Αν είχαμε δώσει τότε μία ευκαιρία;

Σε ήθελε, το έδειχνε, το προσπάθησε και το πάλεψε για να σου αποδείξει πόσο καλά θα μπορούσατε να ‘στε μαζί. Εσύ, όμως, δεν ήθελες. Δεν έβλεπες κάτι να σου μιλάει σε ‘κείνο το βλέμμα, δεν άκουγες το πολυπόθητο κλικ, που σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις και να ονειρευτείς ένα «μαζί». Έτσι, απέρριψες εκείνον τον άνθρωπο, απορρίπτοντας μαζί και κάθε πιθανότητα όμορφης εξέλιξης που θα μπορούσε να ‘χει η ιστορία σας.

Δεν το έκανες μόνο μια φορά όμως, αφού στην επιμονή ενός διεκδικητή εσύ επέμεινες στο «όχι» σου, μέχρι που το χώνεψε. Τώρα, όμως, καιρό μετά, –ακόμα κι αν επιμένεις να μην το παραδέχεσαι– κάνεις το εξής παράδοξο: όχι μόνο πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται εκείνα τα πρόσωπα που συνειδητά κι επαναλαμβανόμενα απέρριψες, αλλά ψάχνεις και τα προφίλ τους στα social media για να δεις πώς είναι μετά από εσένα, αν προχώρησαν, αν είναι με κάποιον, πώς περνάνε και γενικά σε τι φάση είναι η ζωή τους.

Η διαδικασία είναι απλή και συνήθως ίδια για όλους. Κάθεσαι στο σπίτι –βράδυ συνήθως–, έχεις φάει μια απογοήτευση από μια ιστορία που αλλιώς την φανταζόσουν και πιάνεις τον εαυτό σου να αναπολεί περασμένα μεγαλεία, τότε που σε διεκδικούσε πεισματικά εκείνο το χάρμα οφθαλμών πλάσμα κι εσύ είχες τους οφθαλμούς σου στραμμένους άλλου -ή και τελείως κλειστούς. Ανθρώπινη η περιέργεια, όπως κι η ανάγκη επιβεβαίωσης, κάτι να σου αναπτερώσει το ηθικό, να σπρώξει λίγο προς τα πάνω την αυτοπεποίθησή σου. Τι να κάνει μετά από τόσο καιρό; Σε ξεπέρασε; Βρήκε παρηγοριά στον έρωτα κάποιου άλλου; Κι αν ναι, ποιος είναι αυτός που κάλυψε το δικό σου κενό, πώς μοιάζει ο αντικαταστάτης σου;

Με αυτά και με τα άλλα, έχεις μπει στο profile εκείνου του προσώπου και ψάχνεις φωτογραφίες, σχόλια, μέχρι και likes, να βρεις οτιδήποτε ένοχο, οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να φτιάξεις μια ιστορία που θα μπορούσε να ισχύει για τη ζωή του. Κι αν τύχει και βρεις κάποια φωτογραφία με το νέο αμόρε, ξεκινά ο παραλογισμός. Πώς τόλμησε να σε ξεπεράσει τόσο γρήγορα; Φούμαρα όσα σου πουλούσε τότε, αν τα εννοούσε θα σε περίμενε. Τι, επειδή πέρασαν τρία χρονάκια; Ξεπερνιέσαι τόσο εύκολα εσύ; Σιγά μην είναι αληθινός έρωτας, επίτηδες το ‘κανε για να ζηλέψεις και να γυρίσεις πίσω ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία -άσχετο τώρα που εσύ έκαψες την πρώτη. Ταξίδια, αγκαλιές, φιλιά, όλα φάτσα φορά, επίτηδες εννοείται. Ξεκάθαρα για να σε πικάρει. Παράκρουση!

Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως το πείραμα να σε ανεβάσεις, απέτυχε παταγωδώς. Μελαγχολείς, απογοητεύεσαι, ανοίγεις μπουκαλάκι, σου βάζεις ένα κρασάκι κι αφήνεις ελεύθερες τις σκέψεις σου να σε οδηγήσου όπου θέλουν.

Σκαλίζεις το παρελθόν και παίζεις με τα «αν». Τι θα είχε γίνει αν το προσπαθούσες; Αν έδινες τότε μια ευκαιρία σε ‘κείνον τον άνθρωπο που έδειχνε ότι σε ήθελε; Ίσως να ζούσες μαζί του μια όμορφη σχέση, όπως φαίνεται να ζει εκείνος τώρα. Ίσως τα συναισθήματα να θέλουν χρόνο κι εσύ να βιάστηκες, ίσως η μοναξιά σου να σου αξίζει αφού άφησες ανθρώπους να περάσουν χωρίς να τους επιτρέψεις να σου δείξουν τι μπορούν να σου προσφέρουν, χωρίς να σε αφήσεις να νιώσεις.

Σας φαντάζεσαι μαζί κι αναστενάζεις στην ιδέα πως το ‘χες μες στα χέρια σου και το άφησες να φύγει. Γιατί άραγε δεν το ήθελες τότε; Τώρα γιατί το ψάχνεις; Είναι απλή περιέργεια, ετεροχρονισμένο ενδιαφέρον ή απλώς εγωισμός, ένα γινάτι και μια ανασφάλεια να μη χάνεις τα δεδομένα σου;

Μην αναρωτιέσαι άλλο, όσο και να κάνεις scroll  στα profiles των περασμένων παραλίγο ερωτών σου, δε θα γυρίσεις τον χρόνο πίσω, ούτε θα μπορέσεις να δώσεις εκείνη την ευκαιρία -που ίσως να μη σ’ ένοιαζε καν αν την είχες ξανά μπροστά σου. Ό,τι πέρασε, πέρασε και δε θα ξανά ‘ρθει.

Κλείσε το WiFi, άσε κάτω και το ποτό και ξεκίνα να κάνεις scroll στη ζωή σου!