Ευθύνες, ωριμότητα και κάτι τέτοιες λέξεις ακούμε όλη την ώρα από τότε που πατήσαμε τα 18 και μπήκαμε πια επίσημα στον κόσμο των ενηλίκων. Λες και μας το φύλαγαν για έκπληξη, δωράκι με τη φρίκη του ότι μεγαλώνεις, πάρε και ένα σωρό ευθύνες να σου βρίσκονται. Προσοχή, το παρόν αποτελεί δώρο δίχως κάρτα αλλαγής, άπαξ και στο έδωσαν, δεν μπορείς να το ξεφορτωθείς.
Δεν ξυπνήσαμε, σου λένε, μια ωραία πρωία κι αποφασίσαμε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι. Μας το μάθαιναν από όταν ήμασταν μικροί. Θυμάσαι τότε στο δημοτικό που μας είχαν βάλει να ποτίζουμε ένα κεσεδάκι με κάτι φακές μέσα; Ναι, ξέρω, μαράθηκε και το δικό μου! Δεν ήταν θέμα ανευθυνότητας, το υποστηρίζουμε κι εμείς ακράδαντα, ελαττωματικές πρώτες ύλες ήταν. Και στην τελική, ποιος να φανταστεί ότι οι φακές θέλουν τόσο νερό;
Εκείνη ήταν η αρχή του τέλους· έκτοτε συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι πήγαινε λάθος μ’ εμάς κι όσα μας έδιναν να προσέχουμε. Ξέρεις, όλοι έχουμε εκείνους τους περίεργους φίλους τους «θα λείψω λίγες μέρες μπορείς να ποτίζεις τα λουλούδια;» που, είμαι σίγουρη, δεν ήμασταν η πρώτη τους επιλογή για τα λουλουδάκια τους αλλά μάλλον έπεσαν στην ανάγκη μας όταν οι υπόλοιποι βρήκαν τρόπο να αρνηθούν.
Είναι ευρέως γνωστό ότι και κάκτο να μας δώσουν, θα μαραθεί. Τι φροντίδα θέλει ο κάκτος και δεν μπορούμε να του την παρέχουμε; Έλα τώρα που ρωτάς κιόλας, λίγα θέλει ο κάκτος; Τι; επειδή δε θέλει πότισμα κάθε μέρα; Ε και; θέλει όμως πάλι πότισμα κάποιες μέρες το χρόνο και δεν το λες και αυτό μικρή ευθύνη. Βγάζει και εκείνα τα λουλουδάκια πού και πού μωρέ ο κάκτος κι όσο να πεις κι εκείνα θέλουν τη φροντίδα τους.
Όχι, όχι, δε φταίμε εμείς που δεν τα πάμε καλά με την κηπουρική, φταίει η πολιτεία που μας έβαζε να ποτίζουμε φακές αντί να μας μάθει κάθε πότε ποτίζεται το κάθε είδος λουλουδιού, ή τουλάχιστον να μας μάθει να φτιάχνουμε μόνοι μας το αυτόματο πότισμα. Δεν είναι εύκολη δουλειά αυτή με τα λουλουδικά. Άσε που κάποιοι έχουμε και αλλεργίες.
Δεν είναι ότι ξεχνάμε ότι έχουμε αναλάβει μια δουλειά, είναι ότι πιστεύουμε στα προβλήματά μας και τις ευθύνες λίγο παραπάνω και θεωρούμε ότι μπορούν κάποιες μέρες να τα καταφέρουν και χωρίς τη δική μας βοήθεια. Δεν τα έχετε κάνει ανεξάρτητα όμως τα φυτά σας και μετά την πληρώνουμε εμείς. Τι κακό κι αυτό; Ζωντανός οργανισμός δεν είναι και το φυτό; Γιατί να του φερόμαστε σαν να είναι τραπεζάκι;
Τα τραπεζάκια μας τα ξεσκονίζουμε επειδή δεν μπορούν να το κάνουν μόνα τους- εντάξει όχι πάντα-, τα φυτά μας τα ποτίζουμε- εντάξει, οι άλλοι όχι εμείς- γιατί δεν μπορούν να ποτιστούν μόνα τους, τα ρούχα μας τα σιδερώνουμε- ή και όχι- επειδή δεν μπορούν να σιδερωθούν μόνα τους. Ε, ήμαρτον πόση αλληλεξάρτηση σ’ αυτόν τον κόσμο;
Δεν έχουν και φωνή τα καημένα τα φυτά, να μας φωνάξουν και να μας πουν «πότισέ με.». Το ίδιο και οι ευθύνες. Δεν έρχεται η ευθύνη να σου τραβήξει το μπατζάκι να σου πει να ασχοληθείς μαζί της, κάθεται εκεί ύπουλα και σιωπηλά και περιμένει να την ξεχάσεις για να γελάει μαζί σου. Και τα φυτά το ίδιο παραμύθι. Έτοιμα τα περιμένουν όλα, δεν είδα εγώ κανέναν κάκτο να μου δείχνει ότι θέλει πότισμα, μόνο το ξεραμένο παριστάνει πού και πού έτσι για να δείξει τις θεατρικές του ικανότητες! Άρα να ξέρετε παιδιά, δε φταίμε εμείς, τα φυτά σας είναι εξαρτημένα από εσάς. Να τα λέμε κι αυτά.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
