Μένουμε άμαθοι στον έρωτα

Κάθε φορά σαν πρώτη φορά. Ήρθε πάλι το φτερωτό αγγελάκι στη ζωή μας, κι εμείς δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε, λες και δεν έχουμε ξαναφάει τα μούτρα μας στον έρωτα παλαιότερα, τώρα θα το ζήσουμε για πρώτη φορά! Τι να λέμε; Κάθε νέος άνθρωπος που κάνει την καρδιά μας να φτερουγίζει από χαρά είναι σαν να μας ρίχνει πιο βαθιά στα άδυτα του κεφαλαίου «έρωτας» και είμαστε και πάλι αμαθείς. Όσα και να μάθεις, ποτέ δεν είναι αρκετά γιατί ο έρωτας αλλάζει χίλια πρόσωπα. Βρίσκει τη μορφή του στα χαρακτηριστικά του ατόμου που κυριαρχεί εκείνη τη στιγμή, γίνεται ένα με την ψυχή του και κάθε φορά μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό και μοναδικό.

Αλλάζει πρόσωπα, χαρακτηριστικά, άλλες φορές ερωτευόμαστε το χαμόγελο, άλλες τα μάτια, άλλες την ψυχή -σε τραβάει το «έξω» αλλά σε κρατάει το «μέσα». Δε μας βγάζουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο ούτε και αντιδρούμε με όλους το ίδιο. Αλλάζουμε και εμείς μορφές παρέα με την έκρηξη του έρωτα μέσα μας.

Γνωρίζουμε κάποιο ενδιαφέρον άτομο που μας ελκύει, ελκύουμε και εμείς αυτόν, ξεκινάμε να μιλάμε και κάπου εκεί αρχίζουν και τα πρώτα «τώρα τι κάνω;». Σκεφτόμαστε επί ώρες τι θα πούμε, πώς θα το πούμε, τι θα εννοήσουμε λέγοντας αυτό και τι λέγοντας κάτι άλλο. Αν μας προτείνει να βγούμε; Αχ! Άλλο μαρτύριο κι αυτό! Τι θα βάλουμε; Πώς θα πάμε; Τι θα λέμε; Πώς θα τον εντυπωσιάσουμε κι ένα κάρο τέτοια ερωτήματα που τρέχουν στο μυαλό μας.

Μα για σταθείτε λίγο. Έχουμε ξαναβγεί ραντεβού με άλλους, έχουμε κάνει σχέσεις, έχουμε γνωρίσει και ανθρώπους που τελικά δεν ταιριάξαμε, τι μας κάνει τόση εντύπωση τώρα και μας προκαλεί πανικό; Ναι, τώρα που το σκεφτόμαστε, κάθε φορά τις ίδιες αντιδράσεις είχαμε. Τον ίδιο πανικό νιώθαμε. Μαθαίνουμε και λέμε «την επόμενη φορά δε θα κάνω έτσι, τώρα ξέρω», κι όταν έρθει η επόμενη φορά είμαστε πάλι στο μηδέν.

Μόλις τσιμπηθούμε από το βέλος του έρωτα και ξεκινήσουμε περήφανοι να δηλώνουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι, μας έρχεται σαν δωράκι και ένα κουτί με ανασφάλεια, άγχος και πάθος. Ανασφάλεια και άγχος για τον πιθανό αποχωρισμό από τον σύντροφό μας –χωρίς να λέμε ότι ξεκινάμε μια σχέση με αυτή την προοπτική– και φυσικά πάθος γιατί τον ποθούμε ασύστολα, πώς να το κάνουμε!

Δεν είναι σε καμία περίπτωση παραλογισμός ή θέμα εμπειριών το άγχος που ενδέχεται να νιώθουμε σε κάθε συνάντησή μας με τον σύντροφό μας ή με τον άνθρωπο που ενδέχεται να μην είμαστε ζευγάρι αλλά να έχουμε αισθήματα γι’ αυτόν. Εδώ δεν εννοούμε μόνο το ραντεβού που θα βγούμε για καφέ, ποτό, φαγητό ή ταινία αλλά συναντήσεις μας με την ευρύτερη έννοια. Είμαστε άμαθοι στον έρωτα γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι καινούργιο να μας διδάξει. Τα συναισθήματά μας για ένα νέο άτομο που έρχεται στη ζωή μας οφείλουν να είναι πρωτόγνωρα γιατί δε μοιάζει με όσους είχαν έρθει παλαιότερα ούτε εμείς μοιάζουμε με τους ανθρώπους που ήμασταν τότε.

Κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά γιατί ενθουσιαζόμαστε σαν παιδιά και φοβόμαστε σαν να έχουμε δει το πιο τρομακτικό θρίλερ του αιώνα. Δειλιάζουμε στην αρχή να πούμε όσα νιώθουμε, κολλάμε να δείξουμε πόσο πολύ θέλουμε να είμαστε με αυτόν τον άνθρωπο γιατί φοβόμαστε μην τον τρομάξουμε, τρέμουμε στην ιδέα ότι ίσως κάποια στιγμή φύγει από τη ζωή μας γιατί πιστεύουμε ότι θα μας αφήσει μισούς, ότι δε θα υπάρχει ευτυχία μακριά του αφού και εμείς δε θυμόμαστε πώς ακριβώς ζούσαμε μέχρι να τον γνωρίσουμε.

Τέτοια κάνει ο έρωτας, παιδιά, στη ζωή μας και ενώ λέμε ότι τον μάθαμε, έρχεται η επόμενη πρώτη φορά να μας αποδείξει ότι τίποτα δεν ξέρουμε τελικά. Το είπε και ο Τσιμιτσέλης εκεί που έτρεχε στα χωράφια κυνηγώντας τον έρωτα «Αγάπη είναι ο κόμπος που νιώθω στο στομάχι κάθε φορά που σε βλέπω σαν να είναι η πρώτη φορά». Δεν τα λέμε τυχαία!