«Ας το πάμε χαλαρά» που ακούγεται σαν «με θέλει»

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που νιώθουμε μια έντονη ανάγκη να συναντήσουμε τον έρωτα, να βρεθούμε σε μια σχέση και να πετάξουμε στον έβδομο ουρανό και αντίστοιχα, υπάρχουν περίοδοι που θέλουμε να αφιερώσουμε όλον τον χρόνο μας σε κάτι άλλο‧ στη δουλειά, στην οικογένεια, στο αγαπημένο μας άθλημα, στους φίλους. Φυσικά είναι και τα δύο αποδεκτά, αρκεί να το δηλώσεις για να μην μπερδέψεις τον άνθρωπο που βρέθηκε εκείνη τη στιγμή στη ζωή σου.

Έχεις ακούσει τη φράση «δεν είμαι σε φάση για σχέση»; Σίγουρα ναι. Έχεις νευριάσει κι απογοητευτεί μ’ αυτή τη φράση; Πάρα πολύ πιθανόν. Τι το τόσο κακό έχει όμως; Δε δηλώνει ξεκάθαρα ότι ο πομπός δε θέλει να δεσμευτεί;

Η αλήθεια είναι πως μεταφράζεται κολλώντας από δίπλα ένα «προς το παρόν». Δεν είναι έτοιμος τώρα, εφόσον δε μας έριξε την πίτα ακατέβατη, αλλά μόλις μας γνωρίσει καλύτερα θα μας ερωτευτεί τόσο πολύ που θα θέλει στο επόμενο λεπτό να ανέβουμε τα σκαλιά της εκκλησίας. Ζητάμε ειλικρίνεια από τους ανθρώπους γύρω μας αλλά όταν την επιδιώξουν, κρατάμε τα μάτια μας κλειστά μη τυχόν τη δούμε και μας ενοχλήσει.

Κατηγορούμε τους ανθρώπους που μας δηλώνουν εξ αρχής τι θέλουν από ‘μας ως αναίσθητους ή ωμούς, θεωρούμε ότι εκείνοι είναι που μας πληγώνουν ενώ ουσιαστικά εκείνοι μας δίνουν την ελευθερία της επιλογής αποσαφηνίζοντας τα δικά τους θέλω. Αν μεταφράζουμε αυτά που λένε διαφορετικά, είναι δικό μας λάθος που καταλήγει στο να πληγωθούμε.

«Θέλω να βρισκόμαστε μόνο ερωτικά» λέει, «θέλω σχέση» μεταφράζεται η φράση. «Ας το πάμε χαλαρά» λέει, «πάμε να βρούμε κουμπάρους» μεταφράζεται ξανά. Πληγωνόμαστε από τις προσδοκίες μας κι από την άρνησή μας να δεχθούμε αυτά που το άλλο πρόσωπο μας δηλώνει ευθαρσώς από την αρχή, όπως ακριβώς του ζητήσαμε.

«Θέλουμε ξεκάθαρα όρια μεταξύ μας» έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας να δηλώνουν πολλές φορές αλλά ελάχιστες έχουμε αναλογιστεί αν πραγματικά θέλουμε αυτή την ωμή ειλικρίνεια από την αρχή της γνωριμίας μας με κάποιον. Καλώς ή κακώς, ο έρωτας διψά για παραμύθι. Μέσα απ’ αυτό μεγαλώνει και ωραιοποιεί κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζει.

Αν ήταν κάτι απτό, θα ήταν δύο όψεις του ίδιο νομίσματος‧ ειλικρινής έρωτας και παραμυθάς έρωτας. Στον ειλικρινή έρωτα, ίσως να αποφεύγαμε πολλές καταστάσεις στις οποίες βιώναμε έντονα την απογοήτευση και τη θλίψη εφόσον το πιθανόν έτερον ήμισυ δεν έκανε όλα όσα περιμέναμε να κάνει, να νιώσει ή να πει. Δεν ακολουθούσε δηλαδή με ακρίβεια το σενάριο που είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας για την πορεία της σχέσης μας- οποιαδήποτε σχέση κι αν ήταν αυτή που είχαμε επιλέξει.

Θα ξέραμε από την αρχή τι ζητά από ‘μας, τι απολαμβάνει και τι μισεί, πώς φαντάζεται τη ζωή του σε δέκα χρόνια. Δε θα είχαμε καβγάδες γιατί κανείς δεν εξηγεί τον λόγο που θύμωσε, θα είχαμε συζητήσεις για να επιλυθούν τα ζητήματα και θα νιώθαμε αυτοπεποίθηση και σιγουριά πως το άτομο που έχουμε δίπλα μας, μάς λέει πάντοτε την αλήθεια.

Στον παραμυθά έρωτα όμως, θα είχαμε κάτι από μαγεία κι όνειρα. Εκείνο τον μαγικό τρόπο που μας κάνει να πετάμε στα ουράνια επειδή στο άτομο απέναντί μας βλέπουμε το άλλο μας μισό, αυτό που μας έλειπε για να συμπληρωθούμε. Βλέπουμε την απόλυτη και καθηλωτική αγάπη που δεν ξέραμε ότι υπάρχει. Ο παραμυθάς έρωτας μπορεί να μην είναι ειλικρινής, να μας φτιάξει το ιδανικό παραμύθι και να μας επιτρέψει να το ζήσουμε. Δε θα μας πει ότι δεν κάνει όνειρα που μας συμπεριλαμβάνουν για το μέλλον ούτε ότι δε θα είμαστε μαζί για πάντα. Θα πλάσει το όνειρο και θα μας το χαρίσει.

Δεν είναι κατακριτέο κάποιος να επιλέξει τον παραμυθά και να το ζήσει όπως επιθυμεί αλλά μετά δε θα μπορεί να δηλώσει βαθύτατα πληγωμένος από κάτι που έκανε το άλλο πρόσωπο γιατί το μόνο που τον πλήγωσε ήταν οι προσδοκίες του. Αυτό που μας πληγώνει όλους δηλαδή. Να τον εκτιμήσεις τον άνθρωπο που θα έρθει με το πέπλο της αλήθειας του και θα το μοιραστεί μαζί σου, μπορεί να μη σου χαρίσει τον ονειρεμένο έρωτα που θέλεις αλλά θα σου χαρίσει μια ειλικρινή ιστορία.