Στις ανθρώπινες σχέσεις πολλά μπορούν να μας φαίνονται περίεργα, πολλοί είναι οι κανόνες που νιώθουμε ότι πρέπει ν’ ακολουθήσουμε προκειμένου να πετύχει μια κατάσταση ανάμεσα σ’ εμάς και τον άνθρωπό μας. Νιώθουμε κι ίσως ειλικρινά το πιστεύουμε με όλο μας το είναι, ότι υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές για οτιδήποτε πρέπει να γίνει. Υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή για να κάνεις την πρώτη κίνηση, να στείλεις το μήνυμα, να ζητήσεις να βγείτε, να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου. Χρονικά όρια που δείχνουν πώς νιώθουμε για τον άλλον, αν τον βλέπουμε σοβαρά ή όχι, αν είμαστε εντάξει εμείς με τον εαυτό μας, αν έχουμε αυτοπεποίθηση ή χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας όταν βρίσκεται κοντά μας.
Η στιγμή που επιλέγουμε να κάνουμε κάτι κι ο τρόπος που το κάνουμε δείχνει πάντα πολλά περισσότερα για μας από ό,τι για το άλλο πρόσωπο που δέχεται την πράξη και την εκδήλωσή μας. Εδώ, θέμα γίνεται για την πιο κρίσιμη κίνηση που πρέπει να κάνει κάποιος μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν συναισθήματα ο ένας με τον άλλον, την πρώτη κίνηση. Η πρώτη κίνηση, που θα σηματοδοτήσει τη συνέχεια της πορείας των δυο σας. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι αυτός που κάνει την πρώτη κίνηση είναι κι αυτός που νιώθει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αφού έχει το απαραίτητο θάρρος για να προσπαθήσει κάτι που δε γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί, δεν ξέρει a priori πώς θα αντιδράσει το άλλο άτομο κι αν νιώθει όσα κι εκείνος. Είναι όμως πράγματι ένδειξη αυτοπεποίθησης ή είναι το ακριβώς αντίθετο;
Ο άνθρωπος που κάνει πρώτος την κίνηση να φιλήσει κάποιον ή πρώτος την κίνηση να δείξει ότι επιθυμεί να προχωρήσει η κατάσταση, είναι κι αυτός που αγχώνεται περισσότερο για το αν η κίνησή του θα γίνει αποδεκτή, αν ο άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα του θέλει όσο κι εκείνος το εν λόγω φιλί και το έχει στο μυαλό του όσο κοιτάζονται, ή θέλει απλώς να περάσει γρήγορα η ώρα για να φύγει. Κάνει την κίνηση για να λάβει επιβεβαίωση ότι οι προσπάθειες που καταβάλει τόση ώρα στο ραντεβού τους δεν πάνε χαμένες, κάνει την κίνηση για να δει ότι το άλλο άτομο ενδιαφέρεται κι εκείνο και δεν είναι όλα μέσα στο μυαλό του. Αναζητά την επιβεβαίωση γιατί νιώθει ότι αν δεν πάρει το οκ που του λείπει, θα πληγωθεί στο τέλος ανεπανόρθωτα. Νιώθει ότι αν δε λάβει έστω κι ένα μικρό δείγμα ότι το άλλο άτομο ενδιαφέρεται, θα τρελαθεί από την αγωνία του και τον πανικό που αισθάνεται μέσα του.
Μη νομίζεις πως δε φοβάται, λοιπόν, επειδή παίρνει πρωτοβουλία. Τρέμει στην ιδέα ότι όταν πάει να φιλήσει το άλλο άτομο, εκείνο θα τραβηχτεί ή θα γυρίσει από την άλλη. Μεγαλύτερος φόβος της καρδιάς του είναι ότι ο άνθρωπος που επέλεξε, δεν τον έχει επιλέξει. Ένα μεγάλο βήμα μπροστά, που γίνεται για να ξορκίσει το “μα εγώ δε νιώθω το ίδιο”. Ας το παραδεχθούμε: λίγο-πολύ όλοι έχουμε κάνει τέτοιες σκέψεις κατά καιρούς. Και σε στιγμές μεγάλης ανασφάλειας για την αμοιβαιότητα, κάνουμε τις μεγάλες κινήσεις. Εκείνες που έρχονται σαν σίφουνας να σκορπίσουν όλες εκείνες τις σκέψεις που είχαμε να μας τυραννούν για το άτομο που έκανε την καρδιά μας να χτυπά λίγο πιο δυνατά και να χαίρεται με κάθε του βλέμμα.
Δεν είναι δύσκολο πράγμα ο έρωτας. Το πιο απλό πράγμα στον κόσμο είναι, αρκεί να θέλουν κι οι δύο. Αρκεί να είναι κίνηση που δε θα χωρά μέσα της μέτρημα. Που δε θα προλαβαίνει ο άλλος να σκεφτεί ποιος έκανε δεύτερος. Να μη χωρά η ανασφάλεια να τρυπώσει, παρά μόνο αμέτρητα φιλιά.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
