Ένα φιλί κινηματογραφικό και μια καψούρα παρακαλώ!

Εμφανίζεται ο έρωτας και είναι απανταχού παρών κι ίσως η προσωποποίηση αυτή να δηλώνει πολλά περισσότερα γι’ αυτόν από ό,τι απλώς το όνομά του. Φτερωτός, γιατί όταν είσαι ερωτευμένος πετάς μονίμως στα σύννεφα και βρίσκεσαι σε κλίμα ενθουσιασμού. Βέλη, γιατί σε χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις και πολύ συχνά πληγώνεσαι από τα βέλη του όταν το παιχνίδι του δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Πολλοί τον λάτρεψαν, άλλοι τον μίσησαν όταν τους πλήγωσε κι άλλοι τον αποκήρυξαν τονίζοντας ότι δε θέλουν να τον ξανασυναντήσουν. Ένα όμως είναι το σίγουρο, κάποια στιγμή όλοι ευχήθηκαν να τον ζήσουν κι ονειρεύτηκαν έναν μεγάλο και γεμάτο πάθος έρωτα. Ξέρεις, από αυτούς που λες «δε γίνεται να έχω τόση τύχη»,ή έστω από τους άλλους που κλείνεσαι στον εαυτό σου, κλαις και βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε· γιατί και τα τραγούδια από τη ζωή έχουν βγει.

Θα ήταν πολύ βολικό αν γινόταν όπως στα εστιατόρια. Πού παραγγέλνουμε έναν έρωτα φευγάτο; Θέλουμε κάποιον να μας θέλει αλλά δε θέλουμε να δείχνουμε ότι τον θέλουμε. Θέλουμε να τρέξει πίσω μας ένα βροχερό βράδυ μετά από τσακωμό και να μας παρακαλέσει να γυρίσουμε πίσω, αλλά εμείς; Πείτε αλήθεια, θα τρέχαμε; Θα παρακαλούσαμε;

Δύσκολος ο πήχης του εγωισμού κι όταν υψώνεται στον έρωτα, κρατά μακριά κι όλα τα όμορφα κι ονειρεμένα. Ονειρευόμαστε έναν έρωτα που θα θυσιάσει τα πάντα και θα μας ακολουθήσει ως την άκρη του κόσμου, έναν άνθρωπο που όταν θα γυρίσουμε με δακρυσμένα μάτια να του πούμε «Φύγε, μη με ξανά ενοχλήσεις» να μας πάρει αγκαλιά και να μας δώσει ένα φιλί- να καταλαβαίνει όλες μας τις ανισορροπίες φέρνοντάς τις και πάλι σε ισορροπία. Θέλουμε τον άνθρωπο αυτόν που θα ξεπεράσει τα όριά του για να μας χαρίσει ευτυχία, που δε θα ντραπεί να μας πει ότι του λείπουμε και θα έχει το θάρρος να βροντοφωνάξει την αγάπη του μπροστά σε όλο τον κόσμο, θα αφήσει τους εγωισμούς στην άκρη και το μόνο που θα έχει να δώσει και να πάρει θα είναι αγάπη.

Ας μιλήσουμε σοβαρά τώρα, είναι όλα αυτά βάσιμα; μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα ή αποτελούν όνειρα θερινής νυχτός; Οι μεγάλοι αυτοί έρωτες που βλέπουμε και θαυμάζουμε στις ταινίες ίσως δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ίσως είναι ιστορίες κάποιων που τόλμησαν όσα εμείς μόνο φανταζόμαστε.

Δεν είναι ακατόρθωτο να ζήσεις τον απόλυτο έρωτα, αρκεί ν’ απαλλάξεις τον εαυτό σου από τον εγωισμό που όλοι έχουμε μέσα μας. Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορούμε να πέσουμε και να μας καταπιεί είναι αυτή· σαν ρουφήχτρα είναι η άτιμη που δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά της. Ο,τι καλό έχουμε καταφέρει να χτίσουμε με το έτερον ήμισυ θυσιάζεται στον βωμό του εγωισμού μας που έχει ντυθεί ως αξιοπρέπεια, υποστηρίζοντας ότι δε θα ρίξουμε τον εαυτό μας για να δείξουμε σε κάποιον άλλον τόσο ενδιαφέρον.

Προτιμούμε να μείνουμε μόνοι από το να φανούμε ευάλωτοι στα μάτια του ατόμου που ποθεί η καρδιά μας. Δε στέλνουμε συχνά μηνύματα γιατί είναι ένδειξη ενδιαφέροντος και θα θεωρηθούμε δεδομένοι, δε ζητάμε να βγούμε μόνοι αλλά με παρέα για να μην κάνουμε φανερό ότι θέλουμε λίγο παραπάνω χρόνο μαζί του, δε λέμε «Μου λείπεις.» γιατί αν το πούμε πρέπει να προσπαθήσουμε και να τον δούμε.

Ναι, έχεις τις απαιτήσεις του κι ο έρωτας αλλά εμείς τον δυσκολεύουμε περισσότερο προβάλλοντας ασπίδες και προβλήματα που ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Στον επόμενο υποψήφιο έρωτά σου, μη φερθείς έτσι. Κλείσ’του το μάτι και ζήσ’το σαν ταινία! Άλλωστε ποιος είπε ότι δεν έχουμε δικαίωμα σ’ ένα κινηματογραφικό φιλί και μια καψούρα hollywood style;