Κάτι «χωρίζουμε» που μόνο τα υποθέτεις

Κλάματα, φωνές και παρακάλια. Καμία αξιοπρέπεια στον χωρισμό. Ακούω κάτι χαζά μερικές φορές «Χωρίσαμε μα μείναμε φίλοι, χωρίσαμε ήρεμα και πολιτισμένα». Τι πολιτισμένα, βρε παιδιά; Πού κολλάει ο χωρισμός με τον πολιτισμό; Σαν να βάζεις τυροκαυτερή και τζατζίκι στο ίδιο σάντουιτς.

Βάλε ένα ποτήρι ή μπουκάλι κρασί -ουίσκι κολλάει τώρα αλλά με αυτό δε θα μπορούμε να συνεννοηθούμε στο τέλος- και κάθισε να μιλήσουμε για σπασμένες καρδιές και πολιτισμένες σιωπές. Η καρδιά μας, ξέρεις, δε σπάει μόνο όταν βλέπουμε τον άλλον να φεύγει ολοκληρωτικά από τη ζωή μας. Η καρδιά μας μπορεί να σπάσει και όταν κάποιος μένει στη ζωή μας χωρίς πραγματικά να το θέλει, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να μείνει. Σπάει κι όταν μένουμε εμείς ενώ όλα μέσα μας ουρλιάζουν το πόσο λάθος είναι. Γενικώς πολύ αχρείαστη η καρδιά, παρά είναι ευαίσθητη. Καλύτερα να είχαμε ένα τάπερ στη θέση της, που δεν αλλοιώνεται ούτε με έκρηξη.

Στο θέμα μας και δυο ποτήρια μετά, μπορείς πιο εύκολα να δεχθείς τη φυγή κάποιου, αλλά δύσκολα χωνεύεται κάποιος που δε θέλει να μείνει αλλά δε θέλει και να φύγει επειδή δεν έχει κάπου αλλού να πάει. Στον λαιμό κάθεται αυτή η κατάσταση και αμετακίνητη είναι η άτιμη. Όταν κάποιος θέλει να φύγει και το λέει, ο χωρισμός είναι τουλάχιστον ξεκάθαρος. Όταν μένει στο ενδιάμεσο, δε σου δίνει το κίνητρο, το άλλοθι μάλλον, να τον βγάλεις μαλάκα να τελειώνουμε, δε σε αφήνει να το παίξεις θύμα με την ησυχία σου.

Το βλέπεις, το νιώθεις ότι το άτομο απέναντι σου δε θέλει να μείνει μαζί σου, δεν έχει ανάγκη να σε ακούει, να σου μιλήσει, να μοιραστεί τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του μαζί σου αλλά κάθε φορά που ανοίγεις τη συζήτηση για τη φυγή του, την κλείνετε επιβεβαιώνοντας την απόλυτη ευτυχία που θα θέλατε τόσο να έχετε αλλά δε ζείτε πραγματικά. Και μένεις εσύ στρογγυλοκαθούμενος στην παθητικότητά σου και λες πως όλα θα πάνε καλά, χωρίς να το πιστεύεις στο ελάχιστο.

Θέλει πολύ θάρρος για να φύγει κάποιος από κάτι που του παρέχει την ασφάλεια που ζητάμε όλη μας τη ζωή, οπότε προτιμάς να εθελοτυφλείς κι ο πάλαι ποτέ άνθρωπός σου το ίδιο. Για μια ασφάλεια, όλα.

Η φωνή δε βγαίνει όταν χωρίζεις, το μυαλό υποχωρεί και δε σκέφτεσαι. Ενώ πάλι στον χωρισμό τον ντεμί δεν το βουλώνει και καθόλου. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν, αυτό είναι το θέμα. Κανείς δεν ανάγκασε τον έρωτά μας, μόνοι μας αφήσαμε τους εαυτού μας έρμαια των συναισθημάτων και των καταστάσεων. Και θα κολλήσουν τα σπασμένα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο αλλά η ρωγμή τους θα μείνει ως υπενθύμιση για τις φορές που την πατήσαμε.

Κι ας φαίνεται στο βλέμμα αυτού που θέλει να φύγει κι ας τον κοιτάς και βλέπεις το κενό, τον κοιτάς και δε λάμπουν τα μάτια του από έρωτα, αν δε στο πει μπορείς να ονειρεύεσαι λιβάδια. Άσε τα «δεν απαντάει στα μηνύματα, δε μου λέει να βγούμε» μια χαρά σε βόλεψε η ιδέα της σχέσης στο κεφάλι σου, χίλιες φορές καλύτερη από το να προχωρήσεις, πού καιρός για καινούριες αρχές;

Τα ντεμί είναι δοσολογίες για γλυκά -λίγο ξινό, λίγο γλυκό- δεν είναι για τον έρωτα. Καλύτερα χώρισε, θα περάσει κι ας φαίνεται αδύνατον, το ξέρεις και εσύ. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου μ’ έναν χωρισμό, ήρθε το τέλος μιας ιστορίας που είχε τελειώσει πολύ προτού ξεστομίσουμε το περιβόητο «χωρίζουμε». Κάνε στον εαυτό σου τη χάρη και άσ’ το να φύγει. Έχει τελειώσει από καιρό, ήρθε η ώρα να το πεις δυνατά. Release the Kraken.