«Δε θα ξανά ερωτευτώ» είπες, «Δε θα ξανά πέσω εγώ στα δίχτυα του έρωτα και των πράξεων που δείχνουν ένα δήθεν ενδιαφέρον» έτσι είπες και άρχισες να χτίζεις τον τοίχο γύρω από την καρδιά σου. Όταν φύγει αυτή η ομίχλη συναισθήματος, πάει ο ενθουσιασμός περίπατο και κοιτάξουμε τον άνθρωπο απέναντί μας με απάθεια, τότε ξεκινάμε να αναλογιζόμαστε μήπως τελικά η ζωή μας είναι καλύτερη όταν απουσιάζει το φτερωτό εκνευριστικό μωρό από αυτήν.
Κάθε φορά που πληγωνόσουν έλεγες «εγώ ποτέ ξανά!» και πορευόσουν. Λάβαρο το έκανες και το κουνούσες επιδεικτικά κάθε φορά που κάποιος θα προσπαθούσε να σε προσεγγίσει. Λες και αν κάποιος άγγιζε την καρδιά σου θα έλιωνε. Φοβόσουν και δεν είναι απαραίτητα κακό να το παραδεχθείς. Μετά από μια απογοήτευση, έναν χωρισμό, μια γνωριμία που δεν είχε την εξέλιξη που θα θέλαμε, είναι φυσιολογικό να κλεινόμαστε για λίγο στους εαυτούς μας και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μη νιώσουμε το ίδιο συναίσθημα. Κακό δεν είναι να δειλιάζεις να νιώσεις, κακό είναι να αποτρέπεις τους ανθρώπους να προσπαθήσουν να σε προσεγγίσουν.
Δεν υπάρχει μαγικό συστατικό για να απαλυνθεί ο πόνος που ενδέχεται να νιώσει η καρδούλα σου- μακάρι να υπήρχε και να το παραγγέλναμε όλοι σε ντουζίνες- υπάρχει όμως η αυταπόδεικτη αλήθεια ότι όλα στη ζωή μας είναι παροδικά. Η ευτυχία μας περνάει σαν αέρας, έτσι θα περάσει και η θλίψη. Το ίδιο γρήγορα περνάνε όλα μη νομίζεις, απλώς μας φαίνεται αιώνας η πορεία της θλίψης επειδή δεν περνάμε καλά.
Κάθε φορά που κάτι τελειώνει προσπαθούμε να οχυρώσουμε την καρδιά μας για να μη την διαπερνά ούτε φύλλο κακού, κρατώντας όλα τα άσχημα έξω όμως ξεχνάμε ότι παρέα τους είναι και όλα τα όμορφα που αποτρέπουμε τον εαυτό μας να ζήσει. Καμία φορά δεν είναι όμοια με άλλη και κανένας άνθρωπος που θα έρθει στη ζωή σου δε θα μοιάζει με κάποιον που έφυγε από αυτή. Ακόμα και τα λάθη, οι νίκες και οι ήττες σου δε μοιάζουν μεταξύ τους, ίσως έχουν κοινά στοιχεία αλλά τίποτα ακριβώς ίδιο. Ούτε καν εσύ είσαι ακριβώς ο ίδιος κάθε μέρα στη ζωή σου, όλο και κάτι αλλάζει· μεγάλο και ουσιώδες, μικρό και αδιάφορο αλλά κάτι αλλάζει.
Κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ηράκλειτος είχε πει «Κανένας δεν περπατά το ίδιο ποτάμι δύο φορές. Διότι το ποτάμι δεν είναι ποτέ το ίδιο, αλλά ούτε κι ο άνθρωπος.». Είναι λοιπόν και λίγο αφελές να αποτρέπεις τον εαυτό σου να νιώσει, να αφεθεί στον έρωτα και κάθε λογής συναίσθημα θεωρώντας ότι θα έχει την ίδια αντιμετώπιση με το παρελθόν.
Αν κάποιος δε νιώθει ευτυχία, δεν μπορεί να χαρίσει ευτυχία, το έχουμε ξαναπεί. Αυτό ισχύει και με την αγάπη. Ίσως κάτι που θα έπρεπε να μας υπενθυμίζουμε συχνότερα σχετικά με τον έρωτα είναι ότι αντί για πρακτικές που πετυχαίνουν, θα έπρεπε πρώτα να ψάξουμε τον ίδιο τον έρωτα μέσα μας. Πώς περιμένεις κάποιος να σε ερωτευτεί αν δεν έχεις έρωτα να του δώσεις;
Στέρεψες θα μου πεις, τα πήραν όλα και τα διέλυσαν οι έρωτες που ήρθαν πριν από αυτόν και τώρα δεν τολμάς ούτε να σκεφτείς τον εαυτό σου ερωτευμένο. Δεν έχεις άδικο, πληγώθηκες και πλήγωσες και κάθε φορά που τα θυμίζουμε είναι σαν να ρίχνουμε αλάτι στις πληγές. Δε στερεύει όμως η ψυχή μας ποτέ. Όλο και κάτι έχει μέσα της να δώσει και στο χέρι του καθενός είναι το τι θα επιλέξει να δώσει.
Μόνο η Πυθία μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και αυτή τα έλεγε μπερδεμένα μη τυχόν της βγουν λάθος και την κακολογήσουν. Μην είσαι Πυθία, ζήσε τη στιγμή με ό, τι κι αν αυτή φέρει και μη χτίζεις τοίχους στην καρδιά σου, φύτευε λουλούδια ώστε μετά από κάθε πόνο να αντικρίζεις κάτι όμορφο.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
