σίγουρος πως αυτή τη φορά πως όλα θα πήγαιναν καλά. Σε ήθελε!», θα πεις κι ίσως έχεις δίκιο. Ίσως ήθελε αλλά δεν ήθελε αρκετά ώστε να κάνει όσα είχες εσύ στο μυαλό σου. Εκεί χάνουμε το παιχνίδι‧ στην ποσότητα. Ήθελε αλλά όχι αρκετά για να είσαι πάνω- πάνω στη λίστα του. Ενδιαφερόταν αλλά όχι αρκετά για να τηρήσει όσα είπε.
Γυάλινος ο πύργος, μάτια μου. Γυάλινος επειδή χτίστηκε με λόγια και τα λόγια είναι πάντα φτερωτά. Χάνονται, σπανίως μένουν και γίνονται πράξεις. Δε φταίει, μην τον στολίζεις με κοσμητικά επίθετα περισσότερο από όσο το δέντρο σου τα Χριστούγεννα. Το μυαλό μας φταίει που καμιά φορά είναι ευκολόπιστο κι η καρδιά μας που διψά για περιπέτεια και μπερδεύει το αλάτι με τη ζάχαρη. Ας γκρεμίσουμε τους τοίχους μας χωρίς να πέσουμε με τα μούτρα στην άβυσσο μεγάλων λόγων κι υποσχέσεων. Όποιος θέλει, το δείχνει. Όποιος δε θέλει, σε φτάνει σε σημείο να υπεραναλύεις.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
