Δεν είμαστε ένα πράγμα, δεν αγαπάμε έναν άνθρωπο, δε γνωρίζουμε ένα θέμα

Όλη αυτή η αστείρευτη πηγή πληροφοριών κι ο τρόπος που ερχόμαστε πια σε επαφή μεταξύ μας, μας προσφέρει την ελεύθερη πρόσβαση σε έναν μεγάλο όγκο γνώσης κι ανταλλαγής εμπειριών. Αυτό το γεγονός από μόνο του καταλαβαίνουμε ότι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και μας επιτρέπει να φύγουμε από τις καθιερωμένες και βασικές γνώσεις που ενδεχομένως μπορούσαμε να έχουμε, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διευρύνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες, να έρθουμε σε επαφή με άλλα ήθη, έθιμα, λαούς, ιδέες. Να ανοίξουμε σε πιθανότητες.

Αποκτούμε ευρυμάθεια και τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από αυτό σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει κι εξελίσσεται; Σαφέστατα οφείλουμε- κατά κύριο λόγο στον εαυτό μας- να μην περιοριζόμαστε σε όσα ήδη γνωρίζουμε, να επιδιώκουμε το παραπάνω∙ παραπάνω γνώση, πρακτική, μόρφωση. Όσα περισσότερα γνωρίζουμε τόσα περισσότερα μπορούμε να κατανοήσουμε. Σαφώς δεν είναι ούτε κακό ούτε ντροπή να παραδεχθούμε ότι δεν γνωρίζουμε κάτι, όμως η ευκολία πρόσβασης στην πληροφορία που μπορεί να έχει κάποιος, τον κάνει να μπορεί να σχηματίσει άποψη για διάφορα ζητήματα που μέχρι πρότινος δεν τολμούσε να μιλήσει, λόγω της άγνοιάς του.

Έχουμε τη δυνατότητα να πληροφορηθούμε πλήθος γεγονότων που συμβαίνουν ακόμη και στην άλλη άκρη του κόσμου. Μπορείς να μάθεις ακόμη και τις πιο μικρές λεπτομέρειες κάνοντας μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο μέσω ποικίλων πηγών. Μπορείς να παρακολουθήσεις πληθώρα σειρών, προγραμμάτων, video και τόσα άλλα που -έστω γι’ αρχή- θα σου παρέχουν επαρκείς γνώσεις για να μπορέσεις να σταθείς σε μια συζήτηση. Όλο αυτό θα σε κάνει να νιώσεις ότι έχεις την απαιτούμενη γνώση για να εκφέρεις άποψη, για να δώσεις συμβουλή ή ακόμη και να κρίνεις αυτό που κάνει κάποιος, ενδεχομένως κι ειδικός στον δικό του τομέα.

Κάπου εδώ πρέπει να τονιστεί ότι κανένα επάγγελμα δεν είναι ανώτερο από κάποιο άλλο, αλλά όλα είναι εξίσου σημαντικά κι απαραίτητα για την εξέλιξη της κοινωνίας. Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το επάγγελμα που έχει επιλέξει να κάνει, έχει λιώσει τη φανέλα που λέμε, έχει κάτσει στα θρανία, έχει λάβει περισσότερες γνώσεις σχετικά με εκείνο το συγκεκριμένο αντικείμενο και θεωρείται γνώστης στον δικό του τομέα. Τι γίνεται, λοιπόν, αν κάποιος εκτός του δικού σου κλάδου στη δουλειά ξεκινά να αμφισβητεί τις επαγγελματικές σου γνώσεις; Μπορείς να του πεις ευγενικά ότι δεν είναι στο γνωστικό του πεδίο ή δεν υπάρχει τρόπος να μη φανείς φωτεινός παντογνώστης και επηρμένος;

Αν, όμως, και με τη λογική “ξέρω κι εγώ” μπορούσαμε να παρέμβουμε για οτιδήποτε συμβαίνει βάσει κάποιας σειράς που έχουμε δει ή κάποιων βιβλίων που έχουμε διαβάσει, θα μπορούσα κι εγώ ως φιλόλογος να εκφέρω άποψη για ιατρικά ζητήματα, αφού έχω δει όλους τους κύκλους του Gray’s Anatomy, επομένως είμαι πολύ καλή στην αντιμετώπιση διαφόρων ιατρικών περιστατικών. Τι με σταματά λοιπόν, από το να δω έναν γιατρό που αποφασίζει το είδος εγχείρησης που θα κάνει και να του πω ότι είναι λάθος αυτό γιατί στο έργο είχαν πάρει άλλη απόφαση κι έζησε η ασθενής; Τίποτα αλλά αυτό καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν είναι σωστή κίνηση, εφόσον η ιατρική δεν είναι μανταλάκια. Το πρόβλημα ξεκινάει στα επαγγέλματα που μπορούμε να αγγίξουμε λίγο πιο πολύ, αφού είναι περισσότερο κοντά μας.

Φαντάσου έναν γυμναστή να προσπαθεί να πει στον ιστορικό πώς να καταγράψει τα ιστορικά γεγονότα, έναν υδραυλικό να προσπαθεί να υποδείξει στον λογιστή πώς ακριβώς πρέπει να συντάξει τη φορολογική δήλωση ή έναν μαθηματικό να αναλύει σ’ έναν φιλόλογο πώς να διδάσκει στους μαθητές την κλίση των ρημάτων στα αρχαία. Δε λειτουργεί, έτσι, πώς να το κάνουμε.

Δεν είναι κακό να εκφέρουμε άποψη σχετικά με ένα θέμα αλλά είναι καλό να γνωρίζουμε τα όρια της άποψης που εκφράζουμε. Κι όντως, δεν είμαστε ένα πράγμα, δεν αγαπάμε έναν άνθρωπο, δε γνωρίζουμε ένα θέμα. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε όλα τα πράγματα, αγαπάμε τους πάντες και γνωρίζουμε ολάκερο το σύμπαν.