Όταν γνωρίζουμε κάποιον που μας ενδιαφέρει, είναι πολλά αυτά που μας τραβούν σ’ εκείνον. Νιώθουμε αυτό το σκίρτημα, τη χαρά όταν βλέπουμε το όνομά του στις ειδοποιήσεις του κινητού μας ή ακόμη καλύτερα στις κλήσεις μας. Δημιουργείται μια έντονη έλξη προς το άλλο άτομο που σου κινεί το ενδιαφέρον, την οποία τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να εξηγήσεις ούτε στον εαυτό σου.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, όλο αυτό αρχίζει και ξεθωριάζει. Εκεί που δεν άντεχες να είσαι σ’ ένα δωμάτιο μαζί του χωρίς να τον αγγίζεις, ξαφνικά είστε μόνοι στο δωμάτιο κι ενδέχεται να σ’ ενοχλεί ο τρόπος που αναπνέει. Μα, αν αναπνέει σπαστικά, εσύ φταις; Το πρόβλημα είναι όμως, ότι αυτός πάντα έτσι ανέπνεε απλώς εσένα άρχισε να σ’ ενοχλεί τώρα, που και στο δωμάτιο αντέχεις να μένετε μόνοι χωρίς ν’ αγγίζετε ο ένας τον άλλον και δεν καίγεσαι τόσο πλέον να βρίσκεστε στο κρεβάτι σας.
Χάθηκε η σπίθα, εκείνο το «κάτι» που σας ανάγκαζε να μένετε προσηλωμένοι ο ένας στον άλλον και να μην μπορείτε να πάρετε το βλέμμα σας, εκείνο που σ’ έκανε να φαντάζεσαι το έτερον ήμισυ κολλημένο πάνω σου και ν’ ανατριχιάζεις και μόνο στη σκέψη. Δε συνήθιζες να νευριάζεις με όσα έλεγε ή με όσα έκανε, αλλά τώρα κάπως νιώθεις ότι έφθασε ο κόμπος στο χτένι κι ακριβώς επειδή σε νευριάζει, πλέον δε σ ’ανάβει.
Μια φάση είναι, θα μου πεις. Δε γίνεται πάντα να έχουμε όρεξη για παιχνίδια, ούτε όλα στη σχέση μας να είναι καλά. Χρειάζεται να κάνουμε βήματα προς τα πίσω -ο καθένας με τον τρόπο του- ώστε να μπορέσει η κοινή μας απόφαση να μας πάει παρακάτω. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι χάθηκε αυτή η έλξη αλλά αποφασίσεις ότι θέλεις αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή σου, ξεκινάς να σκέφτεσαι πώς θα την επαναφέρεις. Γίνεται όμως να ξανά θελήσεις ωσάν τρελός έναν άνθρωπο για τον οποίο δε νιώθεις πλέον έρωτα;
Ακόμα και μόνο το γεγονός ότι σκέφτεσαι πώς θα το κάνεις, δείχνει τα βαθιά σου συναισθήματα για εκείνον, αλλά όταν ο άνθρωπος μας μάς χαρίζει απλόχερα την ξενέρα και βοηθά τον έρωτα να πηδήξει από το παράθυρο, κάπου στο ενδιάμεσο σταμάτησε να είναι ο άνθρωπός μας κι έγινε απλώς ένας άνθρωπος με τον οποίο κάτι έχουμε, αλλά δεν είναι πλέον τόσο ερωτικό, τόσο δυνατό που να μας κάνει να βλέπουμε πυροτεχνήματα όταν μας αγγίζει έστω και τυχαία. Η ερωτική επαφή είναι κάτι πολύ σημαντικό ανάμεσα στο ζευγάρι κι όσο αυτή μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου, τόσο το ζευγάρι ενδέχεται να νιώθει ότι απομακρύνεται και ν’ αναζητά αλλού την έξαψη που δε βρίσκει στο πρόσωπο του συντρόφου του. Αν χάσεις τη λαχτάρα για τον άλλον, λένε, ότι δεν την ξαναβρίσκεις, ακόμη κι αν προσπαθήσεις να κάνεις τη γη να γυρίζει γύρω από τον Κρόνο.
Δύσκολα ανάβεις κάτι που έσβησε πριν καιρό κι απλώς αυτό το διάστημα παίζεις με τις στάχτες του. Είναι σαν να έριξες μόλις δύο κουβάδες νερό στη φωτιά και να θέλεις ν’ αναζωπυρώσεις τα κάρβουνα μέσα σε 2 δεύτερα, γίνεται; Δε γίνεται, ακόμη κι αν χρησιμοποιήσεις φλογοβόλο. Όλες οι προσπάθειές σου θα είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό σου να ξανά κερδίσεις το χαμένο έδαφος αλλά όταν το αποκτήσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψεις στην ξενέρα σου. Είναι αλήθεια ότι αν ξενερώσουμε με κάποιον σ’ ένα θέμα, δε θα χάσουμε και την έλξη μας. Αν όμως, νιώσουμε ότι υπομείναμε πολλά και πλέον έχουμε κουραστεί να προσπαθούμε, τότε δε θα μας βγαίνει ούτε η ανάγκη της συνεύρεσης μ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Μπορεί κάποιος να έχει όλο το «πακέτο» -όποιο κι αν είναι αυτό για τον κάθε άνθρωπο- αλλά και πάλι να μη μας δημιουργεί την επιθυμία για συνεύρεση γιατί κάτι θα είπε και δε μας άρεσε, κάτι θα έκανε και ξενέρωσε μέχρι κι η γιαγιά μας. Τα εμπόδια ξεπερνιούνται, τα λάθη διορθώνονται, οι ευκαιρίες ξαναδημιουργούνται αλλά η έλξη αν χαθεί, δεν ξανά βρίσκεται.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
