Αναπληρωτές καθηγητές· οι σύγχρονοι περιπλανητές

Στην ηλικία των 18 ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου γεμάτος όνειρα και σκέψεις για το μέλλον. Χτίζεις μια νέα ζωή και πας επιτέλους να σπουδάσεις την επιστήμη που τόσο πολύ μόχθησες για να ακολουθήσεις. Λίγα χρόνια αργότερα και έχοντας πάρει το πολυπόθητο πτυχίο στα χέρια σου αλλά και δύο-τρία επιπλέον χαρτιά, βεβαιώσεις, μεταπτυχιακά που χρειαζόσουν διακαώς, ήρθε η στιγμή να συμπληρώσεις τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να μπορέσεις να διεκδικήσεις μια θέση σε σχολείο προκειμένου να κάνεις το μεγαλύτερό σου όνειρο πραγματικότητα‧ να διδάξεις μέσα σε μια γεμάτη τάξη.

Δεν είναι μόνιμη θέση, δεν είναι περιοχή κοντά στο σπίτι σου, δε θα έχεις καν ολοκληρωμένο ωράριο. Ναι, σίγουρα περνούν σκέψεις από το μυαλό σου που σου λένε να μην πας, να μην αφήσεις όλα αυτά που έχεις καταφέρει ως τώρα για να τρέξεις να κυνηγήσεις κάτι παροδικό. Αυτό λέει το μυαλό σου και ίσως έχει δίκιο πού να τρέχεις τώρα να αφήνεις την τακτοποιημένη σου ζωή για να πας να αρχίσεις από το μηδέν για λίγους μόνο μήνες;

Η καρδιά σου όμως κραυγάζει πως θέλει να πάει, θέλει να τρέξει να ξεκινήσει από το μηδέν κι ας είναι μόνο για λίγο, θέλει να γνωρίσει μαθητές, θέλει να τους διδάξει να αγαπούν το να μαθαίνουν, να δει το χαμόγελο στο πρόσωπό τους όταν καταφέρνουν κάτι που μέχρι πρότινος τους δυσκόλευε. Κι έτσι, ακούς την καρδιά σου‧ γιατί κάποιες φορές είναι σημαντικότερο να ζεις ελάχιστες στιγμές ευτυχίας από το να διατηρείς τη βολή σου.

Φεύγεις, λοιπόν, αναπληρωτής καθηγητής. Ένας σύγχρονος περιπλανητής με μια βαλίτσα όνειρα, να πας να εξασκήσεις την επιστήμη σου εκεί ακριβώς που ανήκει ‧ μια αίθουσα με μυαλά που διψούν να μάθουν. Αυτό ίσως ξεχωρίζει και τον καλό καθηγητή από έναν οποιονδήποτε καθηγητή‧ να μη βλέπει τους μαθητές του ως χρήματα, να μην τον ενδιαφέρει αποκλειστικά πώς θα βολέψει τα δικά του θέλω και τις συνήθειές του αλλά να θέλει να καλλιεργήσει συνειδήσεις βοηθώντας τις να βρουν την προσωπική τους ταυτότητα, να θέλει να «φτιάξει» συνειδητοποιημένους ανθρώπους για τον κόσμο.

Οι καθηγητές αυτοί εύκολα αποδεικνύουν πως για να ασκήσουν την επιστήμη που διάλεξε η καρδιά τους, θα έφθαναν με τη βαλιτσούλα τους ως την άκρη του κόσμου κι ας νιώθουν μπαλίτσα στα χέρια κάποιας γάτας κάθε φορά που τους αλλάζουν τοποθεσία κι ας λυγίζουν από τη θλίψη κάθε φορά που αναγκάζονται να αφήνουν τα παιδιά που τόσο δέθηκαν μαζί τους.

Σπαράζουν αυτοί οι καθηγητές όταν τους λένε «Φέτος θα διδάσκετε για ένα εξάμηνο στην τάδε τοποθεσία» γιατί ποτέ δεν είναι η ίδια, γιατί ίσως ποτέ δε θα καταφέρουν να αποχαιρετήσουν τους μαθητές τους έτσι ακριβώς όπως θα ήθελαν. Όλα τα παιδιά που συναντούν γίνονται με τον καιρό δικά τους παιδιά- κι ας μην έχουν τόση μεγάλη διαφορά ηλικίας- γίνονται τα παιδιά που θα θέλουν να βλέπουν πάντα χαμογελαστά και θα τα καμαρώνουν για τα σωστά και τα λάθη τους.

Αναπληρωτές καθηγητές ή σύγχρονοι περιπλανητές που έχουν ως μόνο οδηγό την αγάπη τους για τη διδασκαλία και τα όνειρά τους. Θα τους δεις πάντα χαμογελαστούς να μιλούν για το νέο σχολείο που πρέπει να πάνε και τα ξεχωριστά παιδιά που θα γνωρίσουν εκεί. Η βαλίτσα τους πάντα έτοιμη για νέες περιπέτειες κι ένα εισιτήριο στην τσέπη. Για νέους τόπους, που θα κρύβουν πολλά καινούρια παιδικά πρόσωπα, με εκείνον έτοιμο να τα αγαπήσει ένα- ένα ξεχωριστά. Ποιος να ‘ξερε ότι μια καρδιά χωράει τόσα μέρη!