Ας καούν οι έρωτες, θα γεννηθούν καινούριοι

Μπορείς να κοιτάξεις κατάματα τους περασμένους σου έρωτες στα μάτια και να είσαι εντάξει; Μπορείς να τους πεις ότι όλα είναι καλά πλέον; Ότι, δε σας συνδέει πια τίποτα, ότι τελείωσε και δεν έμεινε ούτε ψήγμα συναισθήματος; Έχεις το θάρρος;

Πήξαμε σε έρωτες δειλούς κι αισθήματα της μιας βραδιάς. Μιλάμε για έρωτα κι αγάπη αλλά όταν τα βρούμε, δεν κάνουμε το παραμικρό βήμα προσπάθειας- παρά κουρνιάζουμε σε μια γωνιά αλαζονικής υπεροψίας και κάνουμε την κριτική μας. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μπορείς να καταλάβεις αν ο άνθρωπος απέναντί σου σε θέλει για μια βραδιά, για να περάσει την ώρα του ή για να κάνετε σχέδια για το μέλλον μαζί. Όπως αντίστοιχα καταλαβαίνεις κι εσύ αμέσως τι είναι αυτό ακριβώς που θέλεις από αυτόν που έχεις δίπλα σου. Έχουμε περάσει χρόνια εξάσκησης και παρατήρησης, βγάζοντας πανεύκολα συμπεράσματα. Μετά σαφώς πάμε και τα διαψεύδουμε το ένα μετά το άλλο, μα πάντα μπορείς να διακρίνεις. Απλά πάντα είναι βεβιασμένο το συμπέρασμα.

Εθελοτυφλούμε εις γνώση μας, γιατί ενώ κάποιος ενδέχεται να είναι ξεκάθαρος από την αρχή, μπορεί να θέλουμε να νιώσουμε ότι μας έχουν ερωτευτεί και μας διεκδικούν γι’ αυτό και προκαλούμε στον εαυτό μας αυτά τα συναισθήματα. Αποφασίζουμε τι βλέπουμε, χωρίς κανένα δείγμα επ΄αυτού και μετά ζητάμε και τα ρέστα.

Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού· εκεί ξεκινούν όλα κι εκεί τελειώνουν. Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να κερδίσει το ενδιαφέρον σου πρέπει να σε διεγείρει, να μπορεί να παίξει με το μυαλό σου, να έχετε έναν δικό σας τρόπο επικοινωνίας. Βασική προϋπόθεση η επικοινωνία- είδες τι έπαθε ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα. Μια λάθος συνεννόηση και πάει η μεγαλύτερη αγάπη στα αζήτητα.

Όλοι έχουμε ζήσει έναν έρωτα μέσα μας που δεν μπορούμε να τον αφήσουμε έτσι απλά να φύγει, να καταλάβουμε ότι τελείωσε κι ίσως πάντα θα μας είναι κομματάκι δύσκολο. Κατά βάθος είναι σαν τον ξεραμένο φίκο που κρατάς στο σαλόνι σου κι αρνείσαι να πετάξεις ποτίζοντάς τον κάθε μέρα. Μα τα φύλλα δε θα ξαναπρασινίσουν κι εσύ μέσα σου το ξέρεις αυτό. ‘Οσο νερό και να ρίξεις, το πολύ-πολύ να το κάνεις χειρότερα. Έτσι είναι κι οι σχέσεις μας· αν τελείωσε η ζωή μέσα τους κι εμείς συνεχίζουμε να τις πνίγουμε, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τις αποτελειώσουμε δίνοντας ένα τέλος που δεν άξιζε για κανέναν από τους δύο.

Μεγαλώνουμε κι ο πόνος που πιστεύαμε πως νιώθαμε τότε, δε μοιάζει με τίποτα σ’ αυτό που νιώθουμε τώρα. Όχι επειδή μπορεί να είναι πιο έντονος ή πιο αδιάφορος αλλά επειδή είναι βουβός. Δεν ξεσπάμε τόσο εύκολα, ούτε πληγωνόμαστε τόσο εύκολα κι εννοείται φεύγουμε τρέχοντας μακριά από όσα μας φέρνουν σε μια πιο άβολη θέση. Σαν τον έρωτα για παράδειγμα που σε βάζει να κάθεσαι διαρκώς πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα.

Οι περασμένοι οι έρωτες, είναι περασμένοι γιατί δεν άντεξαν τη φλόγα και κάηκαν όπως δυνάμωνε η φωτιά. Αν ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι με νίκες και ήττες, μπορείς να θεωρήσεις όλους σου τους περασμένους έρωτες νίκες, γιατί σε έφεραν ένα στάδιο πιο κοντά στο να ξέρεις τι ψάχνεις και τι όχι. Κι ας κάηκαν.  Η στάχτη, λένε, είναι το καλύτερο λίπασμα για να πρασινίσουν και πάλι τα φυτά.