Ο χρόνος γλυκαίνει τα περασμένα

Λένε ότι οι στιγμές περνάνε πιο γρήγορα από τα χρόνια και μέχρι ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου έχεις χάσει πολλά δευτερόλεπτα από τη ζωή σου, πολλές στιγμές όλο δικές σου που αργότερα θα σου λείψουν. Τι είναι η ζωή μας; Ένα σύνολο από στιγμές, ευτυχίας ή λύπης, ανάμεικτες! Παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έτσι δε χωρίζεις από μικρό παιδί τον χρόνο; Από το σχολείο ακόμα, μάθαινες τα πάντα για τους χρόνους· πώς να τους σχηματίσεις, τι δηλώνουν, πού χρησιμοποιούνται κτλ. Σου έμαθαν πώς να μετράς τον καιρό που περνάει. Μετριέται, όμως, πράγματι;

Στιγμές τα χρόνια μας όλα. Μια ανάσα και έφυγαν. Μα μερικά χρόνια ήθελες να περάσουν γρήγορα, σωστά; Ναι ναι, εκείνα τα χρόνια, εκείνες οι στιγμές που δεν ήταν ευτυχίας, που είχες βυθιστεί στη θλίψη σου, που δεν είχε πάει τίποτα όπως ακριβώς το ήθελες ή που απογοητεύτηκες και πληγώθηκες. Ακριβώς αυτά τα χρόνια ήθελες να περάσουν γρήγορα. Ήθελες να πέσεις για ύπνο και μόλις ξυπνήσεις να μη θυμάσαι τίποτα, σωστά;

Μετάνιωνες που τα ζούσες ενώ την ίδια στιγμή αναρωτιόσουν γιατί να το περνάς αυτό, τι έχεις κάνει τόσο λάθος, γιατί δεν πέτυχε. Λαχταρούσες τόσο πολύ να τρέξεις μακριά από αυτές τις στιγμές, ζητούσες απεγνωσμένα να εφευρεθεί ένα κουμπί που θα σου επέτρεπε να τις σβήσεις από τη μνήμη σου σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να ήταν ένας σκληρός δίσκος που απλώς βραχυκύκλωσε και χάθηκαν τα αρχεία! Μακάρι να ήταν έτσι εύκολη η ζωή!

Τα χρόνια, όμως, τώρα πέρασαν. Κι εσύ έφυγες από εκείνην την πόλη που λάτρευες να μισείς, δε μιλάς πλέον με τους ανθρώπους που τότε πάσχιζες να συναντήσεις δήθεν τυχαία στον δρόμο κι ας σε είχαν πληγώσει τότε, δεν πονάς τώρα. Τώρα μεγάλωσες κι εσύ, κι όλα αυτά που έζησες παίζει και να σου λείπουν. Όχι, δεν είσαι διχασμένη προσωπικότητα, μην ανησυχείς! Άνθρωπος είσαι. Κι έχουμε την τάση οι άνθρωποι να λατρεύουμε το παρελθόν μας, παρελθοντολατρεία το λένε κάποιοι. Όταν απομακρυνθείς από τα γεγονότα και τα δεις με μια χρονική απόσταση, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν τελικά τόσο άσχημα όσο πίστευες.

Μέσα στα δάκρυα της θλίψης για όσα σε στεναχώρησαν, έριξες και πολλά δάκρυα χαράς γιατί έβρισκες κάτι αστείο σε κάθε γεγονός που σε πλήγωνε, με όπλο την ειρωνεία ακόμα και η πιο πικρή αλήθεια αποκτά μια γλύκα -την ίδια γλύκα που ‘χει και το ξινό κρασί θα μου πεις, αλλά γλύκα είναι κι αυτή.

Όταν χάνεις κάτι το εκτιμάς, έτσι δεν είναι; Έτσι όπως πάει με τους ανθρώπους, έτσι πάει και με τις στιγμές. Όσα ζούσες τότε και δε σ’ άρεσαν, τώρα τα ζητάς απεγνωσμένα! Όσο πιο μακρινό το παρελθόν τόσο πιο ιδανικό φαίνεται. Έχεις αναρωτηθεί, όμως, ποτέ γιατί; Γιατί τώρα που πέρασε ο καιρός έχουν κλείσει οι τότε πληγές σου και μπορείς πιο εύκολα να αγαπήσεις τον άνθρωπο που στις έκανε, επειδή αγαπάς και κατανοείς πιο καλά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Η χρονική απόσταση αποτελεί και λύτρωση. Αγαπάς το παρελθόν σου γιατί είναι μέρος του εαυτού σου και χάρη σ’ αυτό εξελίχθηκες σε ό,τι είσαι σήμερα.

Μην ξεχάσεις ποτέ, όμως, ότι για να έχεις ένα παρελθόν που θα νοσταλγείς και θα λατρέψεις, πρέπει να φτιάξεις ένα τώρα τόσο αξιοζήλευτο που δε θα θέλεις να γίνει παρελθόν!