Κρύβει μια παγίδα το «ψάχνω τον μεγάλο έρωτα»

Αν ένα πράγμα αναζητούν οι άνθρωποι στη ζωή τους κι έπρεπε να πούμε ότι αυτό είναι κοινό για όλους, τότε πιθανότατα θα μιλούσαμε για τον έρωτα. Ποιος δε λαχταρά να ζήσει έναν τόσο παθιασμένο και τρελό που μέχρι κι οι ήρωες ρομαντικών κομεντί θα ζήλευαν; Κι αν σου πει κανείς «όχι» τότε συχνά το αρνείται επειδή τρομάζει στην ιδέα της έντασής του, ή πληγώθηκε τόσο πολύ που εξοστράκισε τον έρωτα από τη ζωή του μια για πάντα.

Όλοι τον ψάχνουμε και κανείς δεν τον βρίσκει, λέμε, σαν τον κρυμμένο θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου. Ένα ατέρμονο κρυφτό τείνει να παίζει στις ζωές μας, λέμε ξανά, όταν εμείς τον αναζητούμε με πείσμα. Θα μου πεις, κάποιοι τον έχουν βρει αλλά αν επιμείνουμε κι αναρωτηθούμε και πάλι για τον τρόπο με τον οποίον μπόρεσαν και τον εντόπισαν, η απάντηση ξαφνικά μοιάζει θολή. Αν μιλήσουμε δε για όσους όχι μόνο τον βρήκαν αλλά τον έκαναν και να μείνει στη ζωή τους, τότε νιώθουμε λίγο σαν να λέμε πως έψαχναν την Ατλαντίδα κι όχι μόνο τη βρήκαν αλλά ήταν εν ζωή κι οι κάτοικοι.

Πολλά είναι τα γνωμικά που επισημαίνουν ότι όταν κυνηγάς τον έρωτα, αυτός σε αποφεύγει, τρέχει όσο το δυνατόν πιο μακριά. Πολλοί όμως είναι κι όσοι υποστηρίζουν ότι αν δεν κουνήσεις κι εσύ λίγο το δαχτυλάκι σου, δε θα έρθει αυτός να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου πει «καλησπέρα, δε με ξέρεις, συναίσθημα με λένε, έλα να μείνουμε για πάντα μαζί!».

Σκέψου όμως, πόση απελπισία μας χαρίζει απλόχερα το γεγονός ότι «μπορούμε πάντοτε να τον ψάχνουμε αλλά ποτέ να τον εντοπίζουμε»;. Ο έρωτας μάς αποφεύγει όταν ευελπιστούμε να τον βρίσκουμε σε ανθρώπους που δε βρίσκουν κάτι αντίστοιχο στο πρόσωπό μας. Κάτι σαν να ευελπιστούμε να βρούμε τα κλειδιά του αμαξιού μας στο ψυγείο και να απορούμε μόνιμα γιατί εκεί βρίσκουμε τελικά μόνο γιαούρτια και ζαρζαβατικά. Μάς αποφεύγει γιατί όταν θέλεις απεγνωσμένα να ζήσεις κάτι, εκπέμπεις αυτό ακριβώς∙ απόγνωση. Και η απόγνωση δεν είναι ο ορισμός της θελκτικότητας, αντιθέτως είναι καμπανάκι που λέει ότι πιθανότατα πρόκειται για άνθρωπο που θα ενδώσει- ή θα προσπαθήσει να ενδώσει- σε οποιαδήποτε ανοιχτή επιλογή· κι αυτό κλέβει από την πρόκληση της διεκδίκησης.

Ψάχνοντας διαρκώς και διακαώς τον έρωτα στη ζωή μας, τον χάνουμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια ένταση. Είναι επίφοβο για τον οποιονδήποτε να αφεθεί αν νιώσει πως η σχέση ίσως να εξελιχθεί σε εξάρτηση. Το vibe εκείνου που επιζητεί τον «μεγάλο κι απόλυτο έρωτα» μπορεί να εξελιχθεί σε θηλιά στον λαιμό του άλλου, λόγω προσδοκιών ανεβασμένων σε ένα ασανσέρ που μοιάζει να πηγαίνει μόνο προς τα πάνω. Δε θα μπορέσει κανένας από τους δύο να είναι βέβαιος πως ο απέναντί του είναι αυτό που ψάχνει ή αυτό που θέλει, γιατί πολύ απλά δε θα δωθεί ποτέ ο απαραίτητος χώρος και χρόνος για τις συνειδητοποιήσεις.

Υπάρχει η περίπτωση να καταπνίξουμε άθελά μας στοιχεία του χαρακτήρα μας με μοναδικό σκοπό να δείξουμε ότι είμαστε ικανοί να ερωτευτούμε και να μας ερωτευτούν. Σαν να είναι αυτοσκοπός ο τίτλος. Να λέμε ότι μπορούμε να νιώσουμε αυτήν την ένταση κι αυτό το συναίσθημα στη ζωή μας. Φυσικά όμως κι αυτό δε θα πετύχει, γιατί ο έρωτας δεν έχει να κάνει με τον τίτλο αλλά με τον άνθρωπο κι αν εμείς ψάχνουμε όσους μας προσφέρουν το πρώτο, τότε πάντα κάτι θα στραβώνει.

Δεν αρκεί να προσποιηθείς ότι ταιριάζεις στον έρωτα που σου προσφέρθηκε εύκολα μόνο και μόνο για να τον ζήσεις. Χρειάζεται κι ο άνθρωπος απέναντί σου να σου ξυπνάει την επιθυμία. Ο έρωτας δεν είναι υπόθεση μόνο του ενός. Αν ήταν έτσι όλοι όσοι τον έψαχναν θα τον ζούσαν. Μην απελπίζεσαι- μη φαρμακώνεις την καρδιά σου που λέει κι η γιαγιά μου- αν αυτό που κυνηγάς τώρα, δε συμβαίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Θα γίνει μόλις έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ως τότε, σκέψου πώς ακριβώς θέλεις να είναι το πλοίο κι όταν καταφθάσει και μη ρίξεις τον εαυτό σου σε λάθος θάλασσες.