Η αγάπη συγχωρεί και της συγχωρούν, αν όχι τα πάντα, σχεδόν τα πάντα.Έτσι μόνο μπορεί να υπάρξει έχοντας καλοσύνη μέσα της και κατανόηση. Έχει κι ανεκτικότητα, όμως, η αγάπη. Ενδέχεται, μάλιστα, κάποιες φορές να ανέχεται και περισσότερα απ’ όσα θα έπρεπε.
Λαμβάνοντας αγάπη μάς δίνεται η ευκαιρία να δούμε κι εμείς πιο ελεύθερα και ν’ αντιδρούμε μη σκεπτόμενοι τις συνέπειες των πράξεών μας, θεωρώντας δεδομένη τη συγχώρεση.
«Ξεσπάμε σ’ αυτούς που αγαπάμε περισσότερο» λέει ο πολύς ο κόσμος, ξεχνάει να πει όμως ότι ξεσπάμε σ’ αυτούς γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι δε θα μας παρεξηγήσουν, δε θα θυμώσουν σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξαφανιστούν από τη ζωή μας. Δε θα ξεσπάσεις τις φωνές και τα νεύρα σου σ’ έναν συνάδελφο από τη δουλειά ούτε σ’ένα φίλο που δε βλέπεις κάθε μέρα, θα τα εκφράσεις όλα αυτά όμως ελεύθερα στους γονείς σου.
Πόσες φορές έχεις θυμώσει στους γονείς σου και πάνω στα νεύρα σου έχεις πει πράγματα που δεν εννοούσες απλώς και μόνο επειδή είχες την άνεση και τη σιγουριά ότι μετά από λίγο θα σε συγχωρέσουν και θα κάνουν ότι δε συνέβη ποτέ; Με το χέρι στην καρδιά, αμέτρητες! Έτσι δεν έκανες πάντα όμως; Έτσι δεν κάνουν όλοι; Ξεσπάς εκεί που σε παίρνει θεωρώντας την αγάπη και την κατανόησή τους δεδομένη.
Πολλά ήταν τα βράδια και οι στιγμές μέσα στην μέρα που έπιασες τον εαυτό σου να κλαίει και να οδύρεται επειδή κάποιος δε σου φέρθηκε όπως άξιζες, επειδή κάποιος πλήγωσε την καρδούλα σου ή είπε πράγματα που δε σ’ άρεσαν. Υποστήριζες με πάθος ότι εσύ έκανες ό, τι καλύτερο μπορούσες, δεν είχες τίποτα άλλο να δώσεις, να προσπαθήσεις για τον υποτιθέμενο έρωτά σου. Τόσες θυσίες, λες, για χάρη του κι αυτός ούτε ένα ευχαριστώ!
Αργά ή γρήγορα, κάπως έτσι έφτασες στο κλισέ ότι οι άνθρωποι είναι αχάριστοι όταν τους δίνουμε αυτό που θέλουν ή και ακόμα παραπάνω από όσα αξίζουν. Κάπως έτσι, αποφάσισες την επόμενη φορά να πετρώσεις λίγο την καρδούλα σου και να μην ανεχτείς τόσα, να μη συγχωρέσεις τόσο απλά. Δεν αναλογίστηκες ποτέ, όμως, ότι όσο εσύ κάθεσαι και κλαίγεσαι για τον έρωτα που δεν κατέληξε όπως ήθελες και ξεσπάς στους γονείς και την οικογένειά σου πληγώνεις τις δικές τους καρδιές και καταρρακώνεις τα δικά τους συναισθήματα.
Έχεις ξεχάσει ότι έχεις γνωρίσει ήδη δυο ανθρώπους που σου έμαθαν ότι η αγάπη δεν έχει όρια και μπορεί να συγχωρέσει τα πάντα. Αυτοί οι άνθρωποι ακούν στα προσωνυμία «μαμά, μπαμπάς» και μεγαλύτερη από τη δική τους αγάπη δε θα γνωρίσεις. Αυτοί ήταν που θυσίασαν τα πάντα για χάρη σου χωρίς να ζητήσουν ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα παρά μόνο την ευτυχία στο πρόσωπό σου, δε σου είπαν ποτέ ότι έκαναν ό, τι καλύτερο μπορούσαν για σένα γιατί θεωρούσαν ότι πάντα μπορούσαν να σου προσφέρουν κάτι παραπάνω.
Τα νεύρα και τον θυμό σου που ξεσπούσες πάνω τους, την αχαριστία ή την αδιαφορία που κάποιες φορές τους χάριζες, δε τα θεωρούσαν ως δικό σου σφάλμα αλλά ως αποτυχία των δικών τους προσπαθειών να σου χαρίσουν τη ζωή που ονειρευόσουν! Την επόμενη φορά που θα υποστηρίξεις ότι είναι υποχρέωσή τους να σε συγχωρούν, θυμήσου ότι είναι και δική σου να δείχνεις πότε-πότε την αγάπη που νιώθεις! Κλαιγόμαστε μόνο για την καρδιά μας που πληγώνουν και αδιαφορούμε για τις καρδιές που πληγώνουμε. Και ξέρεις κάτι, όσο κι αν ξεσπάμε, όσο κι αν θυμώνουμε, αυτοί πάλι δίπλα μας θα είναι για να τ’ αντέξουν. Μα είναι στ’ αλήθεια το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς; Σκέψου το.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
