Σας προτιμάμε χαλαρούς

Σοβαρότητα. Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Αν έχει και πατάτες, φέρε μία μερίδα –εντάξει, δύο. Γυρίσαμε από διακοπές, δε μας χρειάζεται το κορμί-μάρμαρο. Ξέρεις τον ορισμό της σοβαρότητας, είσαι μεγάλο παιδί, πλέον. Το θέμα είναι ότι δεν είσαι σοβαρός, ούτε κι ασόβαρος. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να μείνεις σοβαρός ή δεν μπορείς να διατηρήσεις το ύφος το «δεν είμαι ανώριμο παιδί εγώ, αλλά ενήλικας με ευθύνες», απλώς η σοβαροφάνεια δεν ήταν ποτέ του γούστου σου, δε σε ενδιέφερε το τι θα πει ο κόσμος. Ζεις με τον κόσμο κι όχι για τον κόσμο. Αυτό ίσως ήταν και η καλύτερη επιλογή της ζωής σου.

Όσοι άνθρωποι καταφέρνουν να παίρνουν τη ζωή τους στην πλάκα, να την βλέπουν χαλαρά, είναι άξιοι θαυμασμού. Θυμάσαι τον Μπάμπη; Τον φλου, βρε, απ’ το τραγούδι. Αυτός σίγουρα πέρασε καλά στη ζωή του. Είναι όμορφοι αυτοί οι άνθρωποι, οι χαλάροι, οι «πάμε κι ό,τι γίνει».

Συνήθως δε σου λένε καλημέρα γιατί είναι μεσημέρι όταν ξυπνούν –έτσι χτίζεται η επιδερμίδα, παιδιά– δεν είναι ποτέ στην ώρα τους γιατί δεν τριγυρνούν μ’ ένα ρολόι στο χέρι. Δεν τους ενδιαφέρει ο χρόνος που περνάει, αρκεί να διασκεδάζουν εκεί που είναι και ούτε τους θυμώνεις όταν σε στήνουν 20 ώρες γιατί βγάζουν μια χαριτωμενιά όταν λένε «ξεχάστηκα» κι εσύ απλώς χαμογελάς γιατί τους ξέρεις.

Θα τους βρεις σε παγκάκια ξημερώματα να συζητούν με μια μπίρα στο χέρι και να φιλοσοφούν για τη ζωή ή απλώς να γελούν και να κάνουν πλάκα μ’ ό,τι μπορείς να φανταστείς. Δεν παίρνουν τίποτα στα σοβαρά, ούτε και τον εαυτό τους. Έχουν αποκλειστικότητα στο σαρκασμό, αναγνωρίζουν τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους, αλλά δε μένουν σ’ αυτές. Αγαπούν τον εαυτό τους και τον αγαπούν ειλικρινά, γελώντας μ’ όσα τους κάνουν αυτό που είναι.

Ας μη γελιόμαστε, τους λατρεύουμε αυτούς τους ανθρώπους. Πολύ συχνά τους ερωτευόμαστε κιόλας. Ξέρω, θυμήθηκες κι εσύ εκείνον τον τύπο με το T-shirt, το τσιγάρο και τη σαγιονάρα –ναι είπα έρωτας και σαγιονάρα στην ίδια πρόταση, μη γελάς– ή εκείνη την κοπέλα που δεν μπόρεσες ποτέ να περιγράψεις το πόσο όμορφη σου φάνηκε εξαιτίας της στάσης ζωής της. Αναρωτήθηκες, πολλές φορές, τότε αν όντως μπορούσες να τους ερωτευτείς και ν’ αφεθείς. Κοιτώντας τους, όμως, ξανά στα μάτια κατάλαβες ότι ο έρωτας δεν είναι για να κάνεις ερωτήσεις, μόνο να ζεις τις στιγμές.

Έχουν απίστευτη δύναμη επιρροής αυτοί οι άνθρωποι, μπορούν μ’ ένα χαμόγελο να σε πείσουν ότι αρκεί μια βαθιά ανάσα κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Έχουν χιούμορ και σε παρασέρνουν κι εσένα να γελάς με καθετί και ν’ αστειεύεσαι, ακόμη και με τα πιο δύσκολα γεγονότα.

Όταν μεγαλώσουν πια κι αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια –παιδιά, σκυλιά, ανίψια και δε συμμαζεύεται– μπορείς ήδη να φανταστείς τι θα συμβεί έτσι; Θα γίνουν αυτοί οι γνωστοί κι αγαπημένοι σ’ όλους μας θείοι, που έρχονται αργοπορημένοι στα οικογενειακά τραπέζια –γιατί τους κρατούσε ομήρους το πάπλωμα– και κάθονται πάντα με τους «πιτσιρικάδες» γιατί έχουν περισσότερα να πουν μαζί τους παρά με τους συνομηλίκους τους. Μέσα τους νιώθουν ακόμη παιδιά, τι κι αν η ταυτότητα λέει 52 ετών; Αυτοί με το ζόρι νιώθουν 22 και ίσως απολαμβάνουν και τη ζωή περισσότερο απ’ τους σημερινούς 22χρονους.

Υπέροχη αυτή η χαλαρότητα, αυτή η je m’ en fous στάση ζωής, που ακόμη κι αν κατηγόρησες ενίοτε ως παλιμπαιδισμό, κρυφά ευχήθηκες κι εσύ να μπορούσες να είσαι έτσι. Η ηρεμία που βγάζει το πρόσωπό τους σε κάνει να τους λατρέψεις απ’ την πρώτη στιγμή και να θέλεις κι εσύ να κλέψεις λίγη απ’ την «ασόβαρη» πλευρά τους. Σε κάνει να θέλεις κι εσύ να ζήσεις πιο χαλαρά, να μην πανικοβάλλεσαι με το παραμικρό, να μην κοιτάς συνέχεια το ρολόι ή το κινητό σου για να προλάβεις προγράμματα και προθεσμίες.

Να μην παίρνεις τη ζωή στα σοβαρά, όταν φύγεις απ’ εδώ, το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι να έχεις περάσει περισσότερες, χαμογελαστές στιγμές κι όχι αν πρόλαβες, όσα ήθελες. Εξάλλου αν κάτι έμαθες απ’ όλους, τους χαλαρούς, αυτούς τύπους είναι ότι όσο πιο ήρεμα αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, τόσο πιο εύκολα θα λυθεί.