Μην απορείς που κρύωσε ο καφές σου αν τον άφησες πολλή ώρα (δε μιλάμε για καφέ)

Πόσο καιρό το άφησες έτσι για να μη δείξεις ότι νοιάζεσαι; Πόση ώρα κοιτούσες την ώρα ώστε να περάσει αρκετή για να απαντήσεις στο μήνυμα ώστε να μη φανεί ότι περίμενες με το κινητό στο χέρι; Πόσο άσχημα ένιωσες ότι το άλλο άτομο φάνηκε απόμακρο όταν εσύ θυμήθηκες να δείξεις ενδιαφέρον; Μην κάνεις τώρα ότι δε θυμάσαι, ξέρεις πολύ καλά πιο άτομο σου ήρθε στο μυαλό. Έχεις ακούσει τη φράση “μην απορείς που κρύωσε ο καφές σου αν τον άφησες πολλή ώρα”; Ε κανείς ποτέ δε μιλάει για τον καφέ!

Είναι σίγουρα περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τις περιπλέκουμε ακόμη περισσότερο προσπαθώντας να μη δείξουμε από την αρχή πόσο πολύ επιθυμούμε αυτή τη σχέση και πόση αξία έχει για μας ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας.

Θεωρούμε ότι αν κάποιος δείξει εξαρχής τι θέλει από τον άλλον άνθρωπο τότε θα θεωρηθεί δεδομένος και σταδιακά η σχέση θα φθάσει σε τέλμα που θα οδηγήσει εντέλει σε έναν μόνιμο χωρισμό οπότε στην πορεία προσπαθεί ο καθένας να βρει άλλον τρόπο για να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μεταξύ εκείνου και του συντρόφου του. Κάπως έτσι όμως καταλήγουμε σε παιχνίδια που συνήθως έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Όταν αφήνεις κάποιον άνθρωπο να είναι σε μια μόνιμη αναμονή για να πάρει από σένα την επιβεβαίωση ότι όντως έχεις συναισθήματα για εκείνο, ουσιαστικά του επιτρέπεις να μάθει να ζει με την απουσία σου, του δίνεις όλον εκείνο το χώρο που δεν είχε ανάγκη για να καταλάβει ότι εσύ δε θα είσαι ποτέ εκεί 100% δίπλα του αφού του αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν μπορεί να είσαι εκεί ούτε για τα πιο απλά και καθημερινά συμβάντα.

Κάθε σχέση απαιτεί έναν βαθμό προσπάθειες, κάποιες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να μπορέσουν δύο άνθρωποι να βρουν τους κοινούς τους ρυθμούς και να νιώσουν εκείνη την ασφάλεια μέσα στη σχέση τους που θα τους επιτρέψει σταδιακά να μπορούν να ανοιχτούν πλήρως ο ένας στον άλλον και να οδηγηθούν μαζί προς την ωρίμανση μέσα σε ένα πλαίσιο αγάπης. Με τα παιχνίδια της αναμονής και της αδιαφορίας μπορείς μόνο να κερδίσεις έναν εξίσου αδιάφορο σύντροφο αφού στο τέλος θα επιλέξει κι ο ίδιος να γίνει καθρέπτης των δικών σου πράξεων και να ακολουθεί τις ίδιες τακτικές.

Πόσο ωραίο θα είναι άραγε να πίνεις το “φαρμάκι” που χαρίζεις; Άσχημο ε;

Εμμ πολλά είναι αυτά που δεν πίνονται και δεν τρώγονται κρύα γιατί έχουν χάσει όλη τη νοστιμιά τους. Όσο το αφήνεις εσύ να κρυώσει τόσο αυτό θα παγώνει μέσα του και ξέρεις ε; αν μάθεις έναν άνθρωπο που ήταν όλο φλόγα και ζεστασιά για σένα να παγώνει τότε έχουν γίνει δύσκολα τα πράγματα. Πώς να ξανά πάρει φωτιά κάποιος που εσύ του πέταξες παγάκια;

Σκέψου το με τον αγαπημένο σου καφέ- αν από φόβο μην τον συνηθίσεις ή σου γίνει απαραίτητος, αποφεύγεις να τον πιεις όταν έρθει τότε, όταν πας ξανά να πιεις μια γουλιά, αυτός θα έχει κρυώσει και δε θα έχει την ίδια γεύση που είχε στην αρχή να σου χαρίσει. Δε θα φταίει που κρύωσε αλλά θα φταις εσύ που αδιαφόρησες τόσο ώστε να τον αφήσεις να χάσει τη θέρμη του.

Μην απορείς όταν κάποιος επιτρέπει στην ψυχή του να κρυώσει βασιζόμενος στις δικές σου πράξεις, είναι ο άνθρωπος που πάλεψε τόσο να ζεστάνει τη δική σου καρδιά αλλά κουράστηκε κι αποφάσισε να αφεθεί στην πορεία που χάραξε ο άνθρωπος που τόσο ερωτεύτηκε.