Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι κοινωνικό ον. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Θεωρητικά, σημαίνει ότι μπορεί να σχηματίζει κοινωνίες και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους. Πρακτικά, είναι η αδυναμία μας να περάσουμε μια ζωή με την αφεντιά μας. Δεν μπορούμε να πάρουμε την μοναξιά μας αγκαλιά και να προχωρήσουμε, δε θα το αντέξει η καρδιά μας. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Aλλά φοβόμαστε και να δώσουμε την καρδιά μας σ’ έναν άλλον άνθρωπο.
Υπάρχουν πολλές φορές που μπορεί να δούμε ανθρώπους που μας φαίνονται πάρα πολύ ταιριαστοί, σαν να δημιουργήθηκε ο κόσμος για να συναντηθούν, αλλά να μην είναι μαζί. Να βλέπεις ότι τα μάτια τους λάμπουν και χαμογελούν λίγο πιο πλατιά όταν ο ένας μιλάει στον άλλον, να παρατηρείς μια ιστορία αγάπης να εξελίσσεται μπροστά σου αλλά οι πρωταγωνιστές σου ν’ αρνούνται οτιδήποτε ερωτικό. Εδώ, υπάρχουν δύο συγκυρίες που ενδέχεται να είναι αληθινές˙ είτε ο έρωτάς τους είναι στη φαντασία σου είτε εκείνοι είναι απλώς αρκετά φοβισμένοι να παραδεχθούν αυτό που οι υπόλοιποι βλέπουν.
Όλα στη ζωή θα ήταν ευκολότερα αν είχαμε συνηθίσει -εμείς οι δειλοί και θαρραλέοι- να μιλάμε ανοιχτά και να εκφράζουμε όσα νιώθουμε ή όσα δε νιώθουμε (πια). Να μπορούμε να παραδεχθούμε -πρώτα στον εαυτό μας- τι είναι αυτό που αναζητούμε και να το κυνηγήσουμε, να μας δώσουμε την ευκαιρία να κάνουμε λάθη και να τρέξουμε μακριά από τα “σωστά” μας γιατί κάποιες φορές το λάθος είναι που γεμίζει τη ζωή μ’ εκείνο το περίεργο γαργαλητό που κάνει το στομάχι να γουργουρίζει και το μυαλό να σπαρταρά.
Μπορεί να μη θέλεις να το παραδεχθείς, αλλά κι εσύ σίγουρα έχεις περάσει φάσεις στη ζωή σου που ενώ έβλεπες τον έρωτα δίπλα σου, προσπαθούσες να κρατήσεις τα μάτια κλειστά και να χτίσεις φρούριο γύρω από την καρδιά σου προκειμένου να μη σε αγγίξει κανένα συναίσθημα που δεν ήσουν σ’ ετοιμότητα να διαχειριστείς. Μόνος από επιλογή. Επιλογή του φόβου σου περισσότερο, παρά δική σου. Κι αυτό το ξέρεις από αυτό το ένα άτομο, που πάντα κάτι έτρεχε και ποτέ δεν έγινε τίποτα.
Κι έτσι, φτιάχνεις ένα μοτίβο που προτιμάς να βλέπεις τους έρωτές σου να διεκδικούνται από άλλους, να βλέπεις όμορφες εικόνες ζευγαριών στον δρόμο και να χαμογελάς με την ευτυχία τους ή ακόμη και να βοηθάς στην έναρξη ενός φλογερού πάθους, αλλά να μένεις πάντα θεατής. Κοιτάς από την κλειδαρότρυπα έχοντας ως όνειρο να ζήσεις μια ιστορία έρωτα τόσο δυνατή όσο των ιστοριών που διαβάζεις, μένεις εκεί- στη θεωρία.
Μοιάζεις με μποέμ ποιητή -φλανερί λέει μια φίλη μου αυτούς τους τύπους- τύπος δηλαδή που μιλά για την αγάπη, επιζητεί τον έρωτα αλλά δηλώνει ερωτευμένος μόνο με τον ίδιο τον έρωτα και ποτέ μ’ άλλο άτομο. Πάντα κάτι παίζει αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό για να το προσπαθήσεις, θ’ απαντήσεις στο μήνυμα αλλά δε θα δώσεις και πολλές ελπίδες, θα μιλήσεις για τα ευγενή σου συναισθήματα αλλά δε θα τα κάνεις και πράξεις. Φλανερί˙ θα μείνεις παρατηρητής του έρωτα και μόνιμος δραπέτης του.
Θα τον ζητάς χωρίς να τον δίνεις, προσπαθώντας να ελαφρύνεις λιγάκι το βάρος της μοναξιάς που σηκώνεις γιατί κάθε φορά -πάντα από επιλογή- μόνος σου βάζεις εμπόδια σ’ αυτόν που θα σε πλησιάσει. Θα δίνεις πάντα τόσο όσο, κι όταν καταλάβεις ότι ίσως το άλλο άτομο σ’ ενδιαφέρει και χαίρεσαι λιγάκι παραπάνω όταν το βλέπεις, θα ξανά φορέσεις τις παρωπίδες προσπαθώντας να σε πείσεις ότι έκανες λάθος, τίποτα δε συμβαίνει μεταξύ σας, απλώς οι άλλοι κι η διαίσθησή σου κάνουν λάθος. Βλέπουν φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν, εξάλλου εσύ δεν φτιάχτηκες για να ζήσεις τον έρωτα, μόνο για να τον θαυμάζεις.
Επιζητείς να μείνεις στο ίδιο σημείο και να μην κάνεις μια προσπάθεια, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία παλιές πληγές και φόβους ανυπόστατους, ότι θα επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος, μην επιτρέποντας έτσι στον εαυτό σου να ζήσει στο έπακρο αυτό που του συμβαίνει εκείνη τη στιγμή ή αυτό που θα μπορούσε να συμβεί. Μήπως τελικά να δανειστείς τα μάτια εκείνων που σ’ αγάπησαν και να σου πουν τι βλέπουν;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
