Είναι ο χρόνος η μονάδα μέτρησης του ενδιαφέροντος;

Συνεχώς παραπονιόμαστε για τον χρόνο που δεν έχουμε, για τον χρόνο που φεύγει σαν νεράκι, για τον χρόνο που βρίσκει τον τρόπο και γράφει πάνω μας είτε στο πρόσωπο είτε στο σώμα μας. Λίγοι κατάφεραν να συμφιλιωθούν με τη ροή που έχουμε διαλέξει να αποκαλούμε έτσι κι ακόμα λιγότεροι κατάφεραν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν μια μονάδα μέτρησης που φτιάξαμε αποκλειστικά για να εξυπηρετεί εμάς, τελικά να μη μας φτάνει.

«Δεν έχω χρόνο. Αν είχα παραπάνω χρόνο, θα το δοκίμαζα. Θέλω πολύ να βρεθούμε αλλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος.» Εκφράσεις που τις χρησιμοποιούμε σωρηδόν -αν όχι καθημερινά- και πιθανόν καμία να μην είναι ψέμα. Κι ακόμα κι αν πολλοί είναι αυτοί που θα βρεθούν σε μια θέση να δυσφορήσουν για τις ελευθερίες τις χρονικές που δεν έχουν, πολλούς θα κατηγορήσουμε ακριβώς για τον ίδιο λόγο κι από πολλούς θα βιαστούμε να απογοητευτούμε θεωρώντας πως μετρηθήκαμε στη λάθος πλευρά της ζυγαριάς.

Μπορούμε σχετικά εύκολα να δείξουμε κατανόηση σε ανθρώπους της ζωής μας που δεν έχουν τόσο σπουδαία θέση μέσα στην καρδιά μας, θα βιαστούμε να τους δικαιολογήσουμε ή θα είμαστε αμέτοχοι αν κάτι μας ενοχλήσει, θα αδιαφορήσουμε για τα όποια νέα τους και θα είμαστε τυπικοί αν κάτι τους συμβεί, δε θα μας νοιάξει αν αυτοί δεν έχουν χρόνο. Σε κάποιους όμως θυμώνουμε πολύ εύκολα που δε χωράμε στο πρόγραμμά τους όποτε εμείς το επιθυμούμε και ίσως αυτό να είναι μεγάλο λάθος μας.

Μη τους παρεξηγείτε βρε παιδιά αν σας λένε ότι δεν έχουν χρόνο για κάποιο διάστημα, το εννοούν. Τα προγράμματα όλων είναι έτσι δομημένα που πολύ θα βόλευε αν η μέρα από 24 ώρες αποκτούσε ξαφνικά 36 ώστε να μπορούν όλοι να προλάβουν όσα θέλουν να χωρέσουν μέσα σε μια μέρα και δυστυχώς αυτό υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι αδιανόητο και αδύνατο.

Το γεγονός ότι κάποιος δεν έχει άπλετο χρόνο ώστε να μπορέσει να συνδυάσει όλες του τις επιθυμίες και τις υποχρεώσεις, δε τον κάνει λιγότερο καλό φίλο. Αν όμως εμείς δε δείξουμε κατανόηση και δεν προσπαθήσουμε να τον βοηθήσουμε και να τον στηρίξουμε, ίσως αυτό κάνει εμάς λιγότερο καλούς φίλους.

Παραπονιόμαστε, γκρινιάζουμε, θυμώνουμε και ίσως φτάσουμε στα άκρα και μαλώσουμε και με κάποιον επειδή μεταφράσαμε την έλλειψη χρόνου ως πλήρη αδιαφορία και πήραμε υπέρ του δέοντος πατριωτικά το «όποιος θέλεις βρίσκει χρόνο.» Δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι η διαχείριση είναι πολύ προσωπική υπόθεση κι ότι πολλές φορές οι προτεραιότητες όντως καθιστούν αδύνατο ακόμα κι έναν καφέ. Το πιο κρίμα όμως είναι ότι έχουμε κολλήσει στο να μεταφράζουμε την αγάπη σε χρόνο, σε μια εποχή που ξεκάθαρα της λείπει, δημιουργώντας έτσι αυτόκλητα ένα ακόμα τεράστιο απωθημένο. Αν αντιστρέφονταν όμως οι ρόλοι, θα θέλαμε κατανόηση, βοήθεια και στήριξη.

Το ότι κάποιου το πρόγραμμα δε συμφωνεί απαραίτητα με το δικό μας δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι παύει να είναι σημαντικός ή ότι είναι λιγότερο καλός φίλος από ό,τι συνήθιζε να είναι. Οι φίλοι μας δεν είναι οι προσωπικές μας αντζέντες να πάνε βάσει των θέλω μας. Ίσως αν σταματούσαμε να βάζουμε μονάδες μέτρησης στα συναισθήματα, να βγάζαμε από πάνω μας το τεράστιο βαρίδι της σύγκρισης και της προσδοκίας. Ίσως τελικά να μην είναι ο χρόνος αυτό που λείπει, αλλά μια καινούρια σύμβαση για να υπολογίζουμε αφού τόσο πολύ το θέλουμε. Τι λέτε για το «ουσιαστικό»;