Καμιά φορά ο δάσκαλος μαθαίνει πιο πολλά από τον ίδιο το μαθητή

Καθημερινά μας βασανίζουν πολλά πράγματα, παλεύουμε συνεχώς με διάφορες σκέψεις και καταστάσεις με τις οποίες πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι και να βγούμε αλώβητοι, ή έστω πιο κοντά στη νίκη. Πολλές φορές μας παίρνει από κάτω. Πολλές φορές αδυνατούμε να νιώσουμε την ευγνωμοσύνη που θα άξιζε για όσα ήδη έχουμε και γκρινιάζουμε για όλα όσα θα θέλαμε μα δεν μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή.

Στις δύσκολες αυτές στιγμές που ψάχνουμε διακαώς μια ακτίνα φωτός, ένα σημάδι πως όντως θα πάνε όλα καλά, συχνά κάποιοι πολύ τυχεροί άνθρωποι βρίσκουμε την ακτίνα αυτή στα πρόσωπα των παιδιών‧ των μαθητών μας. Μικρής ή μεγάλης ηλικίας έχουν το χάρισμα να κάνουν πάντα τον καθηγητή τους να χαμογελάσει και να σκεφτεί τη ζωή κάπως διαφορετικά.

Όλα είναι πιο απλά στα μάτια τους, πιο εύκολα και πιο χαρούμενα, ίσως και πιο ουσιαστικά στη βάση τους. Δεν πειράζει αν κάτι πάει στραβά γιατί ξέρουν πως κάποια στιγμή θα διορθωθεί. Δεν τα ενοχλεί αν τώρα κλαίνε ή δυσκολεύονται να φέρουν κάτι εις πέρας γιατί μέσα τους ξέρουν πως σε λίγο διάστημα θα το έχουν καταφέρει αρκεί να μην το βάλουν κάτω. Δεν είναι ο χρόνος εχθρός μα φίλος του κι ανυπομονούν για κάθε μετά.

Έχουν μια απλότητα στο να δέχονται τις πληροφορίες και τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας που τις περισσότερες φορές όλοι εμείς οι ενήλικοι αγνοούμε γιατί θεωρούμε ευθύνη μας την περιπλοκότητα της σκέψης. Μπορεί να διδάσκουμε τους μαθητές μας χιλιάδες νέα πράγματα και να τους χαρίζουμε όλες αυτές τις γνώσεις που θεωρούνται απαραίτητες  για να τα καταφέρουν στη ζωή αλλά αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε ότι το μεγαλύτερο μάθημα το παίρνουμε από εκείνα τα ίδια τα παιδιά.

Μεγαλώνοντας αποκτήσαμε την τάση να πιστεύουμε πως έχουμε ανάγκη χιλιάδες πράγματα για να μπορέσουμε έστω να σκεφτούμε τους εαυτούς μας ως ευτυχισμένους. Χαθήκαμε μέσα στην καθημερινότητά μας που απαιτεί να είμαστε μονίμως απασχολημένοι και συνεχώς σε δύσκολη θέση. Ξεχάσαμε ότι κι εμείς ως παιδιά βρίσκαμε την ευτυχία στα πιο μικρά πράγματα, σ’ έναν χάρακα που λυγίζει, σ’ ένα μάθημα που βγήκε εκτός ύλης, στο κενό της τρίτης ώρας, σε κάτι καινούργιο που ανακαλύψαμε και ξετρελαθήκαμε, σε μια σοκολάτα ή μια νέα γεύση παγωτό.

Κάνουμε σύνθετες σκέψεις γιατί συνηθίσαμε να βρίσκουμε περισσότερα προβλήματα από λύσεις. Είναι πιο εύκολο να παραπονιόμαστε για το πρόβλημα που έχουμε παρά να χαρούμε τις ευλογίες της ζωής μας. Μια λέξη τους, όμως, ένα χαμόγελό τους και κυρίως εκείνος ο ενθουσιασμός στα μάτια τους, εκείνη η λάμψη που όμοιά τους δεν υπάρχει, όταν ανακαλύπτουν κάτι νέο και θέλουν να το μοιραστούν μαζί μας είναι μόνο λίγα από αυτά που μας χαρίζουν οι μαθητές μας και μάς φτιάχνουν τη μέρα, ενώ διαλύουν ταυτόχρονα και κάθε ρανίδα της αυταρέσκειας κι εγωπάθειάς μας. Μπορεί φαινομενικά να είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να τους διδάξουμε αλλά στην πραγματικότητα αυτά μας δίνουν το μεγαλύτερο μάθημα από όλα.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η ευθύνη να συνδιαμορφώσεις ανθρώπινες συνειδήσεις και να μπορέσεις να μεταλαμπαδεύσεις όλα εκείνα που θα κάνουν τη μετέπειτα ζωή ενός ανθρώπου θεωρητικά πιο εύκολη και με περισσότερες προοπτικές αλλά σίγουρα αξίζει, κάθε άγχος, κάθε ξενύχτι, κάθε στυλό που τελειώνει και κάθε βιβλίο που οριακά μαθαίνεις απ’ έξω τόσες φορές που το περνάς.

Μέσα από τα μάτια τους, όμως, παρά την κούραση ή και τα λάθη πολλές φορές, μπορείς να δεις το πραγματικό νόημα της ύπαρξης της σχέσης μαθητή και δασκάλου καθώς από ένα σημείο και μετά δε διακρίνεις ποιος είναι ποιος, αφού ο ένας μαθαίνει διαρκώς από τον άλλο. Κι όποιοι δάσκαλοι αποστασιοποιήθηκαν από τα παιδιά έστω και λίγο, ίσως έκαναν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής τους, γιατί έχασαν την ευκαιρία και το προνόμιο να υπάρξουν κι αυτοί ως μαθητές ξανά από την αρχή, πράγμα ειλικρινά και πέρα ως πέρα σπουδαίο για να χαραμίσεις έστω και λίγο.

Αφιερωμένο στους μαθητές μου που κάνουν την κάθε μέρα φωτεινή.