Η ζωή είναι ένα διαρκές drive test που ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει στην επόμενη κλειστή στροφή. Δοκιμάζει τη πίστη, την αντοχή, τα αντανακλαστικά και κυρίως την υπομονή μας. Μεγάλη κουβέντα η υπομονή που δείχνει ο κάθε άνθρωπος σε πολλές καταστάσεις.
Κάθε τρεις και λίγο τονίζουμε πόσο την τιμούμε με τους ανθρώπους γύρω μας, φωνάζουμε με μανία ότι δεν αντέχουμε άλλο, δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλα πράγματα ή συμπεριφορές που δε μας αξίζουν, βροντοφωνάζουμε ότι το ποτήρι που περιείχε μέσα την υπομονή μας στέρεψε, ξεχείλισε, έσπασε κι από εδώ και πέρα θα αλλάξουμε κι εμείς τη συμπεριφορά μας απέναντί τους.
Αν ρωτήσεις κάποιον- έστω και τυχαία στο δρόμο- θα σου απαντήσει ακριβώς αυτό, ότι, δηλαδή, αυτός πάντα κάνει υπομονή σε οποιαδήποτε σχέση στη ζωή του κι οι άλλοι πατώντας στην ευγενική του φύση και την ατέρμονη διάθεση υπομονής του, τον κάνουν ό,τι θέλουν και πιστεύουν ότι δε θα αντιδράσει ποτέ. Θα σου πει ότι ανέχεται τα λάθη των άλλων με ευκολία, ότι δέχεται τις επιλογές τους- όποιες κι αν είναι αυτές- ακόμα κι αν διαφωνεί και στο τέλος θα σου τονίσει με περίσσια παρρησία ότι αυτός για όλες τις σχέσεις του, επαγγελματικές, ερωτικές, φιλικές, «προσπάθησε αλλά οι άλλοι δεν το εκτίμησαν.»
Γενικά, μπορείς εύκολα να παρατηρήσεις ότι υπάρχουν πάντα αυτοί οι «άλλοι» που δεν εκτιμούν τίποτα, που φτάνουν τα νεύρα σου στα ύψη, που- ενώ εσύ γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν- αυτοί είναι αχάριστοι και κοιτούν συνεχώς την πάρτη τους. Αδιαφορούν να ικανοποιήσουν κάποιες από τις δικές σου επιθυμίες, νοιάζονται μόνο να γίνεται το δικό τους, αδυνατούν να σταθούν δίπλα σου στις χαρές ή τις λύπες σου και ταυτόχρονα να κατανοήσουν τη θέση σου αν τύχει να λείπεις από κάτι δικό σου.
Σπανίως κάποιος- όλοι μας βασικά- θα αναλογιστεί πόση υπομονή κάνουν οι άλλοι μαζί μας. Πόση ανεκτικότητα έδειξε κάποιος στα νεύρα που δεν μπορούσαμε με τίποτα να ελέγξουμε; Πόσες σκηνές μας ανέχτηκαν και δε μίλησαν επειδή καταλάβαιναν ότι ίσως φθάσαμε στα όριά μας; Τονίζουμε τα λάθη των άλλων εθελοτυφλώντας για τα δικά μας, θεωρούμε τους εαυτούς μας τέλειους και περιμένουμε από τους άλλους να δράσουν αναλόγως. Ξέρεις όμως τι ξεχνάμε σε όλη αυτή μας τη θεωρία;
Ξεχνάμε ότι η συμπεριφορά των άλλων είναι συνήθως καθρέπτης της συμπεριφοράς μας προς αυτούς. Κανένας δεν αντιδρά έτσι από μόνος του, όλο και κάτι θα φταίει. Όμως είναι άλλο να σου φταίει μονίμως κάτι ή κάποιος επειδή δεν κάνει αυτό που θέλεις κι έτσι του χρεώνεις και την εξάντληση της υπομονής σου και άλλο να παραπονιέσαι ή να εκφράζεις την απογοήτευσή σου επειδή βίωσες μια κατάσταση που δε σ’ άρεσε. Η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές κι αργά ή γρήγορα θα σου επιστρέψει και το καλό ή το κακό που έχεις κάνει. Ό,τι δίνεις, παίρνεις αυτό είναι η λογική του καθρέφτη στις ανθρώπινες σχέσεις.
Είναι συχνά ανώφελο να λέμε πόση λίγη υπομονή μας έχει μείνει για έναν άνθρωπο ή πόσα λάθη κάνει στις σχέσεις μας ξεχνώντας να αναφέρουμε ότι κι εκείνος δείχνει αντίστοιχα και υπομονή κι επιείκεια στις δικές μας συμπεριφορές. Όλοι είμαστε άνθρωποι κι έχουμε ξεσπάσματα και κάνουμε λάθη. Δεν είναι σφάλμα να ξεχνάμε την υπομονή που κάνουν και οι άλλοι μαζί μας, είναι όμως ίσως κακούργημα να τους κατηγορούμε για χίλια δυο άλλα. Με επιμονή και υπομονή όλες οι σχέσεις έχουν τη τάση να γίνονται ομορφότερες, ας κάνουμε αυτό καθρέφτη μας κι ας πορευτούμε.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
