Αν δε νιώθεις ευτυχία δεν μπορείς να χαρίσεις ευτυχία

Χωρίζουμε επειδή το θέλουμε κι οι δύο; Όχι βέβαια και το ξέρεις. Ποτέ δεν είναι κοινή απόφαση και δε χαίρεται ούτε αυτός που την ακούει ούτε αυτός που την ανακοινώνει. Αλήθεια, πόσο καιρό σου πήρε αυτή τη φορά; Είχες υποσχεθεί ότι δε θα το ξανά σκεφτόσουν τόσο, είχες πει ότι όταν θελήσεις να χωρίσεις ξανά θα το κάνεις χωρίς υπεραναλύσεις, προσπαθώντας να βρεις έναν τρόπο να μην πληγώσεις τον άνθρωπο που είχες δίπλα σου.

Η αγάπη πληγώνει, δεν το έμαθες ακόμα; Ανακατεύεις το ποτό λες και στον πάτο θα βρεθεί η λύση. Όσο και να πιεις, δε θα ξεχάσεις. Δε θα γίνει ευκολότερη η απόφαση. Ξέρεις ήδη τι θέλεις να κάνεις, ξέρεις ότι θέλεις να φύγεις. Τελείωσε. Το ξέρεις, το νιώθεις, τώρα πρέπει να δεις πώς θα το πεις. Φοβάσαι κιόλας, μήπως το μετανιώσεις, αλλά έχεις ακούσει αυτό που έχει πει ο Καβάφης; «Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε». Έτσι κι εσύ, αν σε ρωτούσαμε πάλι «όχι» θα έλεγες. Χωρίζεις και δε θα το μετανιώσεις.

Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να λένε ότι ήταν κοινή απόφαση ή το ζόριζαν κι οι δύο από καιρό, μεγάλωσες αρκετά όμως για να ξέρεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει -συνήθως αυτά τα λέει αυτός που φεύγει. Στην πραγματικότητα, ο ένας αποφασίζει κι ο άλλος ακολουθεί, μη έχοντας επιλογή. Ο ένας πονά κι ο άλλος βρίσκει τη χαμένη του ελευθερία.

Δε φθάνεις σ’ αυτό το σημείο, βέβαια, έτσι ξαφνικά. Υπάρχει μια συλλογιστική που σε φέρνει μπροστά στην απόφαση. Οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν, τα συναισθήματα ξεφούσκωσαν, όπως κι αν έχει, αλλιώς μπήκες κι αλλιώς βγαίνεις. Στην αρχή της σχέσης αυτά δεν μπορείς να τα προβλέψεις -κι αλίμονο αν ξεκινούσαμε με την πιθανότητα του φινάλε να μας τρώει το μυαλό.

Θυμάσαι πώς ένιωσες όταν κάποιος άλλος πήρε την απόφαση για σένα; Σε σόκαρε και σε κατακεραύνωσε εκείνο το «τελείωσε»/«τελειώσαμε», λες και τελειώνουν εύκολα οι άνθρωποι απ’ τις ζωές μας. Περίεργο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις. Αρχίζουν μ’ ένα «Θέλω να μιλήσουμε» και τελειώνουν με ένα «Πρέπει να μιλήσουμε».

Δεν τη φοβάσαι τη μοναξιά, την αγαπάς την αφεντιά σου, γι’ αυτό και φεύγεις από αυτή τη σχέση, γιατί ένιωσες να χάνεις τον εαυτό σου, είχες άλλα σχέδια για σένα, δεν ένιωθες ευτυχία κι αν δε νιώθεις ευτυχία, δεν μπορείς και να τη χαρίσεις.

Ασφαλώς κι η ζωή δεν τελειώνει μ’ ένα χωρισμό. Άσε το ποτήρι κάτω, το ποτό δε θα πνίξει τα συναισθήματα ούτε τις τύψεις σου, σβήσε και το τσιγάρο, με τον καπνό δε θα εξαφανιστεί και ο πόνος σου. Σήκω πάνω, πήρες μια απόφαση και πρέπει να τη στηρίξεις.

Μέχρι να πάρεις την απόφαση να πεις «Δεν πάει άλλο» είχες βάλει θεούς και δαίμονες να παλεύουν μέσα σου για να βεβαιωθείς ότι ήταν η σωστή -μα τούτη την εγγύηση που αναζητάς ουδείς θα βρεθεί να στη δώσει. Ήθελες να υπάρχει η βεβαιότητα ότι το πάλεψες ως τέλους, εξάντλησες όλα τα ενδεχόμενα, δεν έφυγες αμαχητί.

Δεν προχωρούν πάντα ταυτόχρονα οι άνθρωποι μετά το τέλος της σχέσης τους. Ο πόνος για τον πόνο που θα προκαλέσουμε –έστω κι άθελά μας– δεν είναι λόγος να παραμείνουμε στη σχέση και κατά βάθος δε θα το ‘θελε ούτε ο άλλος. Μη στερείς ευκαιρίες που εσύ δεν μπορείς να εκπληρώσεις επικαλούμενος την πιο κλισέ δικαιολογία του κόσμου. Ό,τι κι αν κάνεις, όπως κι αν το θέσεις, ο άλλος θα πονέσει. Θα πονέσει μα θα το ξεπεράσει. Ενώ αν παραμείνετε σε κάτι που δεν τραβάει, αναζητώντας για πάντα ο καθένας από εσάς τον εαυτό του, θα το ξεπεράσετε;