Η γιαγιά που στο «τι κάνεις;» πάντα θ' απαντά «άσε με εμένα, εσύ;»

Σε κάθε οικογένεια, μικρή ή μεγάλη, τα άτομα που την απαρτίζουν έχουν το καθένα τον δικό τους προσωπικό ήρωα, τον άνθρωπο αυτό που γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορέσουν ν’ απευθυνθούν για οποιοδήποτε θέμα προκύψει. Το στήριγμά σου στα δύσκολα και τον άνθρωπο που μπορείς να μιλήσεις ακόμη κι αν έχεις κάνει το χειρότερο έγκλημα, τον φωνάζεις «γιαγιά». Σε κοιτάζει πάντα με αγάπη όταν πηγαίνεις και φεύγεις στο σπίτι της, σε ρωτά πενήντα φορές τη μέρα αν πεινάς, αν διψάς, αν κρυώνεις, αν χαίρεσαι ή λυπάσαι κι αν χρειάζεσαι κάτι για να στο δώσει, ακόμα κι αν δεν το έχει.

«Του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου» θα την ακούσεις να λέει και το εννοεί με όλο της το είναι, αφού στα παιδιά της έβαζε και κάνα όριο, κανόνες και τις φωνές για να την ακούσουν· αλλά στο εγγόνι; Στο εγγόνι πώς να φωνάξεις που είναι η συνέχεια της οικογένειας, το πιο αγαπητό σου πλάσμα σ’ όλον τον κόσμο και νιώθεις ότι σ’ αγαπάει περισσότερο από τον καθένα;

Μια καλή γιαγιά υπήρξε και μια καλή μαμά για το παιδί της κι έχει την εμπειρία εκείνη ώστε να μεγαλώσει το εγγόνι της με τις ίδιες αρχές κι αξίες που μεγάλωσε και το παιδί της, αλλά ίσως και λίγο καλύτερα, αφού δε θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος κι έχει πλέον την πείρα να προλαβαίνει καταστάσεις. Στην πρώτη φορά γονιός, δεν ξέρεις και κάνεις λάθη, στην πρώτη φορά γιαγιά όμως, έχεις πάρει το κολάι κι όλα σου είναι ευκολότερα. Στο δέκατο εγγόνι φαντάζομαι ότι δεν προσπαθείς καν, σου βγαίνουν όλα μηχανικά.

Τη γιαγιά μας δε θα τη δούμε ποτέ να είναι κατσουφιασμένη, να έχει νεύρα, να στεναχωριέται ή να γκρινιάζει. Ακόμη κι αν το κάνει κάποιες φορές γιατί είναι άνθρωπος κι όχι ρομπότ, προσπαθεί ν’ αλλάξει αμέσως τη διάθεσή της για να μην καταλάβουμε εμείς τίποτα- εμείς τα εγγόνια. «Να μην καταλάβει τίποτα το παιδί, για το παιδί πάντα θα μπορούμε» είχα ακούσει τη γιαγιά μου να λέει στον παππού μου όταν ήμουν μικρή και δεν κατάλαβα τι σήμαινε η φράση μέχρι τώρα που μεγάλωσα.

Η γιαγιά μπορεί να νιώθει ότι κουβαλάει στους ώμους της το βάρος όλου του κόσμου, αλλά μπροστά σου θα το κάνει να μοιάζει σαν να είναι ένα πούπουλο κότας που απλώς έτυχε να σηκώσει. Θέλει να σου δείξει ότι κάθε δυσκολία που ενδέχεται ν’ αντιμετωπίσεις στη ζωή σου μπορεί να αντιμετωπιστεί με θάρρος, αν προσπαθήσεις. Η γιαγιά μπορεί να έχει περάσει δύσκολα, μπορεί μέσα της να είναι βαθιά πληγωμένη και να φοβάται για το τι θα φέρει το μέλλον, ή να αγχώνεται τα βράδια και να μην μπορεί να κοιμηθεί. Δε θα σου πει τίποτα γιατί το να μείνει η δική σου ψυχολογία αλώβητη και να μη νιώσεις τίποτα στενάχωρο, είναι για εκείνη πολύ πιο σημαντικό από το να μιλήσει για όσα νιώθει και να ελαφρύνει τη δική της ψυχούλα.

Φταίμε κι εμείς βέβαια, γιατί ποτέ δεν καθίσαμε πραγματικά να ρωτήσουμε πώς νιώθουν οι γιαγιάδες μας, πώς ήταν η μέρα τους, πώς βίωσαν τα παιδικά τους χρόνια κι αν πήραν όση αγάπη μας προσφέρουν εμάς τώρα απλόχερα. Πηγαίνουμε στο καταφύγιο- σπίτι της γιαγιάς, βγάζουμε όλα τα καλά και τα κακά της ψυχούλας μας και φεύγουμε πιο γεμάτοι κι ήρεμοι από ό,τι πήγαμε. Αν κάνουμε τον κόπο να ακούσουμε, θα χαρίσουμε λίγη από αυτή την αγάπη που παίρνουμε πίσω και θα της δείξουμε ότι δεν πειράζει να μην είναι στα καλύτερά της κι εκείνη όλη την ώρα. Είναι άνθρωπος κι έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Η γιαγιά μας, που μας μαγειρεύει στις στεναχώριες μας -γιατί το φαγητό είναι το καλύτερο γιατρικό για τη θλίψη-, συμμαχεί μαζί μας στις τρέλες μας -γιατί αν δεν τα κάνεις τώρα που είσαι νέος, πότε θα τα κάνεις;- και μας υπερασπίζεται στα λάθη μας -παιδί είναι, θα μάθει-, έχει ανάγκη να γίνουμε κι εμείς ώμος στα ζόρια της, έστω και για λίγο. Δε θα το πει ποτέ, ούτε θα το αφήσει να φανεί. Οπότε απλώς τον προσφέρουμε και περιμένουμε. Άλλωστε, τον τρόπο, πρώτες αυτές μας τον δίδαξαν.

Αφιερωμένο στη γιαγιά μου, που περνά δύσκολα αλλά πάντα μου χαμογελά!

Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!