Η ιστορία μας πάει ως εξής: «εγώ δε φταίω»

Η ζωή είναι ένα άγνωστο ταξίδι. Δεν ξέρεις πού θα σε πάει, ποιους ανθρώπους θα συναντήσεις στην πορεία, ποιους θα χάσεις. Αν θα γνωρίσεις φιλίες που μένουν για πάντα, έρωτες από εκείνους που ενέπνευσαν σπουδαίους καλλιτέχνες. Ό, τι και να συμβεί όμως, ένα είναι το σίγουρο, θα θέλεις να το μοιραστείς με κάποιον! Δεν ήταν λίγες οι φορές που συνέβη κάτι, ακόμα κι ασήμαντο και τρέξαμε σαν μικρά παιδιά να το μοιραστούμε με κάποιον για να μας το εξηγήσει ή για να ενθουσιαστεί κι αυτός μαζί μας. Λες ν’ άλλαξαν τα πράγματα τώρα που μεγαλώσαμε; Ακόμα δεν τρέχουμε να μοιραστούμε αυτό που μας γεμίζει ενθουσιασμό ή θλίψη;

Το θέμα είναι, ποια εκδοχή προτιμάμε. Εκείνη που θα μοιάζει με δημοσιογραφικό ρεπορτάζ «χώρισα στις εννιά και τέταρτο και τώρα έρχεται το δελτίο καιρού»; Ή μήπως πιο πολύ θυμίζουμε μεσημεριανό πάνελ «τραγικό συμβάν κι όλοι είμαστε με δάκρυα στα μάτια, έρχονται δηλώσεις μετά τις διαφημίσεις.»; Κλείσε τα μάτια και πήγαινε πίσω όταν διηγήθηκες την τελευταία τραυματική σου εμπειρία είτε αυτή ήταν η διάλυση μιας φιλίας, είτε χωρισμός ή προδοσία ή ακόμη και κέρατο. Πώς τη διηγήθηκες;

Όπως όλοι μας, φαντάζομαι, βγάζοντας τον άλλον φταίχτη κι εσένα πληγωμένο σπουργιτάκι που πληγώνεται η καρδούλα σου. Όλοι το ίδιο κάνουμε, μην ανησυχείς! Προσπαθώντας να πάρουμε την επιβεβαίωση που τόσο έχουμε ανάγκη από κάποιον τρίτο που θα μας πει πως δεν πειράζει, εμείς προσπαθήσαμε και με το παραπάνω, ο άλλος φταίει. Θέλουμε να νιώσουμε ανώτεροι μέσα από την επιβεβαίωσή του, όχι απλώς να μοιραστούμε τα γεγονότα.

Μια ιστορία έχει πάντα τρεις εκδοχές· τη δική σου, του άλλου και την πραγματικότητα. Ο καθένας μας όταν πάει να πει τι συνέβη θα παρουσιάσει τα γεγονότα με τέτοιον τρόπο ώστε να δείξει ότι δε φταίει κάπου, ή αν φταίει έχει μικρό μερίδιο ευθύνης, ενώ ο άλλος εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του και τον πάτησε εκεί που πονούσε, ή δε σεβάστηκε όλα αυτά που πέρασαν μαζί στη σχέση που είχαν μεταξύ τους. Αν βέβαια μιλάμε και για έρωτα, εκεί γίνεται πάρτι, πιο συγκεκριμένα το πάρτι των ραγισμένων καρδιών. Δε γίνεται πάντα ηθελημένα όλο αυτό, υπάρχει μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να νιώθει ανώτερος, να νιώθει ότι δεν έχει κάνει κάτι κακό. Είναι μέσα μας το να προτιμούμε να είμαστε τα θύματα από το να παραδεχόμαστε ότι έχουμε υπάρξει θύτες. Εδώ που τα λέμε είναι κι ευκολότερο να πεις τους λόγους που ένιωσες ότι δε σου φέρθηκαν καλά από το να εξηγήσεις γιατί εσύ δε φέρθηκες καλά και δε σεβάστηκες κάποια πράγματα.

Όλες οι σχέσεις που κάνουμε στη ζωή μας με οποιαδήποτε μορφή και σε οποιαδήποτε στιγμή κι αν έρθουν, μπορεί να χαλάσουν. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει αναγκαστικά να φταίει ένας από τους δύο για τη διάλυση ή το ατυχές συμβάν στη σχέση μας. Πάντα φταίμε κι οι δύο, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο αλλά δε νομίζω ότι πραγματικά κάποιος νοιάζεται για το ποιος φταίει όταν κάτι διαλύεται.

Οι πληγές θα κλείσουν κι όσα μας στεναχώρησαν θα ξεχαστούν, τα λόγια που είπαμε όμως κι οι πράξεις που έφεραν πόνο σε κάποιον δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Αυτό που μας ωθεί στο να προσπαθούμε να βγάλουμε τον άλλο φταίχτη είναι το ίδιο με αυτό που δε μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια· το λένε συνείδηση. Αλλά είπαμε, πιο εύκολα γίνεσαι το θύμα στον έρωτα και πάντα θα φταίει κάποιος άλλος. Αλλιώς πώς θα βρούμε δικαιολογία για να κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη;