Κάποια πάθη όταν υπάρχουν μας σώζουν από μεγαλύτερα

Συνεχώς ακούμε- ή και λέμε σε κάποιον άλλον- τι δεν πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να σταματήσουμε, πώς πρέπει να ζήσουμε για να ζήσουμε σωστά, πώς πρέπει να είμαστε και πώς δεν πρέπει. Θα ακούσεις πολλές φορές τη φράση «κόψε αυτό, δε σου κάνει καλό. Τι θέλεις και το συνεχίζεις το παλιόπραμα; Θα σε σκοτώσει αυτό μια μέρα».

Πολλές από αυτές τις φράσεις, σε ανύποπτο χρόνο, θα τις πεις και εσύ, λίγες από αυτές θα τις τοποθετήσεις σε τέτοιο σημείο μέσα στο μυαλό σου που θα παίζουν σε replay με κάθε λάθος σου επιλογή, ακόμη λιγότερες θα τις επεξεργαστείς και θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο κακό να έχεις τα μικρά σου πάθη, τις μικρές σου εξαρτήσεις- αν αυτό σε γλιτώνει από την τρέλα του άγχους. Εννοείται πως δεν αναφερόμαστε σε κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο αλλά σε μικρές αδυναμίες που σου είναι απαραίτητες για να μπορέσεις να διαχειριστείς τόσο το καθημερινό όσο και το υπαρξιακό σου άγχος.

Κάποιες φορές αυτό που νιώθουμε μας καταβάλει και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο, δεν μπορούμε να βρούμε παρηγοριά και γαλήνη όπου και να την ψάξουμε. Θαυμάζουμε αυτούς που μπορούν να τα καταφέρουν όλα χωρίς να εξαρτώνται από τίποτα και από κανέναν, αυτούς που -ούτε λίγο ούτε πολύ- γεύονται την πραγματική αίσθηση της ελευθερίας.

Εμείς το χρειαζόμαστε αυτό το «κάτι» για να αντέξουμε, μας είναι αναγκαίο. Δε γεννηθήκαμε όλοι ζεν και βούδες, δεν αντιδρούμε σε όλα λέγοντας «Όλα καλά θα πάνε, δεν πειράζει. Προχωράμε!». Δεν είναι κακό να δεχθείς ότι σ’ αρέσει να κάνεις κάτι που, ενδεχομένως, έχει γίνει πάθος, αδυναμία ή εξάρτηση. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα χωρίς βοήθεια κι αυτό είναι εντάξει.

Προσπάθησε να μην είσαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου, να μη βάζεις τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας που να σου προκαλείς επιπλέον άγχος. Προσπαθούμε τόσο σκληρά να μην έχουμε άτρωτα σημεία, να μην έχουμε κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αδυναμία που γινόμαστε πραγματικά αδύναμοι. Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να έχει κάποιες αδυναμίες, αρκεί να ορίζεις εσύ αυτές και όχι το αντίστροφο. Αν το να πίνεις ένα ποτάκι το βράδυ, εσένα σε βοηθά να μην πνιγείς στις σκέψεις και τον πανικό σου, είναι εντάξει. Αν θέλεις πριν τις σοβαρές σου αποφάσεις, να τρως μόνο delivery και γλυκά, είναι εντάξει. Αν πίνεις ντουζίνες αναψυκτικά όταν αναρωτιέσαι αν όλα πάνε καλά στη ζωή σου και έχεις κάνει τις σωστές επιλογές, είναι εντάξει.

Ό,τι και αν κάνεις, όποια και αν είναι η αδυναμία σου, είναι δεκτή και σεβαστή εφόσον εσένα σε βοηθά και σε αποτρέπει από το να βουλιάξεις στην άβυσσο εκείνων που δεν μπορείς να διαχειριστείς λόγω του πανικού σου. Το άγχος μας δεν είναι ένας εύκολος αντίπαλος, ούτε είναι κάτι που με τα χρόνια μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του και πορευόμαστε αλώβητοι. Το άγχος μας είναι υπαρκτό και απαιτεί κάθε φορά την προσοχή μας, απαιτεί να σταθούμε μπροστά του και να του πούμε ότι δε φοβόμαστε πια. Χρειαζόμαστε ο καθένας τα δικά του όπλα για να το καταφέρει και αν αυτά είναι ένα μικρό μας πάθος, μια μικρή μας αδυναμία που λειτουργεί ως σωσίβιο τις δύσκολες ώρες, είναι σεβαστό και ίσως αξιέπαινο- αξιέπαινο επειδή βρίσκεις το δεκανίκι σου σε άλλα πράγματα και όχι σε ανθρώπους.

Μην είσαι σκληρός με τον εαυτό σου. Μην προσπαθείς να του κόψεις όλα όσα απολαμβάνει και του χαρίζουν ηρεμία στο όνομα μιας δήθεν τελειότητας. Το τέλειο το φτιάχνουμε εμείς για μας‧ και αν τελικά δεν είναι τόσο τέλειο, τι πειράζει;