Δε φταίμε εμείς που δε μας την πέφτουν, δεν αντέχουν την τελειότητά μας

Σ’ έναν κόσμο όπου κυκλοφορούν παντού ζευγαράκια αγαπημένα, μονοιασμένα, που καταπιέζονται ενδόμυχα αλλά άχνα δε βγάζουν τα δύστυχα μη τυχόν και δείξουν ότι ο έρωτας δεν είναι πάντα καρδούλες, γλυκά λογάκια κι αγκαλίτσες, υπάρχει και μια άλλη μερίδα ανθρώπων οι «ζω τη μοναξιά μου και δε μου την πέφτει κανείς.» Εντάξει, μην προσπαθήσεις να μας πείσεις τώρα ότι εσύ δεν έχεις βρεθεί ποτέ σ’ αυτή τη θέση, ότι πάντα ήσουν ένα περιζήτητο άτομο κι έκαναν ουρές έξω από το σπίτι να δουν ποιος θα κερδίσει τη θέση στο βάθρο της καρδιάς σου. Μην προσποιηθείς όμως κι ότι εσύ έδινες σημασία σε όποιον σε πλησίαζε και δεν ήσουν και λίγο ντίβα.

Είναι απολύτως φυσιολογικό πολλές φορές να σε παίρνει από κάτω αν είσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα σ’ αυτήν την κατάσταση και δεν υπάρχει κάποιος που να σου κινεί το ερωτικό ενδιαφέρον, ή έστω κάποιος που να του κινείς εσύ αυτό το ενδιαφέρον και να προσπαθεί να σε πλησιάσει. Ας δούμε όμως την αστεία πλευρά της όλης κατάστασης γιατί όντως υπάρχει και μόλις την δεις κι εσύ, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο χάλια να μη σου την πέφτει και κανένας.

Δεν έχεις κάτι στραβό πάνω σου ούτε πενήντα μάτια, μην αγχώνεσαι δε φταίει αυτό που κοιμάσαι και ξυπνάς με μόνη σου παρέα τη μοναξιά σου. Φταίει ο κόσμος εκεί έξω που δεν πάει συχνά στον οφθαλμίατρό του και δε βλέπει ούτε 5 μέτρα μπροστά από την μύτη του. Εμ, πώς θέλεις να σε δούνε τέτοιο κουκλάκι ζωγραφιστό με ψυχή διαμάντι και να σε ερωτευτούν όταν αυτοί δεν μπορούν να δουν ούτε την πινακίδα που γράφει « Θεσσαλονίκη 5 χλμ»; Σε ρωτάω κι απάντησέ μου ειλικρινά, το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

Δε φταίμε πάντα εμείς που δε μας ερωτεύονται και δεν πέφτουν στα πατώματα. Φταίνε κι αυτοί που δε σηκώνουν το ρημάδι το τηλέφωνο να πούνε «Είμαι ο Τάδε, θα ήθελα ένα ραντεβού για σήμερα στις 5 γιατί δε βλέπω καλά τελευταία.» Δεν τα σηκώναμε ούτε εμείς όμως για να πούμε την ίδια ατάκα και να πάμε να δούμε γιατί δε βλέπαμε τον άνθρωπο που προσπαθούσε για ‘μας κι εμείς τον φτύναμε γιατί δεν είχε αυτό το «κάτι».

Βέβαια, υπάρχει κι η άλλη εξήγηση -μπορεί βέβαια να μας πούνε ψώνια- αλλά είμαστε ειλικρινείς εδώ πέρα. Να μωρέ, ποιος να μπορέσει να διαχειριστεί τόση τελειότητα μαζεμένη σ’ έναν άνθρωπο; Ομορφιά έχουμε, μυαλό έχουμε, στιλ έχουμε, δουλειά έχουμε, χιούμορ έχουμε- για τις παραισθήσεις και τη μεγάλη ιδέα δε θα πω, μας παινεύουμε τώρα- γίνεται ν’ αντέξει ένας άνθρωπος όλ’ αυτά; Θα άντεχες εσύ τόσα προτερήματα σε κάποιον άλλον;

Τους πέσανε πολλά τα προτερήματά μας και δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν. Αυτό είναι. Τι να τον κάνεις όμως κι έναν άνθρωπο που δε θα ξέρει πώς να σε διαχειριστεί και θα σου πει και το γνωστό -και πολύ μισητό σε όλους μας- «έχεις πολύ καλή ψυχή και φοβάμαι μη σε πληγώσω»; Να το, στο λέει ξεκάθαρα, δεν είναι ότι δε θέλει να είναι μαζί σου, να σ’ ερωτευτεί και να τρέχετε αναμαλλιασμένοι στα δάση, είναι που έχεις πολύ καλή ψυχή κι ο άνθρωπος αυτός έχει συνηθίσει στ’ άψυχα. Το έχεις πει κι εσύ και εγώ και όλοι μας αλλά όταν το λες δεν ακούγεται τόσο κακό όπως όταν στο λένε. Μόνο όταν πεις τα λόγια που έχεις ακούσει, καταλαβαίνεις τη θέση αυτού που τα είπε.

Έλα τώρα φτάνει, άσε κάτω επιτέλους τα χαρτομάντιλα και βγες από την κουβέρτα που κοντεύεις να βγάλεις ρίζες στον καναπέ. Δε θα σε βρει ο έρωτας κάτω από τόση μουντίλα ούτε αν κλαίγεσαι συνέχεια κι αν δε σε βρει ούτε έξω, ειδικά τώρα, μη σκας. Ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις αλλά επειδή δεν μπορούμε να κατηγορούμε μόνο τους άλλους ότι δε βλέπουν αυτούς που έχουν συναισθήματα για εκείνους, κοιτά λίγο τι κάνεις κι εσύ στην άμοιρη ψυχή που λιώνει για σένα κι εσύ τη γράφεις. Ξεκίνα να μοιράζεις τηλέφωνα οφθαλμιάτρων στο δρόμο και μόλις βρουν το φως τους κι εσύ το δικό σου, θα βρεθείτε και μεταξύ σας.

Όχι σήμερα όμως, ξέρεις, από Απρίλη και μετά.