Στη ζωή μας μάθαμε να λειτουργούμε με νόρμες, να μας ορίζουν από μικρή ηλικία ποιο είναι τη σωστό και ποιο το λάθος, τι θα πρέπει να κάνουμε και τι απαγορεύεται δια ροπάλου. Συνηθίσαμε να υπακούμε σε κανόνες που φτιάχτηκαν -από ποιον τώρα είναι άλλο ζήτημα- για να μπορούμε να επιβιώσουμε με ευκολία -την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη- και να κυλήσει κάπως πιο χαλαρά το ζόρικο κομμάτι του να ζει κανείς. Τα αμήχανα, τα υποχρεωτικά, τα δύσκολα, τα μελαγχολικά, τα βαρετά, τα κοινώς κακά, τα βαθιά προσωπικά.
Σίγουρα έχεις ακούσει πολλές «συμβουλές» για το πώς θα πρέπει να φερθείς σε μια σχέση. Είναι, θα λέγαμε, οι συμβουλές που αρέσκονται συνήθως να δίνουν οι μεγαλύτεροι που δίνουν την εντύπωση της εμπειρίας, τονίζοντας πόσο καλύτερες και πιο όμορφες ήταν οι ερωτικές ιστορίες στην εποχή τους που ο κόσμος δε βιάζονταν- το ότι όλοι ανήλικοι παντρευόντουσαν και μέχρι τα 30 είχαν 4 παιδιά, δεν το σχολιάζουν.
«Να μην επιδιώξεις πολύ νωρίς να έρθεις σε επαφή με τον άνθρωπό σου, θα σε παρεξηγήσει.» Και κάπου σε αυτή τη συμβουλή υπάρχει όλη η λάθος θεώρηση του σύμπαντος για τον έρωτα. Τι είναι ο άνθρωπός σου για να σε παρεξηγήσει; Η θεία από το χωριό που θέλει και νομίζει ότι μπορεί να κρίνει τα πάντα σαν αλάνθαστη; Όχι, βέβαια! Ο άνθρωπος απέναντί σου, για τον οποίο νιώθεις αυτή την έλξη, αυτό το συναίσθημα που δεν μπορείς να περιγράψεις γιατί αν το καλουπώσεις σε λέξεις θα χαθεί το νόημά του, δε θα σε παρεξηγήσει αν ζήσεις -και ζητήσεις- αυτό που νιώθεις. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το νόημα του έρωτα; Να τον ζεις;
Η επαφή με έναν άνθρωπο που τον θέλεις και σε θέλει δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να νιώθεις ενοχές ούτε να σκέφτεσαι πότε πρέπει να γίνει για να είσαι εντός μη παρεξηγήσιμων ορίων. «Πρέπει» να γίνει όταν οι δυο σας νιώσετε ότι είναι η στιγμή. Το να περιμένετε ενώ θέλετε με μοναδική σας επιδίωξη να δώσετε μια παραπάνω σοβαρότητα στη σχέση σας ή να σας δοθεί ένα σημάδι ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή -μιλώντας με την κοινωνική και μικροαστική εκδοχή της καταλληλότητας-, θα σας ξοδέψει πολύτιμο χρόνο από το «μαζί» σας χωρίς λόγο.
Οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις μελλοντικές γενιές να σταματήσουμε να το θεωρούμε ένα θέμα ταμπού και να μάθουμε να μιλάμε γι’ αυτό ανοιχτά αλλά και να το ζούμε όταν το νιώθουμε με ανθρώπους που το νιώθουν κι αυτοί για μας. Είναι ανόητο να πιέζεσαι να μην κάνεις αυτό που σου βγαίνει φυσικά επειδή πενήντα χρόνια πριν οι άνθρωποι βρίσκονταν μετά τον γάμο. Κι ενώ αυτό, πλέον, ξέρουμε ότι δε στέκει και πολύ ως φιλοσοφία, συνεχίζουμε και κουβαλάμε το στερεότυπό της μασκαρεμένο με τη μορφή του «περίμενε λίγο ακόμη». Γιατί θα νιώσει περισσότερα. Γιατί δε θα σε περάσει για εύκολο άτομο. Για να καψουρευτεί και λίγο.
Δεν υπάρχει σωστό λάθος ούτε χρωστάς σε κανέναν να περιμένεις για ένα κρεβάτι που το μόνο σίγουρο είναι στο τέλος θα συμβεί- αν υπάρχει κοιή θέληση. Ενίοτε αυτή η προσμονή κι η υπομονή που δείχνει κάποιος για να πέσει στο κρεβάτι με τον έρωτά του κάνει την επαφή ακόμη καλύτερη. Να θυμάσαι όμως, ότι αν δεν έβλεπε τη σχέση σας ως κάτι ουσιαστικό που το θέλει στη ζωή του, δε θα αλλάξει αυτό με το να φοράτε ζώνη αγνότητας κι αλλάξει γι’ αυτό και μόνο, τότε σίγουρα δεν είναι ο σωστός λόγος.
Η λογική σου- η λογική που για χρόνια χτίζαμε μέσα σε κοινωνίες που μας χάριζαν απλόχερα τα στερεότυπα και τα κατάλοιπα μιας εποχής που ο έρωτας ήταν συχνά βρώμικος αν δεν ήταν κανονισμένος- μπορεί να σου λέει «όχι ακόμη. Περίμενε!» αλλά η καρδούλα σου, το σώμα σου, κάθε στοιχείο σου να αναζητά αυτή τη σύνδεση γιατί του φαίνεται -κι είναι- φυσική απόρροια μιας σχέσης. Δεν μπορώ να σου πω τι από τα δυο πρέπει να διαλέξεις, όμως ας παραδεχτούμε πως ούτε η Πηνελόπη περίμενε στην πραγματικότητα τον Οδυσσέα τόσο καιρό, ούτε τα νιάτα μας μένουν για χρόνια κι ούτε ο έρωτας μπαίνει σε αίθουσα αναμονής για να εξυπηρετήσει τα «πρέπει» της θείας Κούλας. Και στην τελική, αφού στο τέλος θα γίνει επειδή το θέλετε, τι σήμερα; Τι αύριο; Τι τώρα;
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
