Δε γούσταρες καθόλου μέχρι που σταμάτησε να σε διεκδικεί

Ο κάθε ένας μας τον έρωτα τον ζει και τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά, αντιδρά και σκέφτεται με προσωπικό πρίσμα. Δε γνωρίζεις ποτέ γιατί ερωτεύτηκες κάποιον, ενώ αν σε ρωτήσουν τι είναι αυτό ακριβώς που σε τράβηξε και σ’έκανε να μείνεις κοντά του δεν έχεις κάποια σαφή απάντηση να τους δώσεις. Ωστόσο, υπάρχει και σ’ αυτό μια εκδοχή, όχι τόσο ποθητή, η ανολοκλήρωτη.

Όταν σκέφτεσαι αυτή την μορφή του έρωτα, το μυαλό σου πάει κατευθείαν ότι εσύ το ζεις, εσύ είσαι αυτός που τα συναισθήματά του δε βρήκαν αντίκρυσμα, εσύ κλαις κι οδύρεσαι που από το Βορρά μέχρι το Νότο να σ’ αγαπά δε βρήκες τρόπο που λέει και το γνωστό το άσμα. Αν είσαι, όμως, το άλλο άτομο; Αυτό που δεν ανταπέδωσε τα συναισθήματα του άλλου που μπλέχτηκε στα δίχτυα της γοητείας σου; Τότε, τι;

Εδώ που τα λέμε, πρέπει να παραδεχθείς ότι σε γοητεύει να σε θέλει κάποιος, να σε διεκδικεί, να θέλει να βρεθείτε. Αυτή η γοητεία όμως δεν καταλήγει πάντοτε σε κάτι το αμοιβαίο. Αυτός σε θέλει κι εσύ απλώς τη βρίσκεις να σε διεκδικούν!

Το πρόβλημα όμως δεν προκύπτει εκεί- όταν δηλαδή σε διεκδικεί και εσύ αδιαφορείς- τότε όλα καλά, το πρόβλημα έρχεται όταν αυτός ο άνθρωπος αποφασίζει να μη χαραμίσει άλλο τη ζωή του στην αναμονή σου και να προχωρήσει παρακάτω.Όταν αποφασίσει ότι τα ψίχουλα προσοχής που του δίνεις για να τον κρατήσεις μη φύγει, δεν είναι αρκετά και επιθυμεί κάτι παραπάνω. Τότε σου έρχεται εσένα η φώτιση και αποφασίζεις ότι τον θέλεις.

Νιώθεις τη ζήλια να σε κυριεύει τώρα που αυτός που μέχρι πρότινος έκοβε φλέβα για σένα, βρήκε τη σημασία του έρωτα στην αγκαλιά κάποιου άλλου ανθρώπου. Τον κοιτάς και λάμπει η ευτυχία κι εκεί είναι που εσένα σου παγώνει το αίμα. Δε φαντάστηκες ποτέ ότι μπορεί να σε ξεπεράσει, ότι θα βρει κάποιον που να ανταποδίδει τα συναισθήματά του κι όχι να παίζει μαζί του στον ελεύθερο χρόνο του. Το παν είναι να κάνει ο άλλος χρόνος για σένα, όχι να ασχολείται όταν δεν έχει κάτι άλλο στο πρόγραμμά του.

Δε φταις εξολοκλήρου που νιώθεις έτσι, είναι στη φύση των ανθρώπων να θέλουμε να διατηρούμε τα κεκτημένα μας, να θέλουμε να έχουμε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον κάποιου- ο οποίος εμάς μπορεί να μη μας αρέσει- και να θέλουμε να μη μας ξεπεράσει ποτέ. Πόσο εγωιστικό όμως όλο αυτό; Θέλεις κάποιον να κολλήσει τη ζωή του μαζί σου, χωρίς όμως ουσιαστικά να είναι μαζί σου, ενώ εσύ για χάρη του δε θα κολλούσες ούτε γραμματόσημο σε ευχετήρια κάρτα. Παράλογο; Ανθρώπινο. Καίγεσαι τώρα να στείλεις μήνυμα και να τον διεκδικήσεις πίσω, λες και θα γυρίσει, λες κι εσύ, αν είχες περάσει από την πλήρη αδιαφορία στο πάθος, θα γυρνούσες πίσω στην απάθεια.

Στις προσκλήσεις του να βρεθείτε, για βόλτα ή για κάτι άλλο, έβρισκες πάντα μια αρνητική απάντηση, στις φιλοφρονήσεις μια ειρωνεία, στις συζητήσεις χωρίς παύση μια βαρεμάρα. Πόσα όχι να δεχθεί; Είναι σαν να βρίσκεται σε μια αίθουσα αναμονής στο γιατρό, πόσο πιστεύεις θα μείνει μέχρι να θελήσει να φύγει τρέχοντας από την αγωνία; ‘Έτσι και στη ζωή και τον έρωτα, ένας άνθρωπος επιμένει και διεκδικεί τον έρωτά σου όσο αντέχει η ψυχή του, όταν δε βλέπει το επιθυμητό αποτέλεσμα, φεύγει. Ζηλεύεις γιατί θεωρείς ότι σου πήραν κάτι δικό σου αλλά να σου θυμίσω ότι δεν ήταν δικό σου επειδή δεν το ήθελες πραγματικά.