Ο έρωτας μπαίνει στη ζωή μας από πολύ μικρή ηλικία και χάνεται όταν χαθούμε και εμείς. Είτε το θέλουμε είτε όχι, μας συντροφεύει πάντα και παραμονεύει -όταν βρούμε τη γαλήνη- να ξανά ρίξει τα βέλη του και να μας αναστατώσει. Ανάλογα με τα στάδια και τις φάσεις της ζωής μας αλλάζει κι αυτός μορφές, ανάλογα με την ηλικία μας τον ζούμε κι εμείς διαφορετικά. Πολυσχιδής, ποικιλόμορφος και πάντα στην επικαιρότητα ο Μιστερ Κιούπιτ από όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Ε, ίσως και τότε να ήταν η καλύτερη φάση του έρωτα που ζήσαμε. Ανέμελος, αθώος, αυθόρμητος, χωρίς να αφήνει πληγές,σημάδια κι ερωτήματα όπως τα γιατί που παραμένουν αναπάντητα όσο μεγαλώνουμε.
Αν ερχόταν κάποιος τώρα και σε ρωτούσε ποιο ήταν το παιδικό σου κρας τι θα του έλεγες; Με ποιον είχες κολλήσει τόσο πολύ στην παιδική σου ηλικία; Διάσημο εννοούμε φυσικά, αφού όλοι ξέρουμε ότι είχες γεμίσει το δωμάτιό σου αφίσες του και τις φιλούσες κρυφά πού και πού. Αν ήταν τραγουδιστής, ήξερες όλα του τα τραγούδια απ’ έξω κι ανακατωτά και ξενυχτούσες όταν ήταν να βγάλει καινούργιο άλμπουμ μην τυχόν και δεν το ακούσεις πρώτος. Αν ήταν ηθοποιός, είχες δει αμέτρητες φορές τις σειρές ή τις ταινίες στις οποίες έπαιζε, τόσες πολλές φορές που είχες μάθει τους διαλόγους καλύτερα από τα μαθήματά σου για την επόμενη μέρα. Αν ήταν ποδοσφαιριστής, έγινες ξαφνικά και εσύ φίλαθλος και πήρες σβάρνα τα γήπεδα.
Δεν είχαμε και πολλά social τότε, οπότε δεν μπορούσες να τον ακολουθήσεις στο instagram,το facebook ή το twitter για να μαθαίνεις νέα του, αγόραζες τα σχετικά περιοδικά ή έστηνες καρτέρι μπροστά από τη τηλεόραση μη τυχόν αναφέρουν κάπου το όνομα του προκειμένου να μάθεις τι συμβαίνει στη ζωή του το συγκεκριμένο διάστημα. Εννοείται ότι όλοι θέλαμε να παντρευτούμε το παιδικό μας κόλλημα, το βλέπαμε σοβαρά δεν το χαραμίζαμε, ή γάμος ή τίποτα. Εμείς θέλαμε να ήμασταν γι’ αυτόν κάτι το μοναδικό, κάτι που δε θα ξαναβρεί. Βέβαια το ότι δε μας ήξερε και ούτε φυσικά θα μας μάθαινε ήταν ένα άλλο θέμα που μας γέμιζε πικρία και δεν το σκεφτόμασταν.
«Τον αγαπάω, θα ζήσουμε για πάντα μαζί. Είναι ο έρωτας της ζωής μου.»· τότε ναι, τα λέγαμε και τα πιστεύαμε. Όντως έτσι νιώθαμε, πού να φανταστούμε με το παιδικό και άθωο μας μυαλουδάκι ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι έννοιες που συμπεριλαμβάνουν πολλά παραπάνω από αυτά που πιστεύαμε εμείς, πολλά παραπάνω από αυτά που νιώθαμε εκείνη τη στιγμή. Είχαμε μπερδέψει το θαυμασμό με τον έρωτα γιατί τότε ό,τι έκανε την καρδιά μας να χτυπά δυνατά για μας ήταν έρωτας, ό,τι μας ενθουσίαζε λίγο παραπάνω από το κανονικό ήταν έρωτας κι ασφαλώς όποιος μας έδινε λίγη σημασία μας αγαπούσε τρελά κι ήθελε να μας παντρευτεί. Τι κόλλημα κι αυτό τότε με το γάμο και τον έρωτα!
Όσο μεγαλώνουμε και τα πράγματα στη ζωή μας γίνονται πιο περίπλοκα, τόσο κατανοούμε όσα πιστεύαμε ότι νιώθαμε τότε όταν ήμασταν μικρά παιδιά κι ενθουσιαζόμασταν με το παραμικρό. Όσο η ζωή μάς δυσκολεύει τόσο θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στην παιδική μας αθωότητα, τότε που η άγνοια ήταν ασπίδα μας κι όλα μπορούσαν να λυθούν με μια αγκαλιά από τους γονείς μας ή μια σοκολάτα. Τώρα συνειδητοποιήσαμε ότι ο θαυμασμός που τότε αποκαλούσαμε έρωτα, μπορεί να υπάρξει και χωρίς να δηλώσουμε ερωτευμένοι κι ότι για να ερωτευτείς κάποιον πρέπει να τον ξέρεις. Όχι το όνομα ή την ιδιότητα του, αλλά τον ίδιο. Πλέον δεν ερωτεύεσαι το περιτύλιγμα αλλά το περιεχόμενο του ανθρώπου, πλέον δε σε ενδιαφέρει πόσο διάσημος ή άσημος είναι, αρκεί να είναι ξεχωριστός για σένα. Με ή χωρίς γάμο!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
