Ξανά περιμένεις, ξανά προσπαθείς, ξανά στέλνεις, ξανάρχισες να ελπίζεις. Ελπίδα‧ τι περίεργο αίσθημα! Δεν μπορείς εύκολα να του ξεφύγεις όσο και να προσπαθήσεις καταφέρνει να ξεφυτρώνει στα πιο απίθανα μέρη και να φέρεται σαν μωρό παιδί που τραβάει το χέρι σου για να πας προς το μέρος του. Μα, πώς έμπλεξες πάλι έτσι; Εσύ δεν έλεγες δε θα λυγίσεις, δε θα ξανά πέσεις στην παγίδα του φτερωτού μωρού;
Ναι, φυσικά κι εσύ τα έλεγες- κι εγώ κι όλοι όταν πληγωνόμαστε- αλλά μετά από λίγο αυτός ο πόνος ξεχνιέται και δεν μπορείς με τίποτα να θυμηθείς γιατί είχες πάρει αυτή την απόφαση. Ούτως ή άλλως, το άτομο που σου τράβηξε τώρα την προσοχή δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου. Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι που ήρθε για να μείνει. Το βλέπεις, το νιώθεις, το πιστεύεις. Δεν μπορεί να κάνεις λάθος.
Μα, τότε γιατί ξανά περιμένεις; Γιατί νιώθεις ότι πάλι πέφτεις;
Έχεις στηθεί μπροστά σε μια οθόνη και περιμένεις. Προτιμάς να περιμένεις και να σπαταλάς την ελπίδα σου σε κάτι που δεν έχει σκοπό να έρθει παρά να παραδεχθείς στον εαυτό σου κάποια πράγματα για τα οποία εθελοτυφλείς. Δικαιολογείς καταστάσεις και συμπεριφορές μη τυχόν διαλύσεις εκείνη την τελευταία φρούδα ελπίδα που ζει μέσα σου, μα το μυαλό σου το ξέρει καλά.
Το επιδιωκόμενο έτερον ήμισυ δεν ψήνεται καθόλου να είναι πράγματι το άλλο σου μισό. Δε θέλει να προσπαθήσει όσο θέλεις εσύ, δε θέλει να σε γνωρίσει καλύτερα, να βγείτε έξω, να συζητήσετε, να δείτε ταινία αγκαλιά και να αφεθείτε σε ένα παιχνίδι έρωτα που όπου θέλει ας βγάλει. Θέλει ίσως πού και πού να μιλάτε, να λέτε κάνα αστείο να περνάει η ώρα αλλά δε θέλει κάτι παραπάνω και δεν μπορείς να το κατηγορήσεις γι’ αυτό.
«Έδειχνε να θέλει, έμοιαζε να νοιάζεται» θα πεις και θα έχεις σίγουρα τα απαραίτητα αποδεικτικά αλλά ενίοτε- ή καλύτερα τις περισσότερες φορές- μπερδεύουμε τον θαυμασμό ή την ευγένεια με τον έρωτα. Θέλουμε τόσο πολύ να μας δείξει ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άτομο που πλάθουμε στο μυαλό μας τις απαντήσεις του με τέτοιο τρόπο που να υποδουλώνουν ερωτικό ενδιαφέρον και στο τέλος μας πληγώνουν οι προσδοκίες μας.
Ένας άνθρωπος που δε θέλει να μείνει στη ζωή σου, θα το δείξει. Τα σημάδια που εσύ αγνοείς τόσο καιρό είναι ακριβώς μπροστά σου και σου φωνάζουν ότι ελπίζεις άδικα. Κάνε τη χάρη στα αισθήματά σου και γλίτωσε εαυτό σου από μια αναμονή όπως και το άλλο άτομο από το να έρθει σε δύσκολη θέση. Δε θα σου στείλει μήνυμα να δει τι κάνεις ή να μάθει τα νέα σου, θα σου στείλει μόνο αν έχει κάτι συγκεκριμένο να πει κι όταν το πει, δε θα υπάρξει συνέχεια. Δε θα αντιδράσει, όσες ιστορίες κι αν ανεβάσεις ούτε θα πιάσει συζήτηση αν αντιδράσεις εσύ. Το κόλπο με το like σε πανάρχαια φωτογραφία δε θα στο ανταποδώσει και έχει και κάθε δικαίωμα. Δε θα σου ζητήσει να βγείτε όταν έχει χρόνο γιατί δε θα φτιάξει χρόνο για κάτι που δεν καίγεται.
Δεν κάνει κάτι λάθος, αντιθέτως, δε θέλει και ξεκάθαρα το δείχνει. Δεν κάνεις κάτι λάθος ούτε εσύ απλώς ελπίζεις και το δείχνεις. Εντάξει, ίσως εσύ κάνεις ένα λάθος που γεμίζεις τον εαυτό σου ελπίδες με κάτι που φαίνεται από χιλιόμετρα πώς δε θα παιχτεί.
Η Πηνελόπη δέχθηκε τον Οδυσσέα μετά από τόσα χρόνια επειδή την είχε πείσει ότι είναι ο ένας για τον άλλον, δε θα έβρισκε άλλον να την αγαπήσει, εδώ που τα λέμε όμως φημολογείται ότι ήταν στο τσακ να παντρευτεί άλλον κι αυτός είχε κάνει πολλά στο ταξίδι του. Εσύ όμως, δεν παίζεις σε ομηρικό έπος. Δε χρειάζεται να περιμένεις κάτι που δείχνει ότι δε θέλει να το περιμένεις.
Αφιερωμένο σ’ όλους αυτούς που ελπίζουν σε κάτι που δε θα συμβεί.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
