Χρόνια ολόκληρα πέρασες πίσω από ένα θρανίο, χωμένος μέσα σε ένα βιβλίο να κρέμεσαι από λέξεις και νοήματα για να θεωρηθείς -επιτέλους- κατάλληλος να διδάξεις όλα όσα με κόπο κι υπομονή διδάχθηκες. Τίποτα δεν ήρθε βολικό, καμία γνώση δεν πήδησε έτσι απλά μέσα στο κεφάλι σου για να είναι έτοιμη να βγει την κατάλληλη στιγμή, όταν κρίνεις εσύ πως τη χρειάζεσαι. Μετά κόπων και βασάνων αποκτήθηκαν όλες, μία προς μία και μάχη δίνεις καθημερινά για να τις κρατήσεις μην τυχόν και φύγουν.
Πρώτη μέρα διδασκαλίας κι ακόμα δεν μπορείς να το πιστέψεις. Τρέμεις από ευτυχία κι άγχος. Τι θα τους πεις; Πώς θα το πεις; Θα το καταλάβουν; Αν δε σε συμπαθήσουν και δε θέλουν να κάνουν μάθημα μαζί σου, τι γίνεται; Προβληματισμοί που κάνουν ασταμάτητους κύκλους γύρω από το μυαλό σου, σαν ένα καρουζέλ που δε σταματάει ποτέ να γυρίζει και να παίζει τη μουσική του.
Κάνεις πλάνο -θα πας οργανωμένος, μην τυχόν ρωτήσουν κάτι και δεν το ξέρεις- θα βάλεις τα πάντα στη σωστή σειρά, έτσι ακριβώς όπως θα τους τα πεις, θα καλύψεις όλα τα κενά. Πρέπει όλοι να καταλάβουν τα πάντα, να μη φύγει κανείς στο σπίτι έχοντας κενά ή απορίες. Ένα προσωπικό στοίχημα που αντί να το βάλεις με τον εαυτό σου νιώθεις πως το έβαλες με τους μαθητές απέναντί σου. Ένα «εγώ θα τα καταφέρω» κόντρα σε όσα «δεν είναι πάντα εφικτό» που άκουσες ποτέ.
Όταν ξεκίνησες αυτές τις σπουδές δεν είχες φανταστεί πόσο μεγάλο άγχος θα είχες όταν θα ερχόταν η στιγμή να εξηγήσεις σε κάποιον όλες αυτές τις πληροφορίες που έχουν χαραχτεί πλέον στο νου σου και θεωρείς δεδομένες γνώσεις. Ανυπομονούσες τόσο πολύ να βάλεις το δικό σου λιθαράκι στη διάπλαση νέων μυαλών, στα μυαλά αυτά που αποτελούν την ελπίδα για το μέλλον, σ’ αυτά που μπορούν να αλλάξουν τα κακώς κείμενα της εποχής μας. Ανυπομονούσες να γίνεις για όλα αυτά τα παιδιά κάτι παραπάνω από ένας ακόμη δάσκαλος. Να γίνεις πρότυπο και στήριγμά τους.
Κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και παρατηρείς το χαμόγελό σου. Κάπως μουδιασμένο, αλλά κρύβει μέσα του όλη την ευτυχία αυτού του κόσμου, κρύβει όλη εκείνη την ανυπομονησία που νιώθει κανείς για κάθε του νέα αρχή, αλλά ενδόμυχα αισθάνεσαι κι ένα αίσθημα φόβου να σε κατακλύζει. Μία από τις μεγαλύτερες ευθύνες αυτού του κόσμου είναι να είσαι υπεύθυνος για τις γνώσεις που θα λάβει κάποιος, να είσαι υπεύθυνος για αυτά που γνωρίζει και για αυτά που αγνοεί, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Νιώθεις ένα μεγάλο φορτίο στους ώμους σου που, όμως, δεν μπορείς κάπου να το ακουμπήσεις, ξυπνάς και κοιμάσαι με το ίδιο ερώτημα «Τους έμαθα όλα όσα μπορούσα σήμερα; Τους έκανα να θέλουν να γίνουν η καλύτερη εκδοχή τους;».
Ένας εκπαιδευτικός σίγουρα δεν αποτελεί μόνο πηγή μετάδοσης γνώσεων, αποτελεί και τον φάρο αυτόν που αφήνει ένα στίγμα από φως όσο σκοτεινά κι αν μοιάζουν τα πράγματα τριγύρω και μας κάνει να θέλουμε να αλλάξουμε, να θέλουμε να μάθουμε περισσότερα και να γίνουμε καλύτεροι. Είναι ο άνθρωπος που δίνει ερεθίσματα στο μυαλό και στην εξέλιξή μας.
Μπορεί συχνά να ακούσεις ότι είναι η πιο εύκολη δουλειά του κόσμου κι ίσως η πιο ευχάριστη, μιας και ασχολείσαι συνεχώς με νέα παιδιά που κάθε στιγμή σου χαρίζουν λίγη από τη νιότη τους. Η αλήθεια είναι όμως, ότι για εσένα κάθε φορά είναι πρώτη φορά. Κάθε φορά νιώθεις τον ίδιο πανικό όταν μπαίνεις στην τάξη για να μεταλαμπαδεύσεις όλα όσα ξέρεις με το σωστό τρόπο, ώστε κάθε παιδί που έτυχε να έχει εσένα για εκπαιδευτικό να φύγει σπίτι του έχοντας γεμίσει το κεφάλι του με γνώσεις κι εμπειρίες που θα το βοηθήσουν να θέσει υψηλούς στόχους και με σκληρή δουλειά -κι εσένα αρωγό- να καταφέρει να τους πετύχει.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
