Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που μπορεί να σού προσφέρουν λύτρωση, ειδικότερα όταν καταφέρνεις να τα φέρεις εις πέρας. Ένα απ’ αυτά που είναι η αφορμή για να ζωγραφιστεί ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, είναι κι όταν ολοκληρώνεις τη διπλωματική σου εργασία ή την πτυχιακή όπως συνηθίζουμε να λέμε. Μία πτυχιακή που σε ζόρισε και σ’ έφερε στα όριά σου. Γράφεις τη βιβλιογραφία κι εκεί που βάζεις την τελεία, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και συνειδητοποιείς ότι αυτό ήταν! Πλέον όλος ο κόπος σου βρίσκεται αποτυπωμένος σε 30.000 λέξεις που ούτε στο ελάχιστο μπορούν να περιγράψουν όσα πέρασες μέχρι να τις γράψεις.
Κοιτάς τις λέξεις, σκρολάρεις πάνω- κάτω την εργασία και κρυφά μέσα σου καμαρώνεις για το δημιούργημα σου. Καμαρώνεις γιατί σε κάποια φάση γραφής της ένιωσες ότι απελπίζεσαι και δεν πίστεψες ότι όντως θα την ολοκλήρωνες. Χαζεύεις τις σελίδες μπροστά σου και το μυαλό σου ταξιδεύει σ’ όλες εκείνες νύχτες που δεν τελείωναν και σ’ έβρισκαν μπροστά από μια οθόνη να σκέφτεσαι τι άλλο πρέπει να γράψεις, τι θα μπορούσες να εκφράσεις διαφορετικά και πόσα ακόμα βιβλία σχετικά με το θέμα σου πρέπει να διαβάσεις ώστε να μην αφήσεις καμία πτυχή του ασχολίαστη, τις εξόδους που δε σκέφτηκες καν να δεχθείς -γιατί θα έχανες πολύτιμο χρόνο- αφού πέρα απ’ τις ώρες που θα έβγαινες -και σίγουρα θα χαλάρωνες γιατί το είχες ανάγκη- θα έχανες ώρες κι από το επόμενο πρωινό αφού δε θα μπορούσες να συγκεντρωθείς με την ίδια άνεση.
Παίζουν στο μυαλό σου ως ηχητική υπόκρουση όλα εκείνα τα: «Μα, πώς τα προλαβαίνεις;» που άφησες αναπάντητα γιατί η ψυχούλα σου το ξέρει ότι δεν προλάβαινες αλλά έκανες τα αδύνατα-δυνατά γιατί ο χρόνος τελικά είναι όντως σχετικός κι αν θέλεις -με χίλια ζόρια- προλαβαίνεις. Κάπου εκεί σ’ αυτό το χρονικό διάστημα που έγραφες, έσβηνες και ξανάγραφες την εργασία σου ήταν που κατάλαβες ότι ο άνθρωπος ως ον έχει μια τέτοια δύναμη -ψυχική και σωματική- που πράγματι προλαβαίνει να κάνει όλα όσα ποθεί η καρδούλα του. Αν δε βρίσκει ούτε πέντε λεπτά είναι επειδή δε θέλει να διαθέσει αυτά τα πέντε λεπτά, πλέον το ξέρεις.
Τελειώνεις και νιώθεις ότι έχει φύγει από πάνω σου ένα τεράστιο βάρος και τώρα μπορείς να ζήσεις την κάθε σου στιγμή αναπληρώνοντας τον χαμένο χρόνο. Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι τώρα αναπνέεις με μεγαλύτερη ευκαιρία, ότι χάρισες στον εαυτό σου το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσες -αυτό της γνώσης και της αυτοπραγμάτωσης- και τώρα έχεις όσα χρειάζεσαι για να θέσεις τον επόμενο στόχο σου και να πας παρακάτω. Εξάλλου, αν αντέξεις να καταφέρεις τη διπλωματική σου, αντέχεις να καταφέρεις ό,τι βάλεις στον νου σου!
Ωστόσο, όσο αναλογίζεσαι τις δικές σου δύσκολες στιγμές, όσο διάβαζες κι έγραφες τόσο αναλογίζεσαι και τα δύσκολα που πέρασε μαζί σου ο επιβλέπων που άκουγε με τις ώρες τις γκρίνιες, τις ανησυχίες και τα ερωτήματα σου και στάθηκε δίπλα σου χαρίζοντας σου όλη αυτή την πίστη προς το άτομο σου, που ενδεχομένως εσύ δεν μπορούσες να βρεις εκείνες τις στιγμές. Σου απέδειξε ότι τα: «Δεν μπορώ άλλο» γίνονται: «Το κατάφερα κι αυτό» με λίγη παραπάνω προσπάθεια.
Φτάνεις στο πολυπόθητο τέλος και νιώθεις ότι μαζί μ’ αυτό κλείνεις κι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή σου. Αποχαιρετώντας, έχεις κερδίσει λίγη παραπάνω δύναμη και πίστη σε σένα κι έναν νέο σύμμαχο για τα επόμενα βήματα. Όταν κάποιος ολοκληρώνει μια πτυχιακή εργασία, νιώθει μια μείζονα αίσθηση ικανοποίησης κι ανακούφισης. Η διαδικασία της συγγραφής μίας εργασίας απαιτεί αφοσίωση, σκληρή δουλειά κι αγώνα με τον ίδιο του τον εαυτό, την προθυμία να εξερευνήσεις νέες ιδέες και ν’ αναπτύξει αυτές τις ιδέες με τη βοήθεια της έρευνας και της κριτικής σκέψης. Η ολοκλήρωση της είναι συνήθως ένας σημαντικός στόχος που μπορεί να δώσει πολλά παραπάνω για ένα μέλλον που τα όνειρα παίρνουν τη θέση τους στο βάθρο.
ΥΓ.: Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο, στη δική μου επιβλέπουσα καθηγήτρια, Άννα που έκανε το ταξίδι της διπλωματικής μου ευκολότερο χαρίζοντας μου γνώσεις και μια νέα φίλη.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Ανδρέας Πετρόπουλος
