Τα χρόνια περνούν σαν νερό και τις περισσότερες φορές συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις μόλις καταλάβεις ότι οι άνθρωποι γύρω σου, οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος ήταν εκεί για να κάνετε οποιαδήποτε τρέλα, έχουν αλλάξει τις προτεραιότητές τους και πηγαίνουν τη ζωή τους στο επόμενο στάδιο.
Είναι δύσκολο να δεχθείς ότι μεγαλώνεις, ειδικά όταν έχεις συνδυάσει στο μυαλό σου αυτό το «μεγάλωμα» με την ανάληψη περισσότερων ευθυνών, με τη στέρηση ελευθεριών και τον περιορισμό των δραστηριοτήτων που έκανες ως τώρα. Σίγουρα πολλά είναι αυτά που αλλάζουν όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να ζεις για πάντα όπως ζούσες στα 20 σου και δεν είναι πάντα όμορφο το συναίσθημα. Είναι γλυκιά η ζωή όταν το μόνο που έχεις να σκεφτείς είναι τι θα φορέσεις στη βραδινή σου έξοδο, πού θα πάτε το σκ με την παρέα ή πότε θα στείλεις μήνυμα και τι θα πεις. Σε καμία περίπτωση δε λέμε ότι μόνο αυτά απασχολούν τα άτομα στα 20, ειδικά στην εποχή που ζούμε, αλλά σίγουρα μεγαλώνοντας κι οδεύοντας προς τα 30, αγριεύει το πράγμα αρκετά.
Τα ζεις όλα πιο όμορφα στα 20s σου, πιο ξέγνοιαστα και πιο χαρωπά. Όταν, όμως, καταλάβεις ότι δε γίνεται να είναι για πάντα έτσι η ζωή σου, όταν έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι οι γύρω σου αλλάζουν αλλά εσύ μένεις σε μια κατάσταση στάσιμη λόγω της άρνησής σου να περάσεις τη ζωή σου στο επόμενο στάδιο, καταλαβαίνεις πως είσαι επικίνδυνα κοντά με τη μοναξιά, ή πως είναι εκείνη η γλυκόπικρη στιγμή που οι δρόμοι σου με τα άτομα που το ζούσαν μαζί σου χωρίζουν, αφού πλέον το ζουν κάπως αλλιώς κι εσύ πρέπει να επιστρατεύσεις πάλι την κοινωνικότητά σου για να δημιουργήσεις νέους δεσμούς και φιλίες. Δεν υπάρχει κάτι κακό στο να συνεχίσεις να κρατάς κάποιες νεανικές και κατά το κλισέ ανώριμες συνήθειες και αργότερα στη ζωή σου αλλά- και μόνο στη σκέψη όσο διαβάζεις αυτό το άρθρο- φαντάζεσαι ότι θα πρέπει να τα συνδυάσεις με άλλες καταστάσεις, δραστηριότητες κι ανθρώπους.
Μεγαλώνοντας, κάποιοι από μας καταλαβαίνουμε ότι θέλαμε να μείνουμε στο κλαμπ των 20 όσο περισσότερο μπορούμε ξεκλέβοντας χρόνο, μένοντας ξύπνιοι ως το πρωί για να χαζεύουμε το γκομενάκι που μας άρεσε ελπίζοντας ότι θα μιλήσουμε και θα φλερτάρουμε μαζί του, πως θέλαμε να κρατήσει η σχολή παραπάνω, η φοιτητική πραγματικότητα άλλη μια μέρα, κι η ανάγκη να νιώσουμε πως το μέλλον απλώνεται άπειρο μπροστά μας έστεκε βαριά κι ασήκωτη. Όμως, κάπως αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή κι αλλάζουμε συνήθειες γιατί δεν ψάχνουμε τα ίδια πράγματα στη ζωή μας, εκείνα που ψάχναμε παλαιότερα. Ξεκινάμε κι απολαμβάνουμε περισσότερο άλλες καταστάσεις- ίσως πιο χαλαρές ίσως τελείως διαφορετικές από αυτές που μας ερέθιζαν- ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που έχουν παρόμοιους στόχους και προσδοκίες από τη ζωή τους με τους δικούς μας και γενικότερα νιώθουμε ότι θέτουμε τη ζωή μας σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο˙ αυτό της ουσιαστικής ενηλικίωσης.
Πολλές είναι οι φορές που «αναγκαζόμαστε» να κάνουμε αυτή την αλλαγή, βεβαια, αφού οι γύρω μας την έχουν ήδη κάνει. Δε μας καλούν πλέον σε ξενύχτια μέχρι πρωίας, αλλά σε προτάσεις γάμου, δεν κανονίζουμε σκληρές νύχτες που καταλήγουν να μην μπορούμε να ξυπνήσουμε το πρωί, αλλά σε βραδιές με κρασιά, που τελειώνουν στις 11, ενώ κανονίζουμε αποδράσεις σε μέρη που δεν κοιτάμε πρώτα πόσα μαγαζιά έχει για να πάμε, αλλά αν μας αρέσουν οι παραλίες, εκείνη τη μία φορά το καλοκαίρι που βρισκόμαστε.
Δεν έχει τίποτα κακό να το θέλεις να βλέπεις πάντα τη ζωή ως πάρτι, να θέλεις να γυρνάς πρωί μέχρι τα 70 σου, να διασκεδάζεις και να γελάς δυνατά αλλά είναι κακό να προσπαθείς να κλείσεις στα μάτια στο επόμενο στάδιο που χτυπά την πόρτα της ζωής σου χωρίς σταματημό. Κάνε τη χάρη στον εαυτό σου να ζεις κάθε σου ηλικία και να αγκαλιάζεις τα χρόνια που έρχονται- πολλοί είναι αυτοί που τα στερήθηκαν. Μη σε τρομάζει το next level στην πίστα της ζωής. Το ‘χεις!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
