Ένα βήμα πριν το «χωρίζουμε»

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε κι έμεινα να σκέφτομαι πώς στο διάολο συνέβη αυτό. Αναπνέω γρήγορα, νευρικά. Πήγες να με φιλήσεις το πρωί. Δεν ήθελα. Δε στο είπα, παρά σε φίλησα τυπικά. Τυπικά εγώ, που έλιωνα και μόνο που πλησίαζες. Πώς τα καταφέραμε έτσι, μου λες;

Πρέπει να στο πω, πρέπει το παραμύθι να τελειώνει, κανείς δε θα το άξιζε να ζει μέσα στο ψέμα, πόσο μάλλον εσύ που μας ενώνουν τέρατα κι αγάπη τόση. Δεν ξέρω πώς και τι θα καταφέρω να αρθρώσω και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδράσεις. Δε θέλω να σε πληγώσω, αλλά κρατώντας σε σε μια σχέση που δε νιώθουμε το ίδιο, θα σε πληγώσω περισσότερο. Δε διαλέγουμε ούτε τι νιώθουμε και πότε, ούτε κι ορίζουμε αν θα μας περάσει. Αν διαλέγαμε, θα διάλεγα πάντα εσένα, αλλά τώρα πρέπει να διαλέξω εμένα και για τους δυο μας· εσύ θα βρεις κάποιον που θα σου ανταποδώσει συμβατά όλα όσα εγώ δεν κατάφερα κι εγώ θα βρω πάλι εμένα.

Ένα βήμα πριν το «χωρίζουμε» που τώρα γίνεται μισό. Δε δειλιάζουμε τώρα, μην είσαι κότα, λέω από μέσα μου. Μακάρι να είχα κάτι πιο ευχάριστο να σου πω, μακάρι να ερχόμουν με μια λύση. Δεν πρέπει να βασανιζόμαστε σε σχέσεις που δε μας γεμίζουν, όμως οπότε κι εγώ διαλέγω μια άβολη αλήθεια. Κι αν μέναμε για να παλέψουμε να σώσουμε όλες μας τις αναμνήσεις, όλα μας τα γέλια και τα δάκρυα, τα μαζί και τα πάντα μας δε θα τα καταφέρναμε, θα μας έτρωγε το ποιος το έκανε καλύτερα.

Περπατάω αργά, βήμα μισό πριν το χωρισμό. Αστείο σχεδόν. Κωμικό. Αν τώρα σε γνώριζα θα έτρεχα κατά πάνω σου και τώρα φοβάμαι να σε πλησιάσω, αφού ξέρω τι πρέπει να σου πω. Εύχομαι κάθε στιγμή που περνάει να υπήρχε ένας πιο εύκολος τρόπος, ένας πιο ανώδυνος. Ξέρεις τι λένε, από στιγμές πόνου γεννιέται η πιο μεγάλη δύναμη και το ξέρω ότι εσύ δε θα λυγίσεις, ή δε θα με αφήσεις να το δω κι αυτό δε σου κρύβω πως πολύ με βολεύει.

Βήμα λιγότερο κι απ’ το μισό. Σκέφτομαι να μην το κάνω. Μήπως δώσουμε στον έρωτά μας άλλη μια ανάσα. Ξέρω ότι δεν πρέπει να κάνω πίσω τώρα. Σκέφτηκα πολλές φορές να στο γράψω σ’ ένα μήνυμα, ίσως εκεί οι λέξεις θα έβγαιναν ευκολότερα από το μυαλό μου στο πληκτρολόγιο. Μα δεν ήθελα όταν θα με σκέφτεσαι στο μέλλον να είμαι στα μάτια σου ξεφτίλα. Από κοντά λοιπόν.

Μπαίνω στο αμάξι και γυρνώ το κλειδί, έφθασε η ώρα. Έρχομαι να σε βρω για τελευταία φορά. Νιώθω ναυτία, ένα πόνο στο στήθος, αρρώστησα λέω, αλλά όχι. Απλά να, με νοιάζει κι εμένα. Μη νομίζεις πως αυτός που επιλέγει τον χωρισμό δεν πονάει το ίδιο, απλώς πρέπει ο ένας από τους δύο να φύγει για να μην καούν όλα όσα ζήσαμε στον βωμό μιας υποτιθέμενης πάλης για να σώσουμε τη σχέση μας.

Βήμα πιο λίγο απ’ το μισό. Με περιμένεις και να μου χαμογελάς. Ξέρω πως αυτό το χαμόγελο σε λίγο θα σβήσει, μα σ’ αγαπώ πολύ για να το κρατήσω στα χείλη σου ενώ ξέρω πως δεν το θέλω πια για μένα. Κι ας σε δω κάπου τυχαία; Θα χαιρετηθούμε σαν παλιοί συμμαθητές; Γαμώτο, θα ήθελα να είχαμε άλλο τέλος. Τα βάζω με τον εαυτό μου που το τελειώνω, δανεικές παρουσίες όλοι στη ζωή μας, αλλά εγώ ήθελα να μείνω, αλήθεια. Μα δεν τη νιώθει την ανάγκη η καρδιά μου. Βήμα κανένα πριν το χωρισμό. Τελειώσαμε.

Αντίο.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!