Προσπαθείς πολλά πράγματα στη ζωή σου -από το πιο μικρό μέχρι το πιο σπουδαίο- κι επιδιώκεις να δίνεις σ’ αυτό όσες περισσότερες από τις δυνάμεις μπορείς, θέλοντας να έχεις ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ωστόσο, μερικές φορές, όσα κι αν κάνεις, νιώθεις ότι πέφτουν στο κενό αφού δε διακρίνεις την ανταπόκριση που θα επιθυμούσες.
Όλο αυτό σου δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας, σαν να είσαι σε έναν τόπο που δεν μπορείς να αναπνεύσεις καλά. Είναι πιθανόν να νιώθεις ότι δε γινόσουν αποδεκτός γι’ αυτό ακριβώς που είσαι κι ότι για να ταιριάξεις με τη συγκεκριμένη ομάδα θα έπρεπε να αλλάξεις στοιχεία του εαυτού σου -που δεν επηρεάζουν κάποιον άλλον- ενώ δε θα το ήθελες. Η λύτρωση στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται με την παραίτηση. Παραιτείσαι και νιώθεις ότι αφήνεις πίσω σου όλες εκείνες τις καταστάσεις που σου προκαλούσαν δυσφορία. Παραιτείσαι κι είναι σαν να ανασαίνεις ξανά λιγάκι πιο βαθιά, λιγάκι καλύτερα.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αυτή την εποχή έχει τη δυνατότητα να είναι μέλος πολλών συλλόγων, να έχει πληθώρα ευκαιριών να εργαστεί σε διαφορετικούς επαγγελματικούς τομείς, έχει την ελευθερία να επιλέξει τι θέλει και τι δε θέλει στη ζωή του. Μπορεί να τύχει να βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους που ναι μεν ανήκετε στην ίδια ομάδα αλλά σου δείχνουν με κάθε τρόπο ότι ιδανικά δε θα ήθελαν να είσαι εκεί. Πολλές φορές θα τύχει να μη γίνεσαι αρεστός στον χώρο που επέλεξες να βρίσκεσαι, επειδή φέρνεις κάτι που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα της ομάδας αυτής. Μπορεί η δυναμική σου να μην παντρεύεται με τίποτα με αυτή των ανθρώπων γύρω σου, να μη βρίσκεις πουθενά κοινά σημεία. Ενδεχομένως να νιώθεις διαρκώς πως πέφτεις σε τοίχο, πως πρέπει να μειώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό για να ανήκεις. Σε μια δουλειά, σε μια σχέση, σε μια ομάδα. Μέχρι που όλο αυτό σε πνίγει.
Έτσι, καμιά φορά το να παρατείσαι είναι σαν να υπογράφεις ότι μόλις κέρδισες το μεγαλύτερο λαχείο του κόσμο αφού η ψυχή σου γίνεται τόσο πλούσια σε ευχαρίστηση που αδυνατείς να κρύψεις τη χαρά σου. Ανασαίνεις καλύτερα, φεύγει από πάνω σου η ενοχή της ανεπάρκειας κι ελευθερώνεσαι από την ηττοπάθεια και τη σύγχυση που προκαλεί να προσπαθείς για κάτι που δε βγαίνει. Όσο περισσότερο αναγκάζεις τον εαυτό σου να μείνει σε καταστάσεις που δε σε κάνουν να νιώθεις καλά, όσο περισσότερα δίνεις και νιώθεις ότι δεν εκτιμούνται αλλά ούτε πρόκειται να εκτιμηθούν, τα στερείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κάνεις εκπτώσεις στην ψυχική σου υγεία με στόχο να ικανοποιήσεις κάποιον άλλον ο οποίος δεν αποδέχεται αυτό που έχεις να προσφέρεις και καταλήγεις σε μια μόνιμη απολογία για τις διαφορετικές τακτικές που χρησιμοποιείς.
Είναι οκ να βάφεσαι ή να φοράς σορτς και να είσαι μέλος εθελοντικών ομάδων, είναι εντάξει να έχεις αντιπάθειες αλλά και πάλι να μπορείς να συνεργαστείς, είναι σεβαστό να θέλεις παιδιά, ή να μη θέλεις και αυτός να είναι για σένα λόγος να παραιτηθείς από μια σχέση, είναι παραπάνω από λογικό να θέλεις να εξερευνήσεις τον εαυτό σου πέρα από τα στενά όρια που σου επιβάλλουν άνθρωποι που θεωρητικά θέλουν το καλό σου. Δεν είναι κακό να φεύγεις από οπουδήποτε νιώθεις ότι δε σε θέλουν. Είναι λυτρωτικό να παραιτείσαι καμιά φορά από την προσπάθεια. Μπορείς να ξεκινήσεις πάντοτε κάτι νέο, να βάλεις τα θεμέλια για να χτίσεις κάτι που θα σ’αρέσει περισσότερο σ’ ένα περιβάλλον που θα γνωρίζει a priori ότι, ακόμα κι αν δεν αρέσουν οι ιδέες σου, θα ακουστούν τουλάχιστον με σεβασμό. Μεγάλο πράγμα η ανεκτικότητα και δυσεύρετο.
Να θυμάσαι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος επιλογές κι όλοι έχουν την ελευθερία να βρίσκονται εκεί που ποθούν. Να παραιτείσαι για να κερδίζεις τον εαυτό σου, όποτε νιώθεις ότι τον χάνεις!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
