Δε φτιαχτήκαμε όλοι σ’ αυτήν τη ζωή για να ερωτευτούμε και να μας ερωτευτούν. Έχουμε άλλες προτεραιότητες και καθόλου χρόνο για να βάλουμε στη ζωή μας εκείνο το μωρό με τα βέλη που χτυπάει όπου να ‘ναι -μα καλά κανείς δεν του έμαθε τοξοβολία πριν του τα δώσει τα ρημάδια; Να μπει και λίγο στον κόπο να του δείξει πως στοχεύουμε και τους δύο.
Η αλήθεια είναι ότι κάποτε είχαμε χρόνο για τον φτερωτό άγγελο, μετά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο αγγελικό το προσωπάκι του. Ακόμη κι αν δεν είχαμε χρόνο, τότε βρίσκαμε, τώρα μόνο υπεκφυγές, δεν έχουμε χρόνο λέμε, δε μας πάει, πώς να το κάνουμε;
«Θέλει θυσίες ο έρωτας για να τον ζεις», το λέγαμε και το περηφανευόμασταν. Ήμασταν έτοιμοι να θυσιάσουμε τα πάντα προκειμένου να ζήσουμε λίγες στιγμές ευτυχίας με το εκλεκτό πρόσωπο της καρδιάς μας, αλλά τώρα δε θα θυσιάζαμε ούτε μια τσίχλα για τις προσφορές του φτερωτού μωρού. Κάναμε τη σχολή και τη δουλειά προτεραιότητά μας επειδή δε βρίσκαμε άλλη λύση. Εργασιοθεραπεία θα σου πουν, ψυχοθεραπεία είναι στην πραγματικότητα. Όταν δουλεύουμε, όταν διαβάζουμε, δε σκεφτόμαστε, δε νιώθουμε, όλα απενεργοποιούνται για λίγο. Απασχολούμαστε και ξεχνάμε ό,τι κι αν μπορούσαμε να νιώσουμε εκείνη τη στιγμή και στο τέλος της μέρας -αν είμαστε τυχεροί- θα είμαστε αρκετά κουρασμένοι ώστε να αποκοιμηθούμε απευθείας.
Το έχουμε πάρει απόφαση πλέον. Οι έρωτες δεν είναι για μας, δεν είναι κάτι κακό, απλά δε μας ταιριάζουν. Δεν είναι επώδυνο να το δεχθείς, επώδυνο είναι να ζεις την ίδια ιστορία σε επανάληψη. Όλοι έχουμε δικαίωμα στον έρωτα και μπράβο σε όσους έχουν το θάρρος να τον ζουν, αλλά υπάρχουμε και εμείς που δε μας πάει. Τόσο απλό.
Προσπαθήσαμε πολύ για έρωτες κι όχι μόνο μια φορά, δε θέλαμε να πούμε στον εαυτό μας ότι κάτι πάει λάθος μ’ εμάς οπότε δεν ήταν «γραφτό να συμβεί». Θα ‘θελα να ήξερα ποιος κρατάει αυτή την πένα να πούμε δυο λογάκια. Επιλέξαμε να κρυφτούμε πίσω από τα «δεν έχω χρόνο τώρα για σχέση», «έχω δουλειά, πού καιρός να δεσμευτώ;», «δεν είναι η εποχή μας για έρωτες, πού να μπλέκω τώρα;». Σίγουρα είναι δύσκολη εποχή για να κρατήσεις μια σχέση -πόσο μάλλον να την ξεκινήσεις- αλλά δεν είναι και τόσο ακατόρθωτο αν βρεις το κατάλληλο άτομο.
Εμείς έχουμε επιλέξει την ελευθερία μας -δεν τη λέμε μοναξιά γιατί θα κλαίμε- και είμαστε καλά με τις επιλογές μας. Κλείσαμε την πόρτα στο μωρό με τα βέλη γιατί αντί να χτυπάει και τους δύο για να πλεύσουμε σε πελάγη ευτυχίας, χτυπούσε μόνο εμάς και μάλιστα άτσαλα, δημιουργώντας πληγές που αποφασίσαμε ότι θα κλείσουμε μόνοι μας με σκληρή δουλειά, διάβασμα, βόλτες, ποτά με φίλους και οτιδήποτε μας κρατά απασχολημένους για να μην «έχουμε χρόνο για έρωτα».
Δε φταίει ότι δε μας αγαπάμε αρκετά και γι’ αυτό πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε τον έρωτα. Ίσως βασικά είναι το αντίθετο. Ακριβώς επειδή μας αγαπάμε κάπως περισσότερο, μας προστατεύουμε από κάτι που στο τέλος θα μας φέρει πόνο, δάκρυα και παραπανίσια κιλά. Όποια αρχή και να έχει ο έρωτας, όσο διάστημα κι αν αντέξει, όσες στιγμές και να σου χαρίσει θα έχει πάλι το ίδιο αποτέλεσμα, δάκρυα-χαράς ή λύπης, εξαρτάται από τον καθένα.
Μη μας λυπάσαι όσους δεν πετύχαμε στον έρωτα, επιλογή μας ήταν. Ίσως πάρουμε και σκύλο για να έχουμε παρέα στα γεράματα. Λένε πως όλη η χαμένη αγάπη αυτού του κόσμου βρίσκεται στα δύο ματάκια ενός τετράποδου. Άσε που ο σκύλος μας αγαπάει άνευ όρων, μας είναι πάντα πιστός και δε χρειάζεται κανέναν θεό έρωτα για να του πετάξει βέλος, του αρκούμε εμείς, που θα του πετάξουμε κανένα μπισκότο-σκυλοτροφή.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου