Ο έρωτας δεν ήταν ποτέ ένα εύκολο παιχνίδι και νικητές έβγαιναν πάντοτε μόνο όσοι μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα και τα μοιράζονταν με τρέλα. Οι υπόλοιποι, έβγαιναν χαμένοι στην καρδιά, κερδισμένοι όμως, στη δύναμη. Τι να το κάνεις, θα μου πεις, σκοπός είναι να τα συνδυάσεις. Αλλά αυτό γνωρίζεις καλά πως δεν είναι πάντα εφικτό. Στη ζωή δεν έρχονται πάντα όλα όπως τα θέλουμε- το μαθαίνουμε αυτό από πολύ μικρή ηλικία μέσω των γονιών μας που μας το εξηγούσαν κάθε φορά που ζητούσαμε κάτι, αλλά δεν μπορούσαν να μας το παρέχουν.
Αυτό που πονά στον έρωτα δεν είναι τόσο η προσπάθεια που γίνεται και μπορεί να μην αποδίδει οπότε σου δημιουργεί συναισθήματα απογοήτευσης και θυμού όταν δεν έχεις άλλη υπομονή. Πόνο προκαλεί το τέλος, είτε είναι τέλος μια ιστορίας που υπήρξε κι έκανε τον κύκλο της, είτε τέλος επειδή ήρθε η συνειδητοποίηση ότι τα συναισθήματα υπάρχουν μόνο από τη μια πλευρά κι έτσι, πρέπει να πας παρακάτω. Αυτό, λοιπόν, το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο «πονάω» και στο «μπορώ να προχωρήσω» είναι που βιώνεις τη μεγαλύτερη απογοήτευση και περνάς το πιο μεγάλο ζόρι αφού πρέπει να εξηγήσεις στον εαυτό σου τι πήγε λάθος κι ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή ο έρωτας δεν ήταν αμοιβαίος και δεν προχώρησε αυτή η κατάσταση.
Είναι ένα κενό που αισθάνεσαι κι ενώ ξέρεις ότι είναι κάτι παροδικό και θα ορθοποδήσεις σύντομα, δεν μπορείς να το δεχθείς· αδυνατεί το μυαλό να καταλάβει κι η καρδιά να δεχθεί μια κατάσταση που έχεις μπροστά σου. Αργεί η λύτρωση και τα στάδια για να φθάσεις σ ’αυτήν είναι επώδυνα και σκληρά. Κλαις, κατηγορείς εσένα, το έτερον ήμισυ, την ίδια τη ζωή που πάλι στάθηκε άδικη μαζί σου. Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει πάντα σ’ εσένα, πώς οι άλλοι βρήκαν την ευτυχία τους και ζουν έναν έρωτα που θα ζήλευαν μέχρι κι οι μεγαλύτερες παραγωγές ρομαντικών κομεντί αλλά εσύ ακόμη δεν έχεις βιώσει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αρνείται πεισματικά το μυαλό να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί κι έτσι συνεχίζει κι ελπίζει ότι κάτι θ’ αλλάξει.
Μετά απ’ όλη αυτή την πικρία, σε πιάνει ένας εγωισμός, απαραίτητος για να βγεις από τη θλίψη και να εστιάσεις στην επιβίωσή σου. Θέλεις να πιστέψεις πως προχωράς κι ας κρέμεσαι πάνω από το κινητό μην τυχόν στείλει κάνα μήνυμα και δεν προλάβεις ν’ απαντήσεις αμέσως μόλις γράψει «Παραδόθηκε». Θέλεις όντως να δουλέψει όλο αυτό κι η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία η άτιμη, δε σου επιτρέπει να το αφήσεις και να βάλεις τα δυνατά σου ώστε να προχωρήσεις παρακάτω. Σε κρατά εκεί δεμένο με το κινητό σου να περιμένεις κάτι που βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι δε θα έρθει. Δεν μπορούν να προκληθούν συναισθήματα στο άλλο πρόσωπο με το ζόρι. Προαίρεση κι επιθυμία θέλει ο έρωτας. Όλα τα άλλα είναι λάθος και δεν οδηγούν πουθενά.
Μπαίνεις στον πειρασμό πολλές φορές να στείλεις εσύ μήνυμα, να ζητήσεις μια νέα αρχή, να υποσχεθείς ότι μπορεί να πετύχει όλο αυτό κι ότι θα είστε χαλαροί. Μπαίνεις στον πειρασμό να εξηγήσεις ότι δε θα πιέσεις το άτομο που σ’ ενδιαφέρει με τις υπερβολικές συναισθηματικές σου απαιτήσεις ξεχνώντας ότι δεν είναι υπερβολικές οι συναισθηματικές σου απαιτήσεις, απλώς τις έχεις από κάποιον που δε μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα, άρα δεν έχει τις ίδιες απαιτήσεις με σένα.
Περνάει καιρός που ζεις σαν ένα κουρδισμένο ρομποτάκι που απλώς ξυπνά το πρωί και προσπαθεί να κάνει όλα όσα έκανε και πριν απλώς κρυφοκοιτάζοντας το κινητό κι ελπίζοντας ότι θα δεις επιτέλους αυτό το μήνυμα που επιθυμεί όλο σου το είναι. Όσο περνούν οι μέρες κι εσύ ξεροσταλιάζεις στο κινητό, τόσο το μυαλό σου αρχίζει και καταλαβαίνει ότι το μήνυμα έχει ήδη σταλεί κι είναι ξεκάθαρο και βροντερό. Τότε είναι που λες στον εαυτό σου ότι δεν έγινε κάτι σημαντικό, άλλη μια φορά που ο έρωτας που ένιωσες δεν είχε αίσιο τέλος. Έχεις περάσει δυσκολότερες καταστάσεις και πάλι άντεξες, οπότε άλλη μία τώρα, και καλύτερη.
«Προχωράμε» λες στον εαυτό σου κι αυτή η τόση δα λεξούλα κρύβει μέσα της όλο το θάρρος που χρειαζόσουν για να οδηγηθείς στη λύτρωση και να κάνεις επανεκκίνηση. Δε θα πηγαίνουν πάντα όλα λάθος, δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι για να φύγουν κι ο πόνος δεν είναι ποτέ μόνιμος. Κρατά λίγο και φεύγει. Κι αν δεν το βλέπεις τώρα, στο υπόσχομαι πως έτσι είναι. Θα το δεις.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
