«Εγώ δε θα το ανεχόμουν ποτέ αυτό στη σχέση μου»

Κάποιες φορές προσμονείς τον έρωτα τόσο έντονα στη ζωή σου που όταν έρχεται δεν ξέρεις πώς ακριβώς να τον ζήσεις. Παρακαλάς μέσα σου να ζήσεις αυτό το κάτι δυνατό που βλέπεις και διαβάζεις παντού, θέλεις οπωσδήποτε να βρεις το έτερον ήμισυ και μάλιστα άμεσα γιατί κουράστηκες την τόση μοναξιά στη ζωή σου. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο η ανία αποτελεί λόγο για ν’ αναζητήσεις τον έρωτα, καλά έκανες και τον βρήκες.

Όταν προσπαθούμε τόσο πολύ να βρούμε αυτό που θεωρούμε ότι μας λείπει, συνηθίζουμε να ανεχόμαστε και περισσότερα από όσα πραγματικά θα έπρεπε προκειμένου να μη χάσουμε το πολύτιμό μας «απόκτημα». Αντίστοιχα κι αν δούμε ότι κάποιος μάς αντιμετωπίζει ως κάτι υπερβολικά πολύτιμο στη ζωή του, έχουμε την τάση να το εκμεταλλευόμαστε έστω και λίγο, μιας και θεωρούμε δεδομένο ότι δε θα μας αφήσει τόσο εύκολα.

Δεν μπορούν να είναι όλα ρόδινα σε μια σχέση όλη την ώρα. Αν οι στιγμές δυστυχίας όμως ξεπερνούν τις στιγμές ευτυχίας, τότε ξέρεις ότι βρίσκεσαι με λάθος άνθρωπο. Εξιδανικεύουμε το πρόσωπο απέναντί μας θεωρώντας- ειδικά μετά από μεγάλη περίοδο μοναξιάς- ότι κανείς δε θα πέσει ξανά στα δίχτυα του έρωτά μας και θα μείνουμε για πάντα μόνοι.

Στην ιδέα και μόνο, ο τρόμος που μας δημιουργείται με την εικόνα που εμφανίζεται στο μυαλό μας να καθόμαστε σε μια καρέκλα ενός άδειου σπιτιού χωρίς να έχουμε κάτι να περιμένουμε, χωρίς να έχουμε κάποιον να περιμένουμε ή κάπου να πάμε, αγκαλιά με τις σκέψεις, τις ανασφάλειες και τις αναμνήσεις μας, μάς κάνει να πιστεύουμε ότι η λογική του «δεν πειράζει, ας το ανεχθώ και αυτό» είναι σωστή. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να σου κάνει με βεβαιότητα μια λίστα που να υποδεικνύει τα επιτρεπτά και τα μη επιτρεπτά πράγματα στη συμβίωση δύο ανθρώπων. Μέσα σου ξέρεις καλά αν αυτό που συμβαίνει σε κάνει να νιώθεις καλά με την επιλογή σου‧ ίσως αυτή είναι και η μεγαλύτερη ένδειξη.

Συνηθίζουμε να παίρνουμε και να δίνουμε συμβουλές λες κι είναι εύκολο να καταλάβουμε τα συναισθήματα του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί μας, λες κι είναι εύκολο να φορέσουμε τα παπούτσια του και να κάνουμε έστω και δύο βήματα μ’ αυτά στο μονοπάτι της ζωής του. Κρίνουμε εύκολα και λέμε «Α, εγώ δε θα το ανεχόμουν ποτέ αυτό. Καλύτερη η μοναξιά από τέτοιες συμπεριφορές», δεν ξέρουμε όμως καθόλου τη συναισθηματική κατάσταση που φέρνει κάποιον στο χείλος μιας επιλογής και τι αυτή κουβαλά από πίσω της. Άλλωστε στη θεωρία όλα πάντα είναι πολύ πιο εύκολα. Οι καταστάσεις και τα συναισθήματα που μπορείς να αποδεχθείς ή να αρνηθείς σε μια σχέση ποικίλουν ανάλογα με τα άτομα που απαρτίζουν αυτή τη σχέση, ανάλογα με τη συνθήκη και τη στιγμή που συμβαίνει ό, τι συμβαίνει. Αν ο έρωτας έβγαινε με manual ίσως είχαμε γλιτώσει όλοι πολλά, αλλά τι να τον κάνεις έναν έρωτα χωρίς εκπλήξεις;

Δε θέλει παρακάλια ο έρωτας κι έχει χιλιοειπωθεί ότι όταν τον κυνηγάς σε αποφεύγει. Μάλλον αυτό θα έπρεπε να το βάλουμε καλά μέσα στο μυαλό μας και να μην πιέζουμε καταστάσεις. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει με το δικό του ρυθμό και στον δικό του χρόνο. Κλείσε το μάτι στον έρωτα, μα μην τον τραβάς από το χέρι με το ζόρι.