Μέσα στα χρόνια της ζωής σου, έχεις γνωρίσει ανθρώπους που ήρθαν για να μείνουν κοντά σου για καιρό, ανθρώπους που ήταν απλώς περαστικοί και κάποιους άλλους που ήρθαν χωρίς καμία απολύτως διάθεση να μείνουν. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ξεχώρισαν αμέσως για τους δικούς τους μοναδικούς λόγους, κάποιοι από αυτούς μπόρεσαν κι έκαναν αυτό για το οποίο άλλοι πασχίζουν μια ολόκληρη ζωή∙ να τους εμπιστευτείς άνευ όρων. Kι έτσι, σχεδόν αυτόματα, αποκτάς ένα πολύ διαφορετικό δέσιμο μαζί τους.
Σου έχει τύχει να συναντάς κάποιον, να μιλάς λίγο μαζί του κι αμέσως να νιώθεις ότι μπορείς να του εμπιστευτείς μέχρι και τη ζωή σου; Να βιώνεις μια σύνδεση τόσο ισχυρή που είναι λες και γνωρίζεστε χρόνια, λες κι ό,τι λέτε έπρεπε να ειπωθεί ακριβώς έτσι, ακριβώς τη στιγμή που το μοιραστήκατε. Ένα περίεργο συναίσθημα που τις περισσότερες φορές δεν μπορείς καν να εξηγήσεις.
Μπορείς να μιλάς με κάποιον για λίγο καιρό, να φλερτάρεις μαζί του δημιουργώντας μια ερωτική ατμόσφαιρα αλλά ταυτοχρόνως έχοντας ως στόχο να κερδίσεις την καρδιά του. Έτσι δεν κινείσαι αυθόρμητα, αλλά με στρατηγική, με όλα τα ήδη γνωστά κόλπα κατάκτησης του μελλοντικού σου συντρόφου κι αντί να έρχεστε κοντά, καταλήγεις να απομακρύνεσαι, να επιλέγεις την αδιαφορία ως αγκίστρι για να έρθει πιο κοντά σου. Επιλέγεις αδιαφορία για να κερδίσεις έρωτα- τι ειρωνεία κι αυτή!
Αντίθετα όμως, σε όλη αυτή τη θεωρία, υπάρχουν αυτές οι επικοινωνίες που είναι αραιές, όχι ως μέσο επίτευξης και επί τούτου, μα επειδή κρατούν μια φοβερή ουσία. Όσο καιρό κι αν έχετε να μιλήσετε, όσο απόμακρη κι αν φαίνεται σε κάποιον τρίτο η σχέση σας, εσύ νιώθεις ότι μόνο σ’ εκείνον τον άνθρωπο θα μπορούσες να τρέξεις και να εκμυστηρευτείς την όποια δυσκολία αντιμετώπιζες. Μόνο σ’ εκείνη την αγκαλιά θα ένιωθες ασφάλεια και σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.
Μπορεί το ερωτικό κομμάτι να μην προχωρήσει μεταξύ σας, ή να πάει με ρυθμούς ασυνήθιστα αργούς για την ορμή που έχει ο έρωτας όταν γνωρίζεις κάποιον, όμως ούτε φίλους θα μπορούσε κάποιος να σας αποκαλέσει. Δεν είστε ζευγάρι. Δεν είστε φίλοι. Είναι ο άνθρωπος αυτός που αποκαλείς δικό σου και που μιλάτε περιέργως ουσιαστικά. Απορείς με την ευκολία που μπορείς να διηγηθείς γεγονότα της ζωής σου, ενώ τα λόγια σας δε μένουν ποτέ σε ερωτήσεις για το τι φάγατε ή τι έχει η τηλεόραση. Κι έτσι, χωρίς φλυαρίες, μπορεί να καταλαβαίνει ο ένας στον άλλον στο δευτερόλεπτο τις κακές του μέρες ή τις πολύ καλές του. Είναι σχεδόν παραφυσικό το πόσο κοντά μπορείς να έρθεις με έναν άνθρωπο με τον οποίο δε μοιράζεσαι την κάθε στιγμή σου.
Ο δικός σου άνθρωπος δε χρειάζεται να είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο είστε σε σχέση ή μιλάτε κάθε μέρα ή βρίσκεστε συχνά- πυκνά, άλλωστε, κόντρα στον κανόνα. Ο δικός σου άνθρωπος χρειάζεται να είναι εκείνος που θα έχεις μαζί του μια σύνδεση κι ένα καρτέρι, που θα ζήλευε μέχρι κι ο Οδυσσέας με την Πηνελόπη. Να νιώθεις μια οικειότητα, που δεν επήλθε με τρικς, αλλά φυσικά. Μια βαθιά αγάπη που δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Κι ας μη μιλάτε συχνά. Άλλωστε ποιος νοιάζει η ποσότητα, αν καταφέρνει με τα λίγα να τα λέει όλα;
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
