Όλη μας τη ζωή προσμονούμε να ζήσουμε μια ρομαντική αγάπη, να περιπλανηθούμε σε όλες αυτές τις μυστηριώδεις ιστορίες που ακούγαμε παλιά και μας προξενούσαν το ενδιαφέρον. Θέλαμε να γίνουμε πρωταγωνιστές στις πλοκές που μας διάβαζαν όταν ήμασταν μικρά ή βλέπαμε στις ταινίες. Είχαμε πλάσει την έννοια του ρομαντικού ως κάτι το τόσο εξιδανικευμένο, το μαγικό, σαν να έχει βγει απευθείας από παραμύθι. Έχουμε -συνήθως- στο μυαλό μας ότι ρομαντικό είναι το τέλειο, αυτό που στο τέλος χαρίζει απλόχερα την ευτυχία και πλημμυρίζει τα πάντα από αγάπη κι έρωτα.
Αγνοούμε όμως το γεγονός ότι ο ρομαντισμός σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν είναι ρομαντικό το τέλειο, αυτό που θυμίζει παραμύθι αλλά το ατελές, αυτό που ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Αν ξεκινήσεις μια αναδρομή προς όλα όσα χαρακτηρίζονται ρομαντικά στη λογοτεχνία και την τέχνη, θα διαπιστώσεις αρκετά εύκολα ότι το ρομαντικό είναι πολύ πιο κοντά στο απωθημένο και το μονόπλευρο από το απόλυτα αμοιβαίο.
Ρομαντική θα χαρακτηριστεί μια ιστορία στην οποία οι ήρωες που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο θα χαθούν, δε θα σμίξουν ποτέ γιατί ο ένας από τους δύο δεν ένιωσε το ίδιο. Ο ένας από τους δύο μπορεί να έφυγε να κυνηγήσει το παιδικό του όνειρο, χάθηκε σε ναυάγιο ή παντρεύτηκε τον δικό του μοναδικό έρωτα που –φυσικά- δεν ήταν ο άλλος πρωταγωνιστής που τόσο πολύ είχε ερωτευτεί. Ρομαντικό στοιχείο είναι η απέραντη θλίψη, ο πόνος, η δυστυχία, όλα αυτά τα συναισθήματα που προκαλεί το ανεκπλήρωτο.
Αν πάρεις μια ανάσα και φέρεις στη μνήμη σου όλες εκείνες τις στιγμές που ένιωσες κάτι τέτοιο, θα συνειδητοποιήσεις ότι τις μεγαλύτερες ρομαντικές στιγμές που πάντα ονειρευόσουν να ζήσεις τις ένιωσες τις στιγμές που είχες βυθιστεί στον πόνο κι ένιωθες να βουτάς στον πάτο. Κι ίσως βιαστικά φτάσεις να πεις ότι κάτι τέτοιο δεν είναι σε καμία περίπτωση ρομαντικό, αντιθέτως είναι ψυχοφθόρο και σε κάθε περίπτωση επώδυνο, οπότε θα ήταν αδιανόητο κάποιος να εύχεται και να επιζητεί να βιώσει κάτι υποθετικά ρομαντικό που θα ερχόταν σε αυτή τη μορφή.
Αν κάτι που εμείς θεωρούμε ρομαντικό ολοκληρωθεί τότε αυτομάτως θα πάψει να είναι ρομαντικό. Θα χάσει την αξία του στο άψε-σβήσε και σίγουρα ξέρεις τον λόγο. Χάνει την αξία του γιατί χάνουμε το ενδιαφέρον μας να το ανακαλύψουμε. Το ρομαντικό στοιχείο είναι ρομαντικό όσο κρατάει η μαγεία, το αβέβαιο, το υπερβολικό καμιά φορά. Οι μεγάλοι ποιητές, οι σπουδαίοι καλλιτέχνες για να δημιουργήσουν τις ταινίες και τα αριστουργήματα (ποιήματα, πεζά, πίνακες) που συναντάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας μετέτρεψαν όλες τις ατέρμονες εμπειρίες τους σε κάτι μοναδικό και μας το παρέδωσαν για να οδηγηθούμε στην αιωνιότητα μαζί τους.
Ο ρομαντισμός, από τη φύση του, δεν έχει καμία σχέση με τη ροζ αδιάφορη μορφή που πλάσαραν οι πολλοί και του δημιούργησαν. Δεν ενδιαφέρει τον ρομαντισμό το χάπι εντ, μα η δυσκολία του έρωτα που προσδίδει την αξία του και φέρνει την έμπνευση, τη δημιουργία. Κι όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ισχύει πως όταν ο έρωτας μας ενοχλεί, τότε είναι που τον βιώνουμε στο μέγιστο βαθμό του και δημιουργεί αυτόν τον ρομαντισμό που γίνεται αιώνιος, για ένα συναίσθημα που ζει ενώ ταυτόχρονα δε ζει.
Ξοδεύουμε τη ζωή μας περιμένοντας να ζήσουμε το απόλυτο ρομάντζο, ενώ στην πραγματικότητα το ζούμε κάθε φορά που ο έρωτάς μας δεν ολοκληρώνεται, δε φθάνει στην κορύφωσή του. Γιατί τελικά, ρομαντισμός δεν είναι τα κεράκια, τα λουλούδια και τα σοκολατάκια, είναι οι πληγές και τα βάρη που κουβαλάμε για όλα τα «δεν έγινε τελικά».
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
