Όσο μεγαλώνουμε ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλάζει. Ξεκινάμε και βλέπουμε τα πάντα πιο κυνικά, πιο ατομοκεντρικά, ξεχνάμε πώς ήταν όταν ήμασταν παιδιά, πόσο μεγάλος αλλά συνάμα απλός μας φαινόταν ο κόσμος, πόσες απέραντες ευκαιρίες κι όμορφες στιγμές βλέπαμε στον ορίζοντα. Όσο μεγαλώνουμε, παραχωρούμε όλο και λιγότερο χώρο στο παιδί μέσα μας προκειμένου να εκφραστεί στην ενήλικη ζωή μας. Όταν ήμασταν μικρότεροι, κληθήκαμε να επιλέξουμε το επάγγελμα που θα ακολουθούσαμε στη ζωή μας και να παλέψουμε σκληρά για να το καταφέρουμε, μεγαλώνοντας, όμως, ξεθώριασε η μνήμη αυτής της προσπάθειας και των δυσκολιών της μέσα μας.
Καθηγητές, δάσκαλοι, -εκπαιδευτικοί με μια λέξη- συνηθίζουμε στις «αυτονόητες» γνώσεις που πρέπει κάποιος να χει και ξεχνάμε τελείως ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Μεγαλώνοντας σταματάμε να βλέπουμε μέσα από τα παιδικά μας μάτια και ξεκινάμε να βλέπουμε από τα μάτια του εκπαιδευτικού. Βλέπουμε το παιδί απέναντί μας και θέλουμε να του δώσουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια -κι ίσως λίγα παραπάνω- για να μπορέσει να καταφέρει τους στόχους του, να μπορέσει να χτίσει βάσει γνώσεων τη ζωή που ονειρεύεται.
Βεβαίως επειδή κανείς δε γνωρίζει πάντα τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή κι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί έχουν απορίες, έχουν γνώσεις που δεν έχουν αφομοιώσει και θεωρίες που τους δυσκολεύουν. Κανείς δεν είναι παντογνώστης και δε βρίσκω κάτι κατακριτέο σ’ αυτό. Έτσι κι εκείνος, όπως όλοι μας, ψάχνει την αρτιότερη απάντηση που μπορεί να βρει με στόχο να μεταλαμπαδεύσει σωστότερα κι ολοκληρωμένα τις γνώσεις του στους μαθητές του.
Πού πάμε όλοι όταν ζοριζόμαστε με κάτι και ψάχνουμε απαντήσεις; Φυσικά σε ένα γνώριμο μέρος.
Ποιο είναι αυτό το γνώριμο μέρος για τους εκπαιδευτικούς; Τα παλιά τους βιβλία.
Μπορεί τα σχολικά βιβλία να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου, κεφάλαια και θεωρίες να προστίθενται ή να αφαιρούνται αλλά η ουσία τους μένει η ίδια. Τα βασικά-σημαντικά κεφάλαια είναι πάντα σημαντικά κεφάλαια μέσα στα χρόνια κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Ανατρέχουν στα δικά τους σχολικά βιβλία, στις δικές τους σημειώσεις για να μπορέσουν να καταλάβουν καλύτερα, να μπορέσουν να βρουν τρόπο να διδάξουν πιο απλά και κατανοητά αυτό που θέλουν στα παιδιά που τώρα βασίζονται πάνω τους για να μάθουν.
Ανοίγοντας το δικό τους σχολικό βιβλίο είναι σαν να ανοίγουν μια πύλη στον χωροχρόνο και να γίνονται πάλι μαθητές, να γίνονται πάλι παιδιά που μαθαίνουν τον κόσμο και ψάχνουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους. Ορθογραφικά λάθη, απορίες, βαρεμάρα για το σχολείο, αντιπάθεια για κάποιον καθηγητή, συμπάθεια για κάποιον άλλον, σχολικές εκδρομές, διαγωνίσματα ξεπηδούν ξαφνικά όλα μπροστά στα μάτια τους κι εκείνοι χαμογελούν στη θύμησή τους.
Διαβάζοντας όσα οι ίδιοι είχαν γράψει, βλέποντας τα σημεία που τους ίδιους είχαν δυσκολέψει, τώρα καταλαβαίνουν περισσότερο γιατί ο ένας μαθητής τους επιμένει να γράφει το «πληροί» με -ει-, ή γιατί ο άλλος μαθητής τους αρνείται να μάθει την τρίτη κλίση στα αρχαία ή να λύσει σωστά τις ασκήσεις με βάση το θεώρημα του Θαλή. Τώρα καταλαβαίνει γιατί τώρα βλέπει τον εαυτό του στη θέση τους. Βλέπει τον εαυτό του ως το παιδί που δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και τα συναντά πρώτη φορά στη ζωή του.
Ένας εκπαιδευτικός που συχνά-πυκνά προσπαθεί να δει τους μαθητές του ως τον εαυτό του, θα είναι ένας εκπαιδευτικός που θα προσπαθεί να τους εξηγεί τα πάντα με απλότητα και δε θα θυμώνει όταν κάποιος μαθητής του τον ρωτά συνέχεια το ίδιο πράγμα κι ακόμη δεν μπορεί να το αφομοιώσει.
Τα παιδιά απέναντί μας δεν είναι απλώς παιδιά που πρέπει να τα διδάξουμε για να πετύχουν τον στόχο τους χωρίς μαθησιακά κενά, είναι παιδιά που θέλουν να μάθουν τον κόσμο. Είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε και μικραίνουμε κάθε φορά μέσα από τα μάτια μας. Είναι παιδιά που έχουν τις ίδιες δυσκολίες και τις ίδιες απορίες μ’ αυτές που είχαμε εμείς στην ηλικία τους‧ αυτό πρέπει να θυμόμαστε!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
