Οι φίλοι μας κάνουν να γελάμε και τα ξεχνάμε όλα

Γνωρίζεις νέους ανθρώπους όλη την ώρα, κάποιοι από αυτούς μένουν μια ζωή μαζί σου, κάποιοι την κάνουν στην πρώτη δυσκολία. Άλλοι, όμως, δέθηκαν μαζί σου κι εσύ μαζί τους απ’ την πρώτη στιγμή. Δε φαντάστηκες ποτέ ποσά θα σημαίνουν για σένα, ότι στο πρόσωπό τους θα έβρισκες ένα μόνιμο στήριγμα, ένα χέρι να σου δίνει χαρτομάντιλα στα κλάματα κι ένα χαμόγελο να κάνει παρέα στο δικό σου στη χαρά σου.

Τα άτομα αυτά τα φωνάζεις με διαφορά προσωνύμια∙ κολλητοί, αδέρφια, σιστεράκι, bro και διαφορά άλλα. Δεν έχει σημασία το όνομα, ούτε το παρατσούκλι, ένα έχει σημασία: χωρίς αυτούς δεν μπορείς, αλλά ούτε και θέλεις να μάθεις αν μπορείς. Πολλές φορές αναρωτήθηκες τι κάνεις μαζί τους, αλλά ξέρεις ότι χωρίς αυτούς η ζωή δε θα ήταν καθόλου ίδια κι ούτε θα κατάφερνες όσα πέτυχες ως τώρα.

Στις επιτυχίες σου ήταν πάντα εκεί, να σε στηρίζουν, να καμαρώνουν μαζί σου (μερικές φορές παραπάνω από σένα), εκεί ακόμη κι αν είχατε χαθεί για κάποιο διάστημα, ακόμη κι αν σας χώριζε χιλιομετρική απόσταση, ακόμη και μετά από τσακωμούς -και μιλάμε για τσακωμούς μεγάλων ρίχτερ, γιατί έτσι κάνετε εσείς στην παρέα σας, τα ζείτε όλα έντονα.

Στα δύσκολα, όμως, στα ζόρια, εκεί δίνουν κάθε φορά προσωπικό ρεσιτάλ. Έτοιμοι για την Επίδαυρο είναι απλώς δεν τους έχει δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Όχι, δεν εννοούμε ότι προσποιούνται, αλλά κάνουν τα χίλια μύρια, οι καημένοι, για να σκάσεις ένα χαμογελάκι όταν σε παίρνει από κάτω. Ευτυχώς έχεις αυτούς, τους κολλητούς-ζογκλέρ, που θα τους ζήλευε μέχρι κι ο Σεφερλής, για να σου δείχνουν πάντα τη θετική πλευρά, το πόσο όμορφη είναι η ζωή και πως αξίζει να την ζούμε με χαμόγελο.

Τους είπες το πρόβλημά σου, μοιράστηκες τη στεναχώρια σου που η σχολή ή η δουλειά δεν πάει όσο καλά θα ήθελες, τον νταλκά σου για τον έρωτα που σε γράφει ή που βρήκε το μέλλον αλλού κι αφού έπεσες στα πατώματα τώρα πρέπει να σε μαζέψουν. Τους είπες για το οικογενειακό πρόβλημα που δεν ήθελες να το συζητήσεις με κανέναν άλλο, παρά μόνο με αυτούς. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους που ξέρεις ότι δε θα σε κρίνουν, θα καταλάβουν τα δάκρυά σου κι ας μην τρέξουν στα μάτια, θα συνειδητοποιήσουν ότι κάτι πάει λάθος με το που θα σε δουν.

Αφού πρώτα αναλύσετε για ώρες ολόκληρες ό,τι σε απασχολεί, αφού σε συμβουλέψουν και σε καθησυχάσουν, ως έσχατη λύση θα φροντίσουν να το γελοιοποιήσουν, μέχρι να σε δουν πάλι να γελάς. Δεν ξέρεις πώς τα καταφέρνουν, αλλά πάντα στο τέλος γελάς κι αυτό που μέχρι πρότινος φάνταζε βουνό αξεπέραστο τώρα μοιάζει απλώς μια πρόκληση. Ξέρεις ότι μπορείς να το ξεπεράσεις γιατί βλέπεις στα μάτια τους ότι πιστεύουν σε εσένα και δε σου δίνουν κι άλλη επιλογή εξάλλου, με αυτούς στο πλευρό σου πώς να αποτύχεις;

Για τους κολλητούς σου δε φταις εσύ που δε διάβασες, φταίει ο καθηγητής που δεν αντέχει χωρίς την παρουσία σου στην αίθουσα γι’ αυτό δε σε περνάει, δε φταις εσύ που άργησες στη δουλειά γιατί καλύτερα να φτάνεις αργά παρά απεριποίητος ούτε βέβαια φταις που πάλι έφαγες τα μούτρα σου με τον νέο έρωτα, φταίει εκείνο το πρόσωπο που δε βλέπει τι αξίζεις.

Πράγματι, οι κολλητοί σου στεναχωριούνται περισσότερο από σένα για σένα και βρίσκουν πάντα τρόπους παρηγοριάς, είτε αυτό είναι φαγητό –γιατί είναι γνωστό ότι οι κοτομπουκιές κι οι φλογέρες (εκείνες με τη σοκολάτα) λύνουν τα προβλήματα– είτε αυτό είναι ένα αστείο παρατσούκλι για τον έρωτα που σε πλήγωσε και τώρα δε θέλεις καν να ακούσεις το όνομά του -γιατί ποιος θα συνεχίσει να κλαίει για το έτερον ήμισυ αν το αποκαλούν ταραντούλα κι αλλά τέτοια όμορφα; Είτε είναι μια υπόσχεση ότι αν κάτι συμβεί και ξαφνικά, ας πούμε, εξαφανιστεί ο άνθρωπος που μας πλήγωσε, θα γίνουν το άλλοθί μας ή έστω θα έρθουν μαζί μας για παρακολούθηση∙ γιατί οι κολλητοί στα ξεφτιλίκια φαίνονται.

Σ’ αγαπούν τα φιλαράκια σου και τα αγαπάς κι εσύ πολύ, γιατί δε σ’ άφησαν ποτέ μόνο, ακόμη και αν σας χώριζαν χιλιόμετρα, γιατί θα λύνατε όλα τα προβλήματα σε εκείνο το sleepover, γιατί γελάσατε τόσες φορές με τα χάλια σας που μεγαλώνετε και δε βάζετε μυαλό κι όταν γεράσετε θα αράζετε στη βεράντα του γηροκομείου και θα σκέφτεστε τι βλακεία να κάνετε, όσο θα βρίσκετε παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Είναι σπάνιο σε αυτή την εποχή να βρεις αληθινούς ανθρώπους, που να μπορείς να πορευτείς μαζί τους για μια ζωή και νιώθεις τυχερός που εσύ τους βρήκες. Βρίσκεις παρηγοριά στο χαμόγελό τους γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν συμβεί θα είναι βράχοι δίπλα σου, ακόμα κι αν δεν πιστεύουν ότι έχεις πάντα δίκιο. Είναι κάτι παραπάνω από συγγενείς σου κι είσαι ευγνώμων που δε τους έχουν κλείσει ακόμη στο τρελοκομείο και μπορείς να είσαι μαζί τους. Δε θα τους άλλαζες με τίποτα κι ελπίζεις να μη θέλουν να σ’ αλλάξουν ούτε αυτοί -ακόμη και αν στα 90 ρουφάς τη σούπα με θόρυβο.